'அம்மாவும் நான் – யாரும் யாரைக் கேட்கலாம்? என் 'பொறுமை பழி' அனுபவம்!'
இல்லறம் என்றால் என்ன? சாமான்யமான ஒரு குடும்பத்தில் நடக்கும் சின்னச் சின்ன சண்டைகளும், அன்பும், புரிதலும் தான் இல்லையா? "அம்மா" என்றாலே நம்ம மத்தியில் ஒரு பெரிய பாசம். ஆனா, அவங்கும் நாமும் சில சமயங்களில் 'ஏன் இப்படி நடந்துக்கறாங்க?'ன்னு தோணும். அப்படி என் அம்மாவும் நானும் நடந்த ஒரு 'பொறுமை பழி' சம்பவம் தான் இங்கே பகிர்ந்து இருக்கேன்.
எனக்கு எனது அம்மா ரொம்ப ரொம்ப பிடிக்கும். ஆனா, சில நேரம் அவருக்கு கோபம் வந்துடும். அதிலும், புதுசா எதுவும் இல்லாமலே கோபப்படறாங்கன்னா, நமக்கு ஒரு பயங்கரப் புண்ணியம் கிடைச்ச மாதிரி தான்! என் அம்மாவும் அப்படித்தான். நானும் என் அம்மாவும் ஒரே வீட்டில், நாலு பிள்ளைகளும், சண்டை, சந்தோஷம், எல்லாம் கலந்து ஒரு சாமான்ய குடும்பம்.
இரண்டு நாள் முன்னாடி நடந்த சம்பவம் தான். நம்ம வீட்டுல எல்லாரும் துரும்பு மாதிரி வேலை பண்ணக்கூடாது, ஒவ்வொருத்தரும் ஒத்துழைக்கணும். ஆனா, என் சகோதரங்களுக்காக நான் மட்டும் சுத்தம் பண்ணனுமா? என்ற கேள்விக்கு, "நம்ம எல்லாரும் ஒத்துழைக்கணும்"ன்னு அம்மா பதில் சொல்லுவாங்க. அது சரிதான். ஆனா, அந்த நாள் கொஞ்சம் வேற மாதிரி. அம்மா, நான் ஏன் அந்த மாதிரி நடந்தேன் என்று சொன்னாலும் கேட்காம, கோபத்திலேயே பேச ஆரம்பிச்சாங்க. எனக்கு கண்ணில் நீர் வந்துச்சு. என் ஜோடிக்குட்டி தங்கச்சி வந்து, "அம்மா, இப்படிப் போனாலும் பயனில்லை"ன்னு சொல்ல, அம்மா கோபத்துடன் உள்ளே போயிட்டாங்க.
அந்த நேரம், நானும் எல்லாரையும் ஒதுக்கி விட்டு, என் சாப்பாட்டை எடுத்துக்கிட்டு அமைதியா உட்கார்ந்தேன். சாப்பிடும் போது தான், "அம்மா என்கிட்ட கேட்கற மாதிரி இல்லையே, நானும் கேக்கலாமே?"ன்னு ஒரு 'பொறுமை பழி' யோசனை வந்துச்சு.
அம்மா, "லாண்ட்ரி எடுத்து வா"ன்னு சாப்பிட்டுக்கிட்டிருக்கும்போது கேட்டாங்க. "நான் சாப்பாடு முடிச்சுட்டா வாங்கலாமா?"ன்னு சொன்னேன். "வேண்டாம், இப்பவே போ"ன்னு சொன்னாங்க. "ஏன், அது எனக்கு சம்பந்தமே இல்லாத துணி?"ன்னு பல முறை அமைதியா கேட்டேன். என் ஜோடி தங்கச்சி வந்து, 'இன்னும் துணி நனைந்து இருக்கு'ன்னு சொன்னதும், அம்மா என் மேல் கோபமாயிட்டாங்க, "நீ வீட்டில் அடைப்பான்!"ன்னு சொன்னாங்க. "சரி, பரவாயில்லை"ன்னு நானாகவே அமைதியா பதில் சொன்னேன்.
அப்போது, "உன் போன் எடுத்து கொடு"ன்னு கேட்டாங்க. அமைதியோடு போய் கொடுத்தேன். "நா சபையிலே ரெஹர்ஸலில் இருக்க முடியாது என்று மெசேஜ் அனுப்பலாமா?"ன்னு கேட்டேன். "வேண்டாம்"ன்னு பதில்.
சாப்பாடு முடிஞ்சதும், பாது, ஜாக்கெட் போட்டுக்கிட்டு "நான் ஒரு வட்டம் நடக்க போறேன், வரட்டுமா?"ன்னு கேட்டேன். "வா"ன்னு வந்துட்டாங்க. நடக்கும்போது, என் உண்மையைக் கூறினேன். "நீங்க எப்போதும் என்னை கேட்காம கோபப்படுறீங்க, அதான் நான் இப்படிப் நடந்தேன். உங்களுக்கு நானும் பசங்க எல்லாம் கவலை தான், ஆனா கேட்காம கோபப்படுறது கூடாது"ன்னு சொன்னேன். அவரும், "மன்னிச்சுக்கோ"ன்னு சொன்னாங்க. நானும், "உங்களுக்கு நானும் பழி வைக்கல, நானும் தவறு பண்ணல. நம்ம குடும்பத்துக்கு எல்லாம் உங்க பொறுப்பு இருக்கு, எனக்குத் தெரியும்"ன்னு மனம் திறந்தேன்.
இதையெல்லாம் கேட்டதும், "சரி, நீ ரொம்ப நியாயமா பேசுற, உனக்கு அடைப்பான் கிடையாது"ன்னு போனும் திரும்பக் கிடைத்தது. இரவு சபை ரெஹர்ஸலுக்கும் போனேன்.
முடிவில், "நா கேட்கலன்னு பழி வைக்க வேண்டிய அவசியமே இல்ல, ஆனா இது வேணும் தான். டீச்சர் ஒரு பிள்ளைக்கு கேட்டு பாருங்க, அவங்க எப்படி பதில் சொல்வாங்கன்னு!"ன்னு நானும் சிரிச்சேன்.
இப்போது, நானும் அம்மாவும் நாளை காலை டிபன் போக திட்டமிட்டிருக்கோம். இந்த சம்பவம் எங்க இருவருக்கும் மட்டும் தான் தெரியும். (இப்போ உங்க எல்லாருக்கும் தெரிஞ்சிடுச்சு!)
சின்னச் சின்ன சண்டைகளால் தான் உறவு ருசிக்குது. எப்போதும் அம்மா-மகள் உறவு இப்படித் தான். சின்ன பொறுமை பழி, பெரிய புரிதலுக்கு வழிகாட்டும். உங்க குடும்பத்திலும் இப்படிப் பண்றீர்களா? உங்க அனுபவங்களை கீழே கமெண்ட்ல பகிருங்க!
அமைதியோடு பேசினால், பெரிய பிரச்சனையும் சிறியதாகும். பசங்களும் அம்மாக்களும் – யாரும் யாரைக் கேட்காமல் வளர முடியாது!
அசல் ரெடிட் பதிவு: My mom wouldn’t listen to me so I didn’t listen to her