அம்மா, உங்க ‘பைத்தியம்’ எனக்கே போதாது! – ரெசப்ஷனில் நடந்த காமெடி கதைகள்
இன்றைய காலகட்டத்தில், ஹோட்டல் ரெசப்ஷனில் வேலை பார்ப்பது ஒரு சாதாரண வேலை இல்லை. ஒவ்வொரு நாளும் புதுப்புது கதைகள், புதுப்புது மனிதர்கள், அதிசயமான சம்பவங்கள்! நம்ம ஊரில்தான் ‘ஸ்டேஷன் மாஸ்டர்’க்கு பக்கம் போனால், எப்பவுமே புது கதைகள் கிடைக்கும். அதுபோல, அமெரிக்காவில் ரெசப்ஷனில் பணி பார்ப்பவர்களும், அங்குள்ள வாடிக்கையாளர்களும் சேர்ந்து ஒரு சிறந்த திரைப்படம் எடுத்துக் காட்டலாம்!
இந்த கதையை வாசிக்கும்போது, நம்ம ஊரிலுள்ள பெரிய பட்டிமன்ற போட்டி நடத்துபவர்களும், அவர்களுக்கு எதிராக டீவியில் பேசும் வாடிக்கையாளர்களும் நினைவுக்கு வந்தது. அங்கும் இப்படித்தான் ‘பைத்தியம்’ என்றால் எதுக்கெல்லாம் சொல்லுவாங்க!
இப்போ, இந்த கதையின் நாயகன் – ஒரு ஹோட்டல் ரெசப்ஷனில் பணிபுரிபவர். ஒக்டோபர் மாதம் முடிவுக்கு வந்திருக்கிறது. அந்த மாதம் ஒரு பிரபல இசை நிகழ்ச்சி நடந்தது. அந்த இசைக்குழுவின் பெயர் ‘பீட்டில்ஸ்’ (இங்கே அவர் நையாண்டி பண்ணி, ‘beagles’ எனும் பெயருடன் ஒத்ததாக சொல்கிறார் – நம்ம ஊரிலிருந்து பார்த்தால், ‘இளையராஜா கச்சேரி’ மாதிரி ஒரு பெரிய நிகழ்ச்சி).
இசை நிகழ்ச்சி முடிந்ததும், ஹோட்டல் ரெசப்ஷனில் கூட்டம் அதிகம். ஆனால், நம் நாயகனுக்கு இது சாதாரண விஷயம். ஏனென்றால், அவர் பார்த்திருக்கும் சம்பவங்களைப் பார்த்தால், இதெல்லாம் ஒரு பக்கா ‘குழந்தைகள் விளையாட்டு’தான்!
அப்போது ஒரு வயதான அம்மா, ‘நான் லாபியில் ரொம்பவே பைத்தியக்காரமான விஷயங்கள் பார்த்தேன். தயவுசெய்து தயாராக இருங்க; அங்கே உள்ளவர்கள் எல்லாம் ரொம்ப ‘வைல்ட்’’ என்று சொல்லி வருகின்றார். நம் நாயகன் முகத்தில் சிரிப்பு, உள்ளே மனசிலோ, “அம்மா, உங்க பைத்தியம் எனக்கு எதுவுமே இல்லை” என்றே நினைக்கிறார்.
அம்மா சொல்வது என்னவென்றால் – ஒரு ஜோடி (அவர்கள் ஹோட்டல் வாடிக்கையாளர்களே கிடையாது) லாபியில் இருக்கிற எல்லோரிடமும், ‘உங்க கைபேசி கொடுக்கலாமா? எங்கள் கைபேசிகள் இரண்டும் சார்ஜ் இல்லை; என் அம்மாவை அழைக்கணும்; அந்த டெஸ்கில் இருப்பவர் எங்களுக்கு போன் கொடுக்க முடியாது’ என்று கேட்டுக்கொண்டிருந்தார்களாம். ஒருத்தர் தன் கைபேசியை கொடுத்தார். அந்தப் பெண் அழுதுக்கொண்டே, தன் அம்மாவை அழைத்தார்.
அடுத்து, வயதான ஓர் அம்மா உபர் (Uber) கார் வரப்போகும் என்று, லாபியில் உட்கார்ந்திருந்தார். மூச்சுவிட்டுக்கொண்டே, சட்டென்று வீழ்வாரோ என்னவோ என்று இருந்தார். நம் நாயகன் உள்ளுக்குள், ‘வயதானவர்தானே; ஸ்டேடியம் வரை நடந்துவந்து இருக்காங்க; மூச்சு வாங்குவது சாதாரணம்தான்’ என்று நினைத்துக்கொள்கிறார்.
அந்த அம்மா, ‘இன்னிக்கு ரொம்ப ‘வைல்ட்’ இருக்கு இல்ல?’ என்று கேட்டதும், நம் நாயகனுக்கு சிரிப்பு வந்துவிட்டது. அவர் மனசுக்குள், “அம்மா, இது தான் உங்க பைத்தியம் என்றால், நீங்க ரொம்ப பாதுகாப்பான வாழ்க்கை வாழ்ந்திருக்கீங்க! நானும் அந்த மாதிரி ஒரு பம்பாய் புளிப்பு பந்தலில் வாழ்ந்திருக்கணும்!” என்று நினைக்கிறார்.
நம்ம ஊரிலே, ஆலய திருவிழாவின் போது நடைபந்தல் இருளில் நுழைந்து, சாமியாரை பார்த்து பயந்து ஓடுற பிள்ளைகளும், ரயில்வே ஸ்டேஷனில் இரவு நேரம் இறங்கி, பிச்சைக்காரனை பார்த்து பயந்து அப்பா கையை பிடிக்கிற சின்ன பசங்களும், இவர்களிடமிருந்து வேற மாதிரி கதைகளையே சொல்லுவாங்க. ஆனா, ரெசப்ஷனில் வேலை பார்க்கும் நாயகனுக்கு, இதெல்லாம் ‘பைத்தியம்’ இல்ல, நம்ம ஊர் சொல்வது போல, ‘சாம்பார் சாதம் மேல் ஒரு உருளைக்கிழங்கு போட்ட மாதிரி’ தான்!
ஒரு ஹோட்டல் ரெசப்ஷனில் வேலை பார்ப்பவருக்கு, தினமும் சினிமா காட்சிகள் போல் சம்பவங்கள் நடக்கக்கூடும். சில சமயம் வாடிக்கையாளர்கள் மத்தியில் சண்டை, சில சமயம் போலிஸ் வருவார்கள், சில சமயம்… சொல்வதே சிரிப்பாக இருக்கும்!
இந்த கதையின் முடிவில், நம் நாயகன் சொல்வது போல, “அம்மா, உங்க பைத்தியம் எனக்கே போதாது!” – ஒவ்வொருவருக்கும் தங்களுக்கே உரிய பைத்தியம் உள்ளது. இதை நம்ம ஊரில், “ஓட ஓட ரோடு, பைத்தியமோட நாட்டு” என்பாங்க!
இப்படி தான், வாழ்க்கையில் ஒவ்வொருவரும் தங்களுக்கே தனி உலகத்தில் வாழ்கிறார்கள். நாம் பார்த்த பைத்தியம், அவர்களுக்கு சாதாரணம்; அவர்கள் சொல்வது, நமக்கு காமெடி! அவ்வளவு தான் வாழ்க்கை!
நீங்களும் உங்கள் பைத்திய அனுபவங்களை கீழே கமெண்டில் பகிர்ந்தால்என்ன? யாருக்கு, உங்கள் கதையும் ஒருநாள் ஹோட்டல் ரெசப்ஷனில் கதைகளில் சேரும்!
முடிவு:
வாழ்க்கை என்பது ஒரு பெரிய திருவிழா மாதிரி. அதில் ஒவ்வொருவரும் தங்களுக்கே உரிய ‘பைத்தியம்’ கொண்டு வந்து கலக்குறாங்க! நீங்களும் உங்கள் அனுபவங்களை பகிருங்கள். சிரிப்பும், அனுபவமும், வாழ்வும், எல்லாம் சேர்ந்து ஒரு அருமையான கதைதான்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Ma'am, Your Crazy Doesn't Match My Crazy