“அக்கா, நகங்களை தட்டாதீர்கள்! ஹோட்டல் ரிசப்சனில் ஒரு காமெடி கதையானது…”
வணக்கம் நண்பர்களே!
இன்றைய ஹோட்டல் முன்பதிவு மேசை (“Front Desk”) வாழ்க்கை அனுபவம், நம் ஊர் சினிமாவில் வரும் கொஞ்சம் காமெடி, கொஞ்சம் டிராமா கலந்த கதையைப்போலத்தான்.
இங்கே தினமும் பல வாடிக்கையாளர்கள் வருவார்கள்; சிலர் அப்படியே “எந்திரம்” மாதிரி போய் விடுவார்கள். ஆனால் சிலர்… அங்கம்மா! அவர்களைப் பற்றி எழுதாமலே இருக்க முடியாது.
இன்று சொல்வது, “லோக்கல்” விருந்தினர் பற்றியது. நம்ம ஊர்லயே இருப்பவர்கள்தான், ஆனால் ஹோட்டலில் இருக்க ஆசைப்படுவார்கள். ஏன்? வீட்டில் சண்டையா, நண்பர்கள் கூட்டமா, இல்ல வேறு ஏதோ லாஜிக்! ஆனா, எதிர்பார்ப்பது ஒரு சினிமா காட்சிதான்.
இரவு 2 மணிக்கு, ரிசப்ஷனில் போன் மணி அடிக்கும். அந்த அழைப்பாளி, குரலில் தெரிகிறது – “நான் எல்லாத்தையும் வாங்கி பழகினவள்” அவங்க மாதிரி.
“என்னம்மா, ரூமா இருக்கு?”
“இருக்கு, இதுதான் விலை.”
அப்புறம் ஆரம்பம் – விலையை குறைக்க முடியுமா, ஒரு மணி நேரத்துக்கு மட்டும் தரலாமா, கேஷ் கொடுக்கலாமா, Google Pay போடலாமா, பாதி பணம் இப்போ, பாதி பிறகு, என்கிறார். நம்ம ஊரு மார்க்கெட் தாத்தாவும் இவ்வளவு சந்தை பேச மாட்டார்!
இப்போ, இவர் போய் வேறு ஹோட்டல்களை ட்ரை பண்ணப் போறேன் என்று போனைக் கட் பண்ணுகிறார். “சரி, ஒரே சுமை குறைச்சி” என்று நிம்மதியாக இருக்க நினைத்தேன். ஒரு மணி நேரம் கழித்து, அதே ஆட்டிடியுடன் உள்ளே வந்து விழுகிறார்.
அந்த ஸ்டைல், அந்த டிரஸ்ஸிங்… எங்கேயா பீட்டா வச்சிருக்காங்க! மூன்று அங்குலம் உயரம் கொண்ட கிளிட்டர் நகங்கள், அவற்றை டெஸ்க்கில் தட்டும் சத்தம் – நம்ம ஊரு தபால் அலுவலகத்தில் கடைசி நாள் Rush மாதிரி!
“அண்ணா, ரேட் குறைச்சு சொல்லுங்க, நான் இங்க தான் பார் டெண்டர்… அடிக்கடி ஹோட்டல்ல தங்குவேன்… ஆனா, அந்த கிரெடிட் கார்ட் மட்டும் வேண்டாம்…”
இப்படி ஒரு 10 முறை சொல்லியும், கிரெடிட் கார்டு இல்லாமல் ரூம் தரமாட்டேன் என்று புரிய வைக்க முடியவில்லை. “சும்மா கொஞ்சம் தள்ளிப் போங்க, அண்ணா!” என்று அழுது அழுது கேட்டார்.
இவங்க மாதிரி வாடிக்கையாளர்களுக்காகத்தான் ஹோட்டல் விதிமுறைகள் இருக்குது போல. அந்தக் கட்டாயத்தை விட்டுவிட்டால், நாளைக்கு ஊரே தலைக்கீழாகும்!
இப்படி சொல்லிக்கொண்டு, ஐந்தாவது முறையும் நான் “கிரெடிட் கார்டு இல்லாமல் முடியாது” என்று சொல்ல, அவரும் “அய்யோ!” என்று ஒரு ஆங்கில வசனம் சொல்லி, வெளியே போய் விடுகிறார். நிம்மதியாக மூச்சு விட்டேன்.
ஆனா, பதினைந்து நிமிடத்தில் திரும்பி வருகிறார்!
“சரி அண்ணா, கார்ட் இருக்குதே!” என்று ஒரு பச்சை கலர் ப்ரீபெய்ட் டெபிட் கார்டு. அதுவும் miracle மாதிரி, வேலை செய்துவிட்டது. ரூம் கீ கொடுத்து விட்டேன்.
அவருடன் ஒருவர் பின்னால் வந்தார் – முழுக்க ஜெயிலில் போட்ட டாட்டூ மாதிரி இருக்கும் கை, நம்ம ஊரு mass கேரக்டர் மாதிரி! ஹோட்டல் சைடு டோரில் ரகசியமாக sneak in பண்ணினார்.
இப்போ, இருவரும் finally ரூமில்; நான் நிம்மதியாக இருக்கலாம் என்று நினைத்தேன். அப்புறம், “TV வேலை செய்யல, வேற ரூம் வேணும்!” என்று கிளப்பினார்கள்…
இதுதான் ரிசப்ஷனில் தினமும் நடக்கும் “சிறப்பான” சம்பவங்கள். நம்ம Buttercup என்கிற யூனிகார்னும் (காவி ஸ்டேஷனில் இருக்கும் பிளாஸ்டிக் யானை மாதிரி) தன்னுடைய usual இடத்தில், வாடிக்கையாளர்களை புன்னகையுடன் பார்க்கிறாள்.
வாழ்க்கையில் இப்படிப்பட்ட நகைச்சுவை, சிரிப்பும், சிரமமும் கலந்து தான் இருக்கும். ஆனா, விதிமுறைகள் பின்பற்றினோம்னா தான், நமக்கு நிம்மதியும், பாதுகாப்பும்!
இதைப் படித்து உங்களுக்கும் சம்பந்தப்பட்ட அனுபவங்கள் நினைவுக்கு வந்திருச்சுனா, கீழே கமெண்ட் பண்ணுங்க.
அடுத்த முறை, உங்கள் “லோக்கல்” விருந்தினரைப் பற்றியும் எழுதலாம்!
நன்றி, வணக்கம்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Please Stop Tapping Your Nails It's Driving Me Nuts