வணக்கம் நண்பர்களே!
நம்ம ஊர்ல “கண்ணுக்கு முன்னாடி இருந்தாலும் கவனிக்க மாட்டாங்கப்பா!” என்று பெரியவர்கள் சொல்வதை நாமெல்லாம் கேட்டிருப்போமே. ஆனால், அந்த சொல் ஒரு ஹோட்டலின் முன்பகுதியில் நடந்த சம்பவத்தை கேட்டதும் எனக்கு ரொம்பவே வலுவாக நினைவுக்கு வந்தது. இந்த நிகழ்வு நடந்தது, அமெரிக்காவிலுள்ள ஒரு ஹோட்டலில். ஆனா நம்ம ஊரு ஆசாமிகள் மாதிரியே, அங்கும் சிலர் வாசிக்கறத விட, நேரடி அனுபவத்தையே முக்கியமாகக் கொண்டாடுறாங்க போல!
"ஏம்மா, நம்பிக்கை இல்லாமல் வாழ்க்கைனா வாழ்க்கை தானா?"
அப்படின்னு நம்ம ஊர் பெரியவர்கள் சொல்லுவாங்க. ஆனா, நம்பிக்கையை நேரில் சந்தேகிக்கிற இடம் ஹோட்டல் ரிசப்ஷன் டெஸ்க் தான் என்று யாரும் சொல்ல மாட்டாங்க! இன்று நம்ம ஊரு ஹோட்டல்களில் மட்டும் இல்ல, உலகம் முழுக்க Fraud Prevention (மோசடி தடுப்பு) என்பதிலே பெரிய கதை நடக்குது. அந்த கதையோட நாயகன் இந்த பதிவில பங்கேற்றுள்ளார்.
சொல்ல போனால், ஹோட்டல் முன்பதிவுக்குப் போனபோது உங்களுக்கு ஒரு கேள்வி பண்ணினாங்கன்னு நினைச்சுக்கோங்க – "ஓரிஜினல் கார்டு இல்லன்னா ரீஃபண்டு கொடுக்க முடியாது, சார்!"
உடனே நம்ம ஊர் ஜாதி, "நீங்க நம்புறீங்களா இல்லையா?"ன்னு கோபமா கேட்பாங்க.
ஆனா, இந்த கேள்வி எதுக்கோ தெரியுமா? தமிழ் நாட்டிலேயே எந்த ஊரு ஹோட்டல் ரிசப்ஷனில் கேட்டாலும், இப்போ "மோசடியா?"னு சந்தேகம் வந்திருக்கும்!
“அப்பாடா! என் கடைசி வாரம் வந்தாச்சு!” – இந்த வசனத்தை நம்மில் பலர் மனசுக்குள்ள குறைந்தது ஒரு முறை சொல்லியிருப்போம். வேலை என்பது நம்மை சில சமயங்களில் சிரிக்கவும், சில சமயங்களில் அழவைக்கும். ஆனா, ஹோட்டல் முன்பணியாளராக மூன்று ஆண்டுகள் கழித்து, அதிலும் தனியார் மேலாளர்களும், வாடிக்கையாளர்களும், அநியாயமான வேலை நேரமும் சேர்ந்தா, அந்த கடைசி வாரம் இன்னும் அதிகமாகக் காத்திருக்கிற மாதிரி இருக்கும்!
நான் இங்க பகிரப்போகும் கதைகள், ஹோட்டல் முன்பணியாளராக இருந்த என் அனுபவங்களை மட்டும் அல்ல, நம்ம ஊர் பலரின் வேலை அனுபவங்களையும் நிறைவே பிரதிபலிக்கும். எங்கிட்ட இருந்த கஸ்டமர்கள், வாடிக்கையாளர்கள், மேலாளர்கள் – எல்லாரும் கோபத்துக்கும் கண்ணீருக்கும் காரணம் ஆனதுண்டு. ஆனா, நம்ம தமிழர்களுக்கு ஒரு பழமொழி இருக்கு – “பொறுமை இரண்டரை பொற்காசு!” அந்த பொறுமையிலேயே நானும் மூன்று வருடம் தள்ளிப் போனேன்.
வணக்கம் தமிழ் வாசகர்களே! நம் நாட்டில் கல்யாண வீடுகளில், "என்னங்க, சமையல் நல்லா இருக்கா? சுவை எப்படி?"ன்னு ஒரு பக்கத்தில் சொந்தபந்தங்கள் கலாட்டா பேசிக்கொண்டிருப்பதை பார்த்திருக்கிறீர்களா? அதே மாதிரி, இன்டர்நெட்டில் இருக்கும் ஒரு ஜாலியான இடம் தான் r/TalesFromTheFrontDesk. இங்கு பொதுவாக ஹோட்டல் முன்பலகை பணியாளர்கள் தங்கள் அனுபவங்களைப் பகிர்ந்துகொள்வார்கள். ஆனா, இந்த வாரம் மட்டும், "சும்மா பேசலாம் வாங்க"ன்னு ஒரு ஸ்பெஷல் த thread!
இது, நம்ம ஊரில் அங்கீகாரம் பெற்ற 'வார இறுதிக் கூட்டம்' மாதிரி. எல்லாரும் வேலைப்பளுவை மறந்து, சனி-ஞாயிறு சந்திப்பில் தங்களது ஆனந்தம், கவலை, சந்தேகம் எல்லாம் பகிர்ந்து கொள்ளும் சந்திப்பு.
“நம்ம ஊர் கல்யாணத்திலேயே சலசலப்புக்கு குறைவேயில்ல, ஆனா வெளிநாட்டு ஹோட்டல் கல்யாணத்தில் நடந்த சமாசாரம் கேட்டா, ‘அது என்ன பாயா!’னு வாய்திறந்தே போயிருவீங்க! அப்படி ஒரு கதையை, அமெரிக்காவின் ரெடிட்-ல வந்த ஒரு ஹோட்டல் பணியாளரின் அனுபவத்தை நம்ம பாணியில் சொல்லப் போறேன்.”
“முழு ஹோட்டல் தான் ஒன்னோட பாக்கியம், ஆனா சில பேருக்கு 25 ரூம்கள் எடுத்தா ‘நாங்க ஹோட்டல் வாடகை எடுத்த டோங்க’னு ஃபீலிங்! ஏற்கனவே நம்ம ஊர்ல சில பேரு பஜாரு பண்ணுவாங்க, ஆனா இதுவோ ஒரு லெவல் தாண்டி கலாட்டா!”
நமஸ்காரம் நண்பர்களே!
நம்ம ஊரில், "வாடிக்கையாளர் ராஜா" என்றொரு பழமொழி உண்டு. வாடிக்கையாளர்களை மதிக்கணும், அவர்களுக்காக அயராது உழைக்கணும் – இதெல்லாம் சரிதான். ஆனா, அந்த அளவு என்று ஒரு வீடு இருக்கணும். இல்லையா? ஏன் சொல்றேன் தெரியுமா? அந்த அமெரிக்க ஹோட்டல் முன்பணியாளர் அனுபவத்தை கேட்டீங்கனா, நம்ம ஊரு ஓட்டல் ரிசெப்ஷன் டெஸ்க் வேலைக்காரங்க கூட தலை குனிஞ்சு வேல செய்யும் நிலை வந்துரும்!
சரி, உங்களுக்கு ஒரு கதை சொல்ல வர்றேன். இது யாரோ அமெரிக்காவில் நடந்த கதையா இருந்தாலும், நம்ம ஊர்லயும் இதே மாதிரி சம்பவம் நடந்திருக்கலாம்னு நினைச்சுக்கங்க.
இன்னைக்கி பசங்க எல்லாம் சொல்வது போல, "ஒரு பெரிய காமெடி பண்ணிட்டேன்!" அப்படின்னு சொல்ற மாதிரி தான், இந்த ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனிஸ்ட் நண்பரின் கதை. ஹோட்டல் வேலைன்னா, மதிய சோறு சாப்பிடுற நேரமும் சரியா கிடையாது; அதுக்கு மேலே, கணக்கில் ஒரு சிறிய பிழை வந்தா, மேலாளர் முகம் பார்த்தா நம்ம முகம் சுருங்கிடும்!
நம்ம ஊரு "பாசத்துக்காக" தான் பணிபுரிவோம். ஆனா, இங்க காரியம் சுத்தமா வேற. மோசமான பிழை ஒரு கட்டணத்தில் நடந்துச்சுனா, 'ஊரே தெரியும்' மாதிரி நடக்குது. அந்த மாதிரி ஒரு சம்பவம் தான் இந்த பதிவு.
நமஸ்காரம் நண்பர்களே!
நம்மில் பல பேருக்கு 'வாடிக்கையாளர் சேவை'ன்னா எப்படியோ ஒரு அருமை அனுபவம்தான். ஆனா, அந்த அனுபவத்துக்கு பின்னாடி இருக்கும் மன அழுத்தம், வேலைச்சுமை, மற்றும் மேலாளரின் "உங்களால்தான் இந்த ஹோட்டல் ஓடுது!" அப்படின்னு சொல்லும் புன்னகை... இதெல்லாம் தெரியுமா?
இன்னிக்கு நம்ம பக்கத்து ஊரிலிருந்து ஒரு FDA—அதாவது Front Desk Associate—அவரோட மனம் திறந்த கதையை உங்க முன்னால் வைக்கப்போறேன். இது ஒரு அமெரிக்கரின் அனுபவம்; ஆனாலும், நம்ம தமிழ்நாட்டுலயும், சென்னை, கோயம்புத்தூர், மதுரை எல்லா நகரங்களிலும் இதே மாதிரி தான் கதை நடக்குது.
நம்ம ஊருக்கு வெளியிலோ, இல்ல நம்ம ஊரிலேயேயோ பெரிய பெரிய பிரபலங்கள் வந்தா, அவர்களைப் பார்த்து “ஏய், அந்தவர் தான்!” என்று ஒரு சந்தோஷம், ஆர்வம், சில சமயம் திகைப்பும் கூட ஏற்படும். அப்படியான சந்தர்ப்பங்களில் வேலை செய்தவர்களுக்கு கிடைக்கும் அனுபவங்கள் சொன்னால், அது தான் ரசிக்க வேண்டிய ருசி!
நாம எல்லாம் எண்ணும் அளவுக்கு மக்கள் மனதில் பிரபலமான ஒருத்தர் – ஒரு மிகப்பெரிய விளையாட்டு வீரர் – குடும்பத்துடன் ஒரு புகழ்பெற்ற ரிசார்ட்டில் வந்தார். இந்த சம்பவம், ‘மொத்தம் பத்து காசு வச்சா பத்து கதை’ மாதிரி, வெளிப்படையில் அவரை பார்த்து வியந்தாலும், உள்ளுக்குள் ஒரு கவலை மனதில் விழுந்தது.
வணக்கம் நண்பர்களே!
நம்ம ஊரில் “மாமா ஹோட்டல்”ன்னு சொன்னாலே, சாம்பார் சாதம், சுடுகாடு காபி, எல்லாம் ஞாபகம் வரும். ஆனா, அமெரிக்காவில் “மோட்டல்”ன்னா – எங்கு பார்த்தாலும் இடையே ஒரு சாலையும், அதிரடி வாடிக்கையாளர்களும், எப்போதும் பரபரப்பாக இருக்கும் இடம். அந்த மாதிரி மோட்டலில் முன்னணி மேசை (Front Desk) வேலை பார்த்த ஒரு தமிழர் அனுபவம் நம்ம கண்ணில் படுத்துவோம்!