“அய்யோ... ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனில் நடந்த ஒரு நாள்: வாடிக்கையாளர் versus எனது பொறுமை!”
ஒரு நல்ல காலை, ஒரு காபி மற்றும் வேலைக்கு போவதற்கான நம்பிக்கையுடன், ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனில் எனது சீட்டில் உட்கார்ந்தேன். ஹோட்டல் முன்பதிவு செய்வது, வாடிக்கையாளர்களுடன் பேசுவது, சிரிப்புடன் “வணக்கம், எப்படி உதவலாம்?” என்று கேட்பது என்பது நமக்கு பழக்கமான விஷயம். ஆனா அந்த நாளில் நடந்த சம்பவம், என் பொறுமையை கடைசிவரை சோதித்தது!
அந்த நாள் ரொம்ப சாதாரணமா தான் ஆரம்பிச்சது. ஒரு வாடிக்கையாளர், அவருக்கு வசதியா இருக்க, தினமும் ரெண்டு ரெண்டு நாளாகவே இருக்க அனுமதி கேட்டார். நம்ம ஊர்ல, “நாளைக்கு போய் நாளைக்கு பார்ப்போம்” மாதிரி வாழ்க்கைதான் சில பேருக்கு. இவன் கூட அப்படித்தான் — ஒவ்வொரு நாளும், “இன்னும் ரெண்டு நாள் சேர்த்து விடுங்க”nu சொல்வாரு.
நான் அவரிடம் பழக்கபடி, “சார், இன்னும் இரண்டு நாள் சேர்க்கணும்னு உங்க கையொப்பம் தேவைப்படுது”nu சொன்னேன். அப்புறம் தான், நம்ம ஊரு சின்னத்திரை சீரியல் ட்விஸ்ட் மாதிரி, எல்லாம் தலைகீழா ஆனது!
“நீங்க ஏன் ஒவ்வொரு தடவையும் புதிய பேப்பர் தர்றீங்க?” என்று அவர் கத்த ஆரம்பிச்சார். நம்ம ஊர்ல பஸ்ஸில் இரண்டு ரூபாய் மீதமா பேசினால் குன்றும் பொறுமை, இதில் என்ன ஆகும்? அவருக்கு புது பேப்பர் பதியணும், ஒவ்வொரு முறையும் புதுசா பில் வரணும், இல்லனா “நீங்க பைத்தியம் மாதிரி பண்றீங்க!”ன்னு சொல்ல ஆரம்பிச்சார்.
நான் எவ்வளவு அமைதியா, “சார், இதுதான் ஹோட்டல் சட்டப்படி நடைமுறை. உங்கள் அனுமதி இல்லாமல் நாங்கள் எந்த ஒரு நாளும் சேர்க்க முடியாது”ன்னு விளக்கினேன். ஆனால் அவருக்கு என்ன? “உங்க ஹோட்டல் லாபத்தை இழக்கப்போகுது, நான் வேற ஹோட்டல் போயிடுவேன்!”ன்னு பெரும் கோபத்தில் சொல்லிக்கிட்டார்.
இந்த மாதிரியான வாடிக்கையாளர்களை நம்ம ஊர்ல “சந்தோஷம் என்று வந்தவரு, சண்டை போட்டு போனவரு”ன்னு சொல்வாங்க. அது போலவே இவன்.
இப்போ, இந்த ஹோட்டல் பில்லிங், ‘ஃபோலியோ’ (Folio) அப்படின்னு ஒரு வார்த்தை இருக்கு. நம்ம ஊர்ல இது மாதிரி கணக்கு வைத்துக்கிட்டு பணம் திருப்பிக் கொடுக்குற பாணி, ‘பொது சேவை நிலையம்’ல மட்டும் தான் இருக்கும். ஆனா இங்க ஒவ்வொரு நாள் சேர்க்கும் போது, அதே கணக்கில் (reservation number) சேர்க்கும். “உங்க அக்கவுண்ட் ஒன்றுதான் சார், அதுக்குள்ள எல்லாமே சேரும். உங்க ரிசீப்ப்ட் பாத்தா தெரியும்”ன்னு சொல்லிக்கிட்டேன்.
அவருக்கு அந்த கணக்கு புரியவே இல்லை. “நீங்க பைத்தியமா பண்றீங்க, ஒவ்வொரு நாள் புதுசா காட்டணும்!”ன்னு சொல்லி, என்னை வேலைக்கு வைக்கக்கூடாதுன்னு திட்ட ஆரம்பிச்சார்.
நான் என்ன செய்ய? நம்ம ஊர்ல சொல்வாங்க, “பிடிச்சது பஞ்சு போட்டாலும் புண்ணாகும், பிடிக்காதது பூனை கடிச்சாலும் மருந்தாகும்!” அப்புறம், “சார், உங்களுக்கு எதாவது குறை இருந்தா, மேலதிகாரியிடம் சொல்லிக்கொள்ளலாம். நாங்கள் ஒரு நியாயமான கட்டணத்தை மட்டுமே வசூலிப்போம். பணம் திருப்பி கொடுக்கப்பட, உங்கள் வங்கி 10-14 நாட்கள் ஆகலாம்”ன்னு சொன்னேன்.
அவர் கிளம்பும்போதும், “நான் இன்னும் நாள் இருந்திருக்கேன், நீ இப்படி பண்ணல”ன்னு சொல்லி போனார். நம்ம ஊர்ல இது மாதிரி அனுபவம் உங்களுக்கு எல்லாம் உண்டு என்று எனக்கு நம்பிக்கை.
இந்த சம்பவம் சொல்லும் பாடம் என்னன்னா — நம்ம வேலை எது இருந்தாலும், பொறுமை, நிதானம் முக்கியம். நம்ம ஊருக்கு வந்தால், ஒருக்கால் குடி, இரண்டு நாள் உறங்க, மூன்றாவது நாள் கணக்கு கேட்பது வழக்கம். ஆனா, வாடிக்கையாளர்களுடன் சிரித்து, சமாளிக்கத் தான் தெரியணும். அவர்கள் எவ்வளவு கோபம் காட்டினாலும், நம் மனசில ஒரு சிரிப்பு வைத்துக்கொண்டு, “சார், இது தான் நடைமுறை!”ன்னு சொல்லத் தான் வேண்டும்.
இது போன்ற அனுபவங்கள் உங்க வாழ்க்கையிலும் நடந்திருக்கா? உங்களுக்குப் பிடித்த வாடிக்கையாளர் சம்பவங்களை வர்ணிக்கவும்! கீழே கமெண்டில் பகிர்ந்து, நம்ம ஊர் ரிசெப்ஷனிஸ்டுகளுக்கு ஒரு “வாழ்த்து” சொல்லுங்க!
நீங்கள் ஹோட்டல், ரெஸ்டாரண்ட், வணிகம் எங்கு வேலை பார்த்தாலும், பொறுமை என்பது தங்கம்!
உங்க அனுபவம் எப்படிச் சென்றது, கீழே பகிர்ந்துகொள்ளுங்கள்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: UGH...