“அந்த கசப்பான பசங்க – பவுன்ஸி பந்துகளுக்காக நடந்த சின்ன சதி!”
நமக்கு எல்லாருக்குமே பள்ளிக் காலம் பற்றி நினைச்சா, சிலருக்கு இனிமையான நினைவுகள் வரும்; மற்றவர்களுக்கு, “அந்த ஆள் ஏன் என்னை பாதி நேரம் எரிச்சலாக பார்த்தாங்க?” என்ற கேள்வியும் வரும். அந்த வகையில், ஒரு சாதாரண பள்ளி நாள் எப்படி ஒரு சின்ன பழிவாங்கும் கதையாக மாறியது என்பதைக் கேட்க விரும்புறீங்களா? அப்படியானால், இந்த கதையை தாண்டி போயிடாதீங்க!
கதை ஆரம்பம்:
அந்த காலத்தில், நம் ஊர் பள்ளியில் இருந்தா கூட, “மீன் கூட்டு” மாதிரி சில சின்ன குழுக்கள் இருக்கும். அதில், ஒரு குழுவில் இருக்கும் ஒரு பசங்க, நேரடி துன்புறுத்தலா இல்ல, ஒரே ஒரு கசப்பு வைப்தான் காட்டுவாங்க. எல்லோரும் நட்பு என்கிற பெயரில் இருப்பாங்க, ஆனா ஒருவன் மட்டும் எப்போதும் “சுத்தமா நல்லவளா இருக்க மாட்டா” – அப்படின்னு சொல்வாங்க. இப்படி ஒரு ‘மீன் கேர்ள்’ (mean girl) நம்ம கதையின் நாயகி.
அந்த பள்ளிக்கூடம், இந்த அமெரிக்கா மாதிரி வெளியூர், ஆனா நம்ம ஊரு பசங்க எல்லாம் புரிஞ்சிக்கலாம். எல்லாரும் நட்புக்கு பெயர் போட்டாங்க, ஆனா ஒருத்தி மட்டும் எப்போதும் நம்ம ஹீரோயை கிண்டல் பண்ணுவாங்க – நேரடியாக இல்ல, மேலோட்டமா பேசுவாங்க. நம்ம ஹீரோ, ஊரு பசங்களா இருந்தாலும், சும்மா அமைதியா, “சும்மா இருக்கலாம்”னு வாழ்ந்தவர். உள்ளுக்குள்ள அந்த பசங்க மேல கசப்பு மட்டும்!
பவுன்ஸி பந்து – வித்தியாசமான சந்தோஷம்
பரிசுகளுக்காக பள்ளிக்கூடம் வெளியே போறாங்களே – அது மாதிரி ஒரு டூர். நம்ம ஊரு கபடி, குச்சி, தாயம் மாதிரி இல்ல; அமெரிக்கா ஸ்கேட்டிங் ரிங்க் – அங்க பவுன்ஸி பந்துகளை (bouncy balls) Quarter (25 cent) நாணயமா போட்டா கிடைக்கும்! நம்ம ஊரு குழந்தைகள், “பன்னீர் சோடா போட்டு விளையாடுற மாதிரி,” பவுன்ஸி பந்து வாங்கி வாங்கி, கையில் பை பிடிச்சு வர்றாங்க.
நம்ம ஹீரோயும், தன்னோட நண்பர்கள் கூட சேர்ந்து, நிறைய பவுன்ஸி பந்துகள் வாங்கி, விளையாடி, முடிவில் ஒரு Ziploc பையில் (அது நம்ம ஊரு பிளாஸ்டிக் பை மாதிரிதான்) நிறைய பவுன்ஸி பந்துகளோடு திரும்புறாங்க. அந்த சந்தோஷத்தை சொல்ல வார்த்தை இல்லை.
சின்ன பழிவாங்கும் தருணம்
பள்ளிக்கூடத்துக்கு திரும்பி வந்ததும், அந்த “மீன் கேர்ள்” நம்ம ஹீரோயை பின் தொடர்ந்து வர்றாங்க. கையில் பவுன்ஸி பந்துகளோடு பை இருக்குறதைப் பாத்து, “எனக்கு கொஞ்சம் பவுன்ஸி பந்து தரலாமா?”னு கேட்குறாங்க.
அந்த நேரத்தில், நம்ம ஹீரோ, மனசுக்குள் சின்ன சிரிப்புடன், “இல்லை, கொடுக்க முடியாது,”னு சொல்லி, அவங்க முகத்தில் வந்த எரிச்சல் வைபை ரசிக்குறாங்க! இந்த எழுமையாகாத மகிழ்ச்சி – அந்த பசங்க முகம் வீங்கும் அந்த காட்சி – நம்ம ஊரு சினிமா தோழி நகைச்சுவை போல!
அந்த பசங்க, “அவங்க நினைச்சு மறந்துட்டாங்க, ஆனா நானும் மறக்க மாட்டேன்!”னு நம்ம ஹீரோ சொல்லறாங்க. இது தான் வாழ்க்கை – சில சமயம் புன்னகை கொடுக்குற பழிவாங்கல்!
இந்த கதையிலிருந்து நமக்கு என்ன கற்றுக்கொடுக்கிறது?
பள்ளிக்காலத்தில், பெரிய பழிவாங்கல் இல்லாமலேயே, சின்ன சின்ன சந்தோஷங்களை நம்ம வாழ்க்கையில் சேர்க்கலாம். நல்லது பண்ணினாலும், கசப்பை பண்ணினாலும், வாழ்க்கை ஒரு வட்டம் மாதிரி திரும்பி வருமே. அந்த ஒரு பவுன்ஸி பந்து தர மறுத்ததே, ஒரு பெரிய வெற்றி மாதிரி நம்ம ஹீரோவை மகிழ்ச்சியோடு நினைக்க வைக்கிறது.
நம் ஊரு பழமொழி சொல்வதுபோல், “பூனைக்கும் புலி பல்லு இருக்கிறது!” – அமைதியா இருந்தாலும், ஒருத்தர் மனசில் சின்ன பழிவாங்கும் சந்தோஷம் இருக்கத்தான் செய்யும்.
நீங்களும் இப்படி சின்ன சந்தோஷம் தரும் பழிவாங்கல் பண்ணிய அனுபவம் உங்களுக்கா? அல்லது உங்களை யாராவது இப்படி சின்ன சதி செய்து சிரிக்க வைத்திருக்காங்களா? கீழே கமெண்ட் பண்ணுங்க! நம்ம ஊரு பசங்க அனுபவம் பகிர்ந்து சிரிக்கலாம்!
–
பள்ளிக்கால நினைவுகளோடு,
உங்கள் நண்பன்
(Tamil Blog Express)
அசல் ரெடிட் பதிவு: Many years ago, denying a mean girl some bouncy balls when she asked.