'அம்மாவின் செல்லப்பிள்ளை – ஓர் ஹோட்டல் முன்பணியாளரின் காமெடி அனுபவம்!'
வணக்கம் நண்பர்களே!
மாலை நேரம், ஒரு டீக் கப் கையில், "இந்த கதையை நண்பர்கள் கேட்டால் சிரிப்பாங்க"ன்னு நினைக்க வைக்கும் ஒரு உண்மை சம்பவத்தை உங்களோட பகிர்ந்துக்கப் போறேன். நம்ம ஊர்ல ஹோட்டல் வேலைன்னா, பாக்க சும்மாதான் தெரியும்; ஆனா உள்ளுக்குள்ள நடந்துருக்கும் விஷயங்களை யாருக்குத் தெரியும்? அந்த மாதிரி ஒரு அசத்தல் சம்பவம் தான் இப்போ உங்க முன்னாடி!
போன வாரம், நான் ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனில் காலை ஷிப்ட்ல வேலை பார்த்துக்கிட்டு இருந்தேன். எல்லாமே சாதாரணமாதான் போயிட்டு இருந்துச்சு. காசு கணக்கு பார்ப்பதும், வாடிக்கையாளர்களை செக் அவுட் செய்வதும்…
அப்புறம், காலை 7.30 ல, ஃபோன் ரிங்! நான் எடுத்து, “வணக்கம், ஹோட்டல் பேசுறேன்…”ன்னு சொல்லறதுக்குள்ளே, மறுபுறம் ஒரு வயசான அம்மா, “என்னங்க, என் மகனுக்கு 1st floor ரூம் வேண்டும் என்றார், அதை யாருக்கோ கொடுத்துட்டீங்க. மேலே 3rd floor-க்குப் அனுப்பினீங்க, அது மேலுமா அழுக்கா இருந்துச்சு, என் பையன் திரும்ப கீழ வந்தாரு!”ன்னு ஓர் கோபம்!
நான் மேனேஜரா வேலை பார்க்க வந்தது 30 நிமிஷம் தான்! என்னடா நடக்குது, யாருடா பையன், எனக்கே புரியல. ஆனா, நம்ம ஊர்ல பெரியவர்கள் பேசுறாங்க என்றா, “மன்னிக்கணும் அம்மா, தவறுதான் நடந்திருக்கும், இன்று உங்க பையனுக்கு 1st floor ரூம் ஃபிக்ஸ் பண்ணிருவேன்”ன்னு சொல்லி, தலைகுனிந்து பேசனும்.
இந்த அம்மா கையிலேயே, “அவரு சும்மா காத்திருக்கவேண்டாம், உடனே ரூம் கொடுங்க! ராத்திரி 12 மணி ஓட்டுனு வந்திருக்காரு, தூங்கவே இல்ல, 12 மணி ஓட்டுனு வந்திருக்காரு, 3 மணிக்கு வந்து ரெஸ்ட் பண்ணணும்!”ன்னு உத்தரவா சொல்றாங்க. அம்மா சாமி!
நல்லா கேட்டுப் பார்த்தா, ராத்திரி 2 மணிக்கப்புறம், ரிசர்வேஷன் “No Show” ஆகிடும் – அந்த ஹோட்டல் விதி. இதை சொன்னதும், “இதெல்லாம் ரொம்ப மோசமான விதி, வாடிக்கையாளருக்கு துரோகம்!”ன்னு குறை சொல்றாங்க. நம்ம ஊர்ல கூட, நேரம் தவறினா பஸ்ஸும் நிக்காது, இங்க ஹோட்டல் ரூம் காத்திருக்கணுமா? ஆனா, பெரியவர்கள் பேசுறாங்க என்றா, “சரி அம்மா, நாங்க பார்த்துக்கறோம்”ன்னு சொல்லி முடிச்சுட்டேன்.
அப்புறம் பல மணி நேரம் அமைதிதான். "செல்லப்பிள்ளை"யும், அம்மாவும் யாரும் வீடு தேடி வரலை.
மத்தியானம் 1 மணிக்கு, இன்னொரு ஃபோன். இந்த முறை, அப்பாவா ஒரு ஆண்குரல், “நீங்க என் மகனை அழுக்கான ரூம்ல அனுப்பினீங்கன்னு கேள்விப்பட்டேன்…”ன்னு கேட்கிறார். என்னடா சினிமா பண்ணுறாங்கன்னு தோணிச்சு! வாடிக்கையாளர்களோட அம்மா, அப்பா – இருவரும் ஹோட்டலை கேள்வி பண்ணுறாங்க!
நான், “அவர் ரெடியாக்கப்பட்ட 1st floor ரூம் இருக்குது”ன்னு சொல்லி, கதை முடிச்சு விட்டேன். ஆனா, அந்த "செல்லப்பிள்ளை"யை யாரும் காணவே இல்லை.
அந்த நேரத்தில், மேனேஜர் அவங்க ரூமுக்கு நேர்ல போய் பார்த்தப்போ, அந்த ரூம் கதவு திறந்தது. உள்ள நின்றது, ஒரு பெரியவரு – பக்கத்து வீட்டு மாமா மாதிரி, தாடி முடி எல்லாம் உப்புப்பொடி கலந்த மாதிரி! நான் நினைச்சது போல 16 வயசு பையன் இல்ல.
இவர் தானா அம்மா, அப்பா கிட்ட சொல்றாரோ, இல்லையென்றா அவர்களே அவ்வளவு பாசத்தோட பிள்ளையை கவனிக்கறாங்களோ, தெரியலை!
இவர் இன்னும் தளம் விட்டு வரலை; இவருக்காக அம்மா, அப்பா ஃபோன் பண்ணி, ரிசெப்ஷன் ஸ்டாப் ஓடிக்கிட்டு இருக்கணுமா? "கீஸ்"யும் கொண்டு போய், "தயவு செய்து, அம்மாவின் செல்லப்பிள்ளைக்கு கைமாறி கொடுத்துடுங்க"ன்னு சொல்லணுமா?
நம்ம ஊர்ல கூட, தங்கச்சி/அண்ணன் ரயிலில் போனாலும், அம்மா வீட்டிலிருந்து 10 முறை ஃபோன் பண்ணி, "பசிக்குமா? வண்டிலா போயிட்டியா?"ன்னு கேட்பாங்க. ஆனா பெரியவங்க கூட இப்படி எல்லாம் ஹோட்டலில் கஸ்டமராக இருந்தா, ஸ்டாப் எவ்ளோ கஷ்டமா இருக்கும்?
கதை முடிவு:
வாடிக்கையாளர்களை கவனிக்கறது நம்ம கடமைதான். ஆனா, ஒவ்வொருவரும் அவரவரு பாணியில் வருவாங்க. சிலர் நேரில் வந்து பேசுவாங்க, சிலர் குடும்பத்திலிருந்து ஃபோன் வெச்சு "செல்லப்பிள்ளை"யா வளர்த்தாங்கன்னு காட்டுவாங்க!
நம்ம ஊர்ல "மாமாவுக்கு வாய் இருக்கு, ஆனா பையனுக்கு கையில்ல!"ன்னு சொல்வாங்க. இந்த சம்பவம் அப்படித் தான்.
உங்க வீட்டிலும் இப்படி செல்லப்பிள்ளை அனுபவம் இருந்தா, கீழ் கமெண்ட்ல சொல்லுங்க!
சிரிப்போட, அடுத்த பதிவில் சந்திக்கலாம் நண்பர்களே!
நீங்களும் ஹோட்டல்/கடையில் வேலை பார்த்து, இதுபோல கலகலப்பான அனுபவங்கள் இருந்தா, பகிருங்க! நம்ம ஊரு கலாசாரத்துக்கு ஏற்றதாக, வாழ்க நம் பாசம், வாழ்க நம் சிரிப்பு!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Mama’s boy