நமஸ்காரம் நண்பர்களே!
நம்மில் பலர் வாழ்க்கையில் எப்போதாவது ஹோட்டல் முன்பணியாளராக (Front Desk) அல்லது கஸ்டமர் சர்வீஸ் பணி ஒன்றில் வேலை செய்து பார்த்திருப்போம். அந்த அனுபவங்கள் பல நேரங்களில் சிரிப்பு மட்டுமல்ல, புலம்பலையும் கொடுக்கும். இங்கே, அப்படி ஒரு அமெரிக்க ஹோட்டல் முன்பணியாளர் பகிர்ந்த ஒரு கதை, நம்மை நம்ம ஊர் கலாச்சாரத்துடன் இணைத்து, சிரிப்போடு படிக்கலாம் வாங்க!
ஒரு நாளா வேலை அத்தனை அமைதியோடு போய்க்கொண்டிருந்தது. நம்ம ஊர் சாமி படிச்ச மாதிரி – “இன்று நல்ல நாளாயிருக்கும்” என எண்ணிவிட்டு, சாயங்கால டீயும் குடித்து, ரெஸிப்ஷனில் சிரித்துக்கொண்டிருந்தேன். அப்போதுதானே, அந்த பயங்கரமான மூன்றாம் பக்கம் ரிசர்வேஷன் என்கிற பிசாசு வந்தடிச்சது!
“வணக்கம்! ஹோட்டல் வரவேற்புக்கு வந்துள்ளீர்கள். உங்கள் பெயர், அடையாள அட்டை, ரூம் எண்ணிக்கை, காலை உணவு எப்போது என்று சொல்லணும்... ஆனா, உங்கள் கவனம் மொபைல் போன் ஸ்பீக்கரில் பயணிக்குது!”
இதுதான், பல முன்பணியாளர்களுக்கு (Front Desk Staff) ஒரு சாதாரண நாள் – ஆனா, இந்த ‘சாதாரணம்’தான் அவங்களுக்கு பெரும் சோதனை! நம்ம ஊரில், திருமணத்துக்கு போனாலும், வங்கிக்கு போனாலும், பொதுவாக பில்கள் கட்டினாலும், கையில ஒரு கைபேசி இருக்காது என்றால், அது பெரிய ஆச்சரியம்தான். ஆனா, அந்த கைபேசி பேசிக்கொண்டே, மற்றவர்களின் வேலை முடிக்கச் சொல்லி விட்டால், அது இன்னும் பெரிய சோதனை!
வணக்கம் நண்பர்களே!
நம்ம ஊர் ஹோட்டல் ரிசெப்ஷன் டெஸ்க்கில் வேலை பார்ப்பது அப்படியே சாமான்யமா இருக்காது. ஒரு பக்கம் வாடிக்கையாளர்கள், மறுபக்கம் மேலாளர்கள், இதிலே சும்மா நாளை எப்படிச் சமாளிப்பது என்பதே பெரிய சவால்! ஆனா, இந்த அனுபவத்தில், ஒரு காரியம் – "உங்க குடும்ப சண்டைல என்னை இழுத்துக்காதீங்க!" என்று சொல்லிக்கணும் போல இருந்துச்சு.
“டீயா, காபியா?” – இந்த கேள்வி தான் நம்ம தமிழனின் விருந்தோம்பல் சின்னம். அதுலயும் ஒருவருக்கு மட்டும் தனிப்பட்ட விருப்பம் இருந்தா, உடனே ‘சரி, அது கிடைக்கப் பார்க்கலாம்!’ன்னு ஓடி போவோம். ஆனா உலகம் முழுக்க ஹோட்டல் முன் மேஜை (Front Desk) வேலை பார்த்தவர்கள் அனுபவம் வேற மாதிரி தான். அந்த மாதிரி ஒரு சம்பவம் தான் இது – அம்மா பால் (Almond Milk) இல்லாததுக்கு ஒரு விருந்தினர் காட்டிய சங்கடமும், அதன் பின்னணி கதையும்!
ஒரு நாளு விடுமுறை எடுத்துக்கிட்டு, இரவு நேரம் ரொம்ப அமைதியா தூங்கிக்கிட்டு இருந்தேன். இரவு 2 மணிக்கே, நம்ம ஹோட்டல் நைட் ஆடிட் (Night Audit) என்னை அழைச்சு, “நான் உடம்பு சரியில்லை, ஆம்புலன்ஸ் வருது, நீயே வந்து என் வேலை முடிச்சுடு”ன்னு கேட்டாங்க. என்ன செய்வது? நல்ல மனசு கொண்டு, தூக்கத்திலிருந்தே எழுந்து, ஹோட்டலுக்கு ஓடிச் சென்றேன்.
அது ஒரு சாதாரண பயண நாட்களில்தான் நடந்தது. அமெரிக்கா போன்று வெளிநாட்டில், அம்மாவும் நானும் ஓர் ஹோட்டலில் தங்கியிருந்தோம். இரவு நேரம், வெளியே குளிர். ஹோட்டல் ரூமின் சுவர்களும் இங்குள்ள வீடுகளின் சுவர்கள் மாதிரி கல்லு சுவர் இல்லை— ஒரு சின்ன சத்தம் வந்தாலும் ஒலிக்குது!
அப்படித்தான் இரவு பன்னிரண்டு மணி ஆகும் போது அண்டை ரூமிலிருக்கும் ஜோடி, ரொம்பவே கூச்சலிட்டுக் கொண்டிருந்தது. “ஐயோ, ரொம்பவே தொந்தரவு,” என்பதுபோல், அம்மா முகம் சுருக்கினார். நான் கேட்க, “தமிழ்நாட்டில் இருக்கும்போது மாதிரி, சத்தம் கேட்டா அடுத்த வீட்டு அக்கா சத்தம் போடுவாங்க. இங்க என்ன பண்ணலாம்?” என்றேன்.
பெரியவர்களும், பாட்டிகளும் சொல்லிட்டு வந்த ஒரு பழமொழி இருக்கு, “கேட்கிறவனுக்குக் கிடைக்கும், அழுகிற குழந்தைக்குதான் பால்!” ஆனா, ஒருவரவர் நிலைமைக்கு ஏற்ற மாதிரி வாழ்க்கை சில சமயங்களில் நம்மை கற்றுக்கொடுக்கும். இதோ, ஒரு வெளிநாட்டு ஹோட்டல் அனுபவம் நமக்கு ஒரு புதிய பாடம் சொல்லுது. வாசிக்க ஆரம்பிங்க, உங்க அடுத்த பயண அனுபவம் இதை மறக்காமல் நினைவில் வச்சுக்கோங்க!
நம்ம ஊர்லயும், வெளிநாட்டுலயும், மருத்துவமனையோட சுற்றுப்புறம் ஹோட்டல் ரிசர்வேஷன் பண்ணணும்னா எப்போவும் tension தான். அதுவும், குடும்பத்துல யாராவது சிகிச்சைக்கு போறாங்கன்னா, இன்னும் அதிக பஞ்சாயத்து! அந்த மாதிரி ஒரு அனுபவத்திலிருந்து வந்த கதைதான் இது.
“டிப்இல்லாமல் டிப்பா? ஒரு வாடிக்கையாளர் கையளித்த 'கன்ஃப்யூஷன்'!”
நமக்கு எல்லாம் ஹோட்டல் என்கிறாலே, சாம்பார், இட்லி, டிபன், டிப்ஸ், டிபாசிட் என ஒரு பட்டியை நினைத்து நம்மளே சிரிக்க வைக்கிறது. ஆனா, அமெரிக்கா மாதிரி வெளிநாட்டு ஹோட்டலில் நடக்கிற விஷயங்கள், நம்ம ஊர் நையாண்டி கதைகளுக்கு குறைவு கிடையாது.
அப்படி ஒரு அசத்தல் அனுபவம் தான் இந்த கதை. ஒரு ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனிஸ்ட் – நம்ம ஊரு ஹோட்டல் முன் மேசை ஊழியர் மாதிரி – தான் நேரில் அனுபவிச்சாங்க!
இரவு நேரம்... ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனில் ஒரு நேர்த்தியான அமைதி. திடீரென வெளியில் ஒரு பெரிய டூர் பஸ் நின்றது. "அடடா, நம்ம ஊரு கல்யாண வீட்டுப் பந்தல் மாதிரி கூட்டம் வரும் போல இருக்கே!" என்று தோன்றியது. ஆனா, கல்யாண வீட்டு பந்தலுக்கு வந்தது போலல்ல, ஓய்வுபெற்று பஸ்ஸில் சுற்றிவரும் பெரியவர்கள் குழு – பசிக்கறதுக்கெல்லாம் போகும் வயது அல்லவா, இவர்கள் என்ன பிரச்சனையா இருப்பார்கள் என்ற நேர்த்தியான எண்ணத்தோடு இருந்தேன்.
ஆனால், அந்த இரவு என் எண்ணங்களை தலைகீழாக மாற்றியது! "அண்ணே, கிழக்கில் இருந்து புயல் வருது!" என்பதையே நினைவுபடுத்தும் வகையில், குழுவின் டூர் கைடு உள்ளே வந்தார். "எங்களுக்காக ரெடி பண்ணிய தூண் கீ பாக்கெட்ஸ் எங்கே?" என்று கேட்டார். நாங்கள் ஏற்கனவே, அவங்களுக்கு ரெடி பண்ணாதீங்கன்னு உத்தரவு வந்திருந்தது. அதான் பண்ணல. அவரும் உடனே மொபைலை எடுத்துக்கிட்டு, "இதோ சார், ஈமெயில் இருக்கே, எங்களுக்காக ரெடி பண்ண சொல்லி இருக்காங்க!" என வாதம் போட்டார்.
நம்ம ஊர்ல எந்த வேலை ஆனாலும், “மனிதர்கள் வேற மாதிரி தான் சார்!”ன்னு கதை சொல்லும் ஒரு சம்பவம் நிச்சயம் இருக்கும். அதுவும் ஹோட்டல் ரிசப்ஷன் வேலைன்னா, ரொம்பவே சுவாரசியமா, சில சமயம் சிரிப்பு வருமா, சில சமயம் வயிறு புண்ணாகும் அளவுக்கு பயங்கர அனுபவமா இருக்கும். “நீங்க ரிசப்ஷனில் வேலை பார்த்தீங்கனா, உங்களைப் பார்க்க மடங்க மடங்க ‘வழக்கறிஞர்’ ‘டாக்டர்’ மாதிரி வருவாங்க”ன்னு சொல்வாங்க இல்ல? இதோ, அப்படிப்பட்ட ஒரு ‘டாக்டர்’ வாடிக்கையாளரின் கதையைத்தான் இன்று கொஞ்சம் நம்ம ஊரு நையாண்டி கலந்துரையாடலோடு பார்க்கலாம்!