முந்தைய வாரம் ஒரு நண்பர் வீட்டில், "நம்ம ஊர்லயும் இந்த மாதிரி கதை நம்மளுக்கு நடக்குமோ?"னு கேட்டார். அப்பவே கதை சொல்ல தொடங்கிட்டேன். ஆனா, இந்த ஹோட்டல் ரிசப்ஷன் கதையை படிச்சவுடனே, "அடப்பாவி! இது நம்ம ஊரு ஆளு இருந்தாலும் இப்படித்தானே செய்வார்!"னு சிரிச்சேன். வாடிக்கையாளர்களும், விதிகளும், வாகனப்பார்க் பண்ணும் சண்டையும் உலகமெல்லாம் ஒரே மாதிரி தான் போல.
"நல்ல வேலை கிடைச்சா போதும்!" அப்படின்னு நம்ம வீட்டில பெரியவர்கள் சொல்வதை எல்லாம் நம்பி, ஒருவேளை ஒரு ஹோட்டலில் முன்பணியாளராக வேலைக்கு சேர்ந்தா என்ன நடக்கும்? சினிமாவில போல சிரிப்பு, சந்தோஷம் மட்டும் கிடையாது; சில நேரம், தாங்க முடியாத அநியாயம் தான் காத்திருக்கும்.
இது கதைல்ல, உண்மை சம்பவம்! அமெரிக்காவில் ஒரு ஹோட்டலில் வேலை பார்த்த ஒரு நண்பர் (u/HotAir2292) Reddit-ல் பகிர்ந்த அனுபவம் இதுதான். நம்ம ஊரு ஹோட்டல்களில நடக்குறதை விட, அங்கயும் ஊழியர்களுக்கு நிம்மதி கிடையாது போலவே இருக்கிறது.
"பேய் வந்த விருந்தகம்: முன்னாள் ரிசப்ஷன் ஊழியரின் அதிர்ச்சி அனுபவம்!"
நம்ம ஊரில் பழமொழி ஒன்று இருக்கு – “பேய் இருக்கா என்று கேட்காதே, இருக்குமா என்று பயப்படாதே!” ஆனா இந்த கதை படிச்சீங்கனா, அடுத்த முறை தங்கும் ஹோட்டலில் கண் மூடி ஓய விட முடியுமா என்று தெரியலை!
நம்மில் பலர், ஒரே மாதிரி ஹோட்டல், லாஜ், விருந்தகம் என்று நேரில் பார்த்திருக்கிறோம். சில இடங்களில் "பேய் இருக்கு" என்று ஊர் முழுக்க பேச்சு இருக்கும்; ஆனா யாரும் நேரில் பார்த்ததாக சொல்லமாட்டாங்க. ஆனா, இங்கே, அமெரிக்காவின் புளு ரிட்ஜ் மலைப் பகுதியில் ஒரு முன்னாள் ரிசப்ஷன் ஊழியர் (FDA) தங்கிய ஓர் பழைய விருந்தகத்தில் நேரில் நடந்த அதிர்ச்சி சம்பவத்தை, அவர் சொன்னபடி நாமும் அனுபவிக்கப் போகிறோம்.
"டிங் டிங் டிங்... ஹோட்டல் பெல் ஒலிக்கும்போது, இதோ வந்தாச்சு நம்ம ஊர்களில் தாயார் சமையலறையில் அழைக்குற மாதிரி! ஆனா இது அமெரிக்க ஹோட்டல் ரிசெப்ஷன்ல நடந்த சம்பவம். அந்த நிலைமையை சற்று நம்ம தமிழர் உலகத்துக்கேற்ற மாதிரியே சொல்லணும்!"
நம்ம ஊர் ஹோட்டல்களில் இரவு 10 மணிக்கு செக்யூரிட்டி அங்கங்க நடமாடும். அதே நேரத்தில், அமெரிக்க ஹோட்டல்களில் முன்பணியாளர் (Front Desk Agent) ஒருத்தர் மட்டும் இருக்குறது சாதாரணம். அந்தக் காலையில், அவரு இரவு முழுக்க ஒரே ஆட்டம். சொந்த ஊரில் சொந்த பந்தங்களில் கொஞ்சம் பேசிக்கிட்டு வரலாம், ஆனா அங்க அவர் தனியாளா வேலை பார்ப்பது தான்!
“வணக்கம்! நீங்க பக்கத்துலயே இருக்கிறீங்களா? இப்போ சொல்றேன் – ஹோட்டல் முனையத்தில் வேலை பார்த்த அனுபவம் இருக்கா? இருந்தா தெரியுமே, ரொம்ப பிஸி நேரம் ஒருத்தர் வந்துட்டு, நேரடி முகப் பார்வையோட ‘சூப்பர்’ கேள்வி கேட்கறாங்க. நம்ம ஊரில் அப்படியெல்லாம் வந்துட்டா, ‘யாரு பா இந்த ஆள்?’னு தெரியாம வாயைத் திறக்க மாட்டோம். ஆனா புறநாட்டு ஹோட்டல்ல நடந்த ஒரு சுவாரஸ்யமான சம்பவம் தான் இப்போ உங்க முன்னாடி!”
ஒரு ஹோட்டல் ரெஸ்டாரண்ட்டில் வேலை பார்த்தால் தான் தெரியும், வாடிக்கையாளர்களின் கோரிக்கைகளுக்கு எல்லையே இல்லைன்னு! "ஏன், நம்ம ஊர் திருமண ஹாலில் கூட, நேரம் பார்த்து, இடம் பார்த்து உக்காந்து சாப்பிடுறது தெரியாம, ஓரே ஓட ஓடி ஊட்டுவாங்க!"ன்னு நம்ம பாட்டி சொல்வதைப் போல, வெளிநாட்டு ஹோட்டல்களும் இதில அதிகம் தப்பில்லை.
நான் இந்தக் கதையை படிக்கும்போது, நம்ம ஊர் சபாரி ஹோட்டலில சாம்பார் கேட்டு சண்டையிட்ட அந்த கவுண்டரைக் கூட நினைவு வந்திருக்கலாம். ஆனா, இந்தக் கதையில், ஐந்து நட்சத்திர ஹோட்டலில ஒரு ஹோஸ்டஸ் அனுபவித்த உதவி செய்ய முடியாத வாடிக்கையாளர்களின் "பிடிவாதம்" தான் கதையின் ருசி.
"உழைப்பார்க்கு உலகம் விருந்தாகும்" — இந்த பழமொழி நம்ம ஊரு வேலைக்காரர்களுக்கே எப்போதும் பொருந்தும். ஆனா, அந்த உழைப்பில் சில நேரம் சிரமமும், சலிப்பும் வந்து சேரும். அப்படிப்பட்ட நேரத்தில் தான், இப்போ நம்ம பிரபல ரெட்டிட் பயனர் Sad_Nose_407 அவர்களோட அனுபவம் எனக்கு ரொம்ப நெருக்கமாகப் தோணிச்சு.
முன் மேசை (Front Desk) வேலைன்னா, நம்ம ஊரிலே ஹோட்டல், பெரிய மருத்துவமனை, தனியார் நிறுவனங்கள்ல customer-க்கு முகம் காட்டினு புன்னகையோடு இருப்பது. ஆனா, அந்த முகம் வெளியில் மட்டும். உள்ளே... உபத்தைகள், வாடிக்கையாளர்களோட கோரிக்கைகள், மேலாளர் அழைப்புகள், பீக்கும் சீசன்ல வேலைச்சுமை — கடைசியில், "எப்போ தான் விடுதலை?"ன்னு மனசு கேட்கும்.
ஒரு முறை, என் தோழி ஒரு ஹோட்டலில் முன்பணிப்பாளராக வேலை பார்த்தாள். அவள் சொல்வதை கேட்டால், “மக்கள் எல்லாம் இப்படியா நடந்து கொள்வது?” என்று சிரிப்பும், சில சமயம் கோபமும் வந்துவிடும்! நீங்கள் ஒருபோதும் ஹோட்டலில் வேலை பார்த்து பார்த்திருக்கிறீர்களா? இல்லையென்றால், இந்த கதை உங்களுக்காகத்தான்!
விருந்தினர் என்றாலே, எப்போதும் சிரிச்சு பேசணும், மரியாதையா நடந்துக்கணும், ஆனா அவர்கள் எவ்வளவு நேரம் கடைப்பிடிக்கிறார்கள் என்று பார்த்தீர்களா? உங்களுக்கும் இந்த அனுபவம் இருந்திருக்கும் – ஆனா ஹோட்டல் முன்பணிப்பாளர்களுக்கோ இது நாள்தோறும்!
“நம்ம ஊர் ஹோட்டலில் போனாலும், சாப்பாட்டு ஹாலில் போனாலும், ‘சார், ஒரு குடம் தண்ணீர் வையுங்க’னு கேட்பது சாதாரணம். ஆனா, அங்கேயும் ஒரு ‘இலவச தண்ணீர்’ கதையா? அதுவும் ரிசெப்ஷனில்?”
இந்தக் கேள்வியோட நம்ம கதையை ஆரம்பிக்கலாம். சமீபத்தில், ஒரு அயல் நாட்டிலேருந்து வந்த ஹோட்டல் ஊழியர் தனது அனுபவத்தை Reddit-ல் பகிர்ந்திருக்கிறார். அவர் சொல்றது கேட்டு உங்க ஊர்லயும் இதேதான் நடக்குமோனு ஒருமுறையாவது சிரிச்சிருப்பீங்க.
வணக்கம் நண்பர்களே!
ஏதாவது ஒரு பயணம் முடிந்து வீடு திரும்பும் போதெல்லாம், "சும்மா பார்த்து வாங்க, எல்லா சாமானும் எடுத்துக்கிட்டோமா?" என்று பத்து தடவை பாக்குற பழக்கம் எல்லோருக்கும் இருக்கும். ஆனா, அதையும் தாண்டி, ஏதோ ஒரு பொருள் மறந்து விட்டோம் என்பதை தூங்கும் போதே நினைவுக்கு வருவது தான் நம்ம ஸ்டைல். இப்படி ஒரு 'காணாமற்போன பொருட்கள்' பிரச்னைக்கு நாள் முழுக்க சிக்கிக்கொண்டு, என் பொழுதை கழித்த அனுபவங்களை உங்களோடு பகிர்ந்துக்கப் போறேன்.
நான் ஓர் ஹோட்டல் முன்பணியாளர் (Front Desk) இல்லை, ஆனா ஒரு சுற்றுலா நகரத்தில் பல விடுமுறை வீடுகளுக்கான மேலாளர் மாதிரி வேலை பார்த்துக் கொண்டு இருக்கேன். அதில் முக்கியப் பங்கு – 'Lost and Found' பிரிவுக்குப் பொறுப்பாளர்! இதுக்கு தமிழில் "காணாமற்போன பொருட்கள் அலுவலர்"னு சொல்லலாமா? உங்க ஊரில் யாராவது இப்படியா இருக்காங்க?