வணக்கம் நண்பர்களே!
இன்றைய ஹோட்டல் முன்பதிவு மேசை (“Front Desk”) வாழ்க்கை அனுபவம், நம் ஊர் சினிமாவில் வரும் கொஞ்சம் காமெடி, கொஞ்சம் டிராமா கலந்த கதையைப்போலத்தான்.
இங்கே தினமும் பல வாடிக்கையாளர்கள் வருவார்கள்; சிலர் அப்படியே “எந்திரம்” மாதிரி போய் விடுவார்கள். ஆனால் சிலர்… அங்கம்மா! அவர்களைப் பற்றி எழுதாமலே இருக்க முடியாது.
நம்ம ஊர்ல “பொறுமை என்பது பெரும்புகழ்”ன்னு சொல்வாங்க. ஆனா, அந்த பொறுமை எங்க போச்சுன்னு, சில சமயங்களில் நாம்கூட புரியாம இருக்குது! குறிப்பா, யாராவது சுத்தம் செய்ய வந்தா, பழுதுபார்க்க வந்தா, நம்ம பக்கத்திலேயே துருத்துரு சத்தத்தோட வேலை பார்த்தா, உடனே நம் முகத்தில் நிம்மதியோ, மனசுல சமாதானமோ இருக்குமா? மனசுக்குள்ள அந்த “சும்மா இருந்தால் என்ன?”ன்னு கேள்வி எழுந்து விடும்!
நம்ம ஊரில் "பார்வையிலேயே ரொம்ப நேரம் காத்திருக்க வைக்குறாங்கப்பா!" என்று ஒரு பழமொழி மாதிரி உள்ளது. வேலைக்காக விண்ணப்பிக்குற போது, நேர்காணல் அப்போதே, 'நேரம் தான் பெரிய சொத்து'ன்னு சொல்லி, மனைவி பொறுமையோட காத்திருப்பது எல்லாருக்கும் தெரியும். ஆனா, அந்த நேரத்தை இப்படி வேலைக்கார முதலாளிகள் வீணாக்குறாங்கன்னா, அது தான் கொஞ்சம் புண்ணியம் குறைவாகத் தான் இருக்கு!
நேற்று ஒரு ரெடிட் பயனர் பகிர்ந்த கதை பார்த்தா, நம்ம ஊரு அனுபவம் நினைவுக்கு வந்தது. அவர் ஒரு ஹோட்டல் முன்னணிப் பணியாளராக வேலைக்கு நேர்காணலுக்கு போனார். நேர்காணல் காலை 10 மணிக்குன்னு சொன்னாங்க. நம் ஆள் 9:50-க்கே செஞ்சு வந்துட்டாரு! “கெட்டவன் கையாலும்கூட போய் வருவான்”னு சொல்வாங்க, ஆனா நம் ஆள் நேரத்திற்கு முன்னாடியே வந்திருக்கிறார். அங்க ஹோட்டல் முன்னணி பணியாளர் சொன்னாரு, "மேலாளருக்கு ஒரு சந்திப்பு இருக்கு, காத்திருங்க."
சரி, நம் ஆள் காத்திருக்க ஆரம்பிச்சாரு. ஓயாமல் நேரம் ஓடியே கிட்டது. அப்புறம் அவர் கேட்காமலே, மேலாளர் மற்றொரு ஊழியரிடம், "காலை 7 மணிக்கு இருந்த சந்திப்பு இப்போதே முடிவுக்கு வரும்னு நினைக்கிறேன், 11:30க்கு முடிஞ்சுரும்"னு சொல்லுறது நம் ஆள் காதில் விழுந்தது! 90 நிமிஷம் காத்திருக்க சொன்னா, நம்ம ஊர்ல யாராவது காத்திருப்பாங்க?
நமஸ்காரம் நண்பர்களே!
ஒரு ஹோட்டலில் முன் மேசை (Front Desk) பணியாளராக வேலை பார்த்திருப்பீர்கள் அல்லது குறைந்தபட்சம் அம்மாதிரி ஒருவரை பார்த்திருப்பீர்கள் என்றால், அவர்கள் சந்திக்கிற எல்லா விசித்திரங்களும் உங்களுக்குத் தெரியும்.
“ஹோட்டல் வேலைன்னா சும்மா சாவகாசமா இருக்கலாம்”னு யாராவது நினைச்சா, இந்த கதைகள் கேட்டீங்கனா பக்கா மனம் மாறுவீங்க!
“துணிகண்கள் எல்லாம் பாக்கெட் கடையா?!”
இப்படி கேட்பது நம்ம ஊரில்தான். ஆனா, அமெரிக்க ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனில் நடந்ததோ ரொம்பவே வேற மாதிரி!
ஒரு வாரம் முழுக்க வாடிக்கையாளர்களை சமாளித்து, சனிக்கிழமை இரவு கொஞ்சம் ஓய்வாக இருக்கலாம் என்று நினைத்தேன். அப்ப தான், நம்ம பணி மாற்றுக் குறிப்பில ஒரு மனசாட்சிக் குழப்பம் – “ஒரு விருந்தாளர் இன்னும் காலை நேரத்திலேயே 5 செட் துணிகண்கள், கூடுதலாக படுக்கை சீட்டும் கேட்டார். ஒரே நபர், ஒரு இரவு தங்கும். கொஞ்சம் விசித்திரமா இருக்கே...”
வந்தாரை வாழ்வித்து, போனாரை புகழ்வோம் – இதுதான் நம்ம தமிழர் மரபு! அதிலும் ஹோட்டலில் பணிபுரியும் பட்சத்தில், வாடிக்கையாளர்கள் கேட்டால் “இல்லை” என்று சொல்லும் மனம் நமக்கே இல்லையே! ஆனாலும், சில நேரம் வாடிக்கையாளர்களின் கோரிக்கைகள் நம்மை அப்படியே “டப்பாய்” பண்ணும். இதோ, அப்படி ஒரு கதை தான் இது.
ஒரு நள்ளிரவு. ஹோட்டல் முன்பதிவாளர் திரு. ஸ்வார்ச் அண்ணா, சுவாமி விழித்து கண் மூடி இருக்க, ஒரு இளம் பெண் வருகிறார். ஆங்கிலம் சரியாக தெரியவில்லை, ஆனா முகத்திலே கவலை. “ஹலோ, என் அறையில் கொசு இருக்கு!” என்று சொன்னாராம்.
வணக்கம் வாசகர்களே!
நம்ம ஊர்ல ரிசெப்ஷன் கவுன்டரில் வேலை பார்த்து பார்ப்பது ஒரு பெரிய கலைதான். ஆனா, அந்தக் கலையை வெளிநாட்டு ஹோட்டல்களில் வேலை பார்க்கும் நண்பர்கள் எப்படி திறம்பட கையாள்கிறாங்கன்னு கேட்டீங்கனா, அவர்களுக்கே ஒரு சோகக் கதை இருக்கு! இதோ, அமெரிக்காவிலுள்ள ஒரு ஹோட்டல் ஊழியர் அவருடைய ரெசன்ட் அனுபவத்தை Reddit-ல் பகிர்ந்திருக்கிறார். அந்தக் கதையை நம்ம தமிழ் சுவையில் கொஞ்சம் புளிக்கும், கொஞ்சம் இனிப்பும் கலந்து உங்களுக்கு சொல்லணும் போல தோணுச்சு!
முதலில் வணக்கம் நண்பர்களே! வாழ்க்கையில் சில நாட்கள் மட்டும் தான் நம்ம நினைவில் என்றும் கண்ணில் தெரியும் மாதிரி பதிந்து போயிருக்கும். அப்படியொரு நாளின் கதைதான் இது. "சிங்கோ டி மாயோ"ன்னு ஆங்கிலத்தில் சொல்லுறாங்க, நம்ம ஊர்ல மாதிரி 'ஊர்திருவிழா' மாதிரி ஒரு நாள். ஆனா, இந்த நாள் எனக்கு மட்டும் ரொம்பவே விசித்திரமாக மாறி போச்சு!
2021 மே 5ம் தேதி. நான் ஒரு பிரான்சைஸ் ஹோட்டலில் "நைட் ஆடிட்டர்" (ராத்திரி கணக்கு காப்பாளர்) வேலைக்கு பயிற்சி எடுத்துக்கிட்டு இருந்தேன். சம்பளம் கேட்டீங்கனா, நம்ம ஊர் டீ கடை பையனுக்கு கூட கொடுப்பாங்க, அதைவிட கொஞ்சம் குறைவுதான்! ஹோட்டல் சொத்துக்கு முக்கியம், "புகை பிடிக்கக் கூடாது"னு எல்லா இடத்திலும் எழுதிருப்பாங்க. புகை பிடிச்சா $200 அபராதம், உடனே வெளியே அனுப்பி வைக்குறாங்க.
இப்படி ஒரு கட்டுப்பாட்டோட தான் அந்த நாள் ஆரம்பிச்சது. காலை 10 மணியிருக்கும், ஒரு அம்மா வந்து, "மறுபடியும் ஒரு அறை வேணும்"ன்னு கேட்டாங்க. எனக்கும் அவங்க பாத்தப்போ ஏதாவது பிரச்சனை இருக்கும்னு தோன்றலை. நானும், ஹோட்டல் கணக்கு மென்பொருளை இரண்டு துவங்கி, அவங்க ரூமுக்கு இருமுறை கட்டணம் வசூலிக்கிது. அடுத்த நிமிஷம், மேனேஜர் வந்து "இது சாதாரணம் தான், மென்பொருள் இரண்டும் ஓபன்ஆ இருந்தா இப்படி ஆகும், சரி பண்ணிக்கோ"னு சொல்லிட்டு போனாங்க.
“சார், உங்க மேலாளரை கூப்பிட முடியுமா?”
எந்த ஹோட்டலையா இருந்தாலும், இது மாதிரி கேள்விகள் அடிக்கடி கேட்கும். ஆனா, அந்த நாள் ஒரு 'சிறப்பான' அனுபவமா இருந்துச்சு! ஒரு வாடிக்கையாளர் என்ன சொன்னாங்கன்னு கேட்டீங்கனா, ரொம்பவே ஆச்சரியப்படுவீங்க!
ஒரு விடியற்காலை, நைட் ஷிப்ட் முடிச்சு, பையை எடுத்துக்கிட்டு வீடு போகலாம் என நினைச்ச நேரம், ரீசெப்ஷனில் இருந்த எங்களோட ஊழியர் ஓடிட்டு வந்து, “சார், ஒரு லேடி உங்கள் ஜெனரல் மேனேஜரைப் பேசணும்னு சொல்றாங்க”ன்னு சொன்னார். அப்போவே மனசுல, “இந்த நேரத்தில யாரு இப்படி காத்துக்கிட்டு இருக்காங்க?”னு சின்ன சந்தேகம்.
வாடிக்கையாளர்களோடு வேலை செய்வது ஒரு சாமான்யமான வேலை அல்லங்கிறதை எல்லாருக்கும் தெரியும். ஆனா, சில வாடிக்கையாளர்கள் வந்து, "நம்ம ஊர் ரஜினி-வுக்கு கூட நேரிடாது" மாதிரி ட்விஸ்ட் கொடுத்து விடுவாங்க! அந்த மாதிரி ஒரு ‘கேஸு’தான் இந்த கதை.
ஒரு ஹோட்டல் ரிசப்ஷனிஸ்ட் – நம்ம ஊர் சொல்வது போல, முன்பதிவு செஞ்சவங்க – ஒருத்தி வந்திருந்தாங்க. ஆரம்பத்திலே காசு கையில கொடுப்பேன், டெபாசிட் கேட்காதீங்கன்னு சொன்னாங்க. ஆனா, பிறகு மனசு மாறி கார்டு மூலம் பணம் செலுத்திட்டாங்க. "நல்லது, கார்டு தான் நம்பிக்கை"னு நம்ம ரிசப்ஷனிஸ்ட் சந்தோஷமா இருந்தாங்க.