“இது தான் நம்ம ஊர் ரீவேஞ்ச்! – உருளைக்கிழங்கு வெட்ஜஸ் வாங்க வந்த அம்மாவின் கதை”
முதலில் ஒரு கேள்வி – நம்மில் எத்தனை பேர்க்கு கடை வரிசையில் முன்னேற ஆசை வந்திருக்கும்? ஆனா, அதுக்கு எந்த அளவு சாமர்த்தியம் வேண்டும் தெரியுமா? நம்ம ஊர்லே கூட, சுடச்சுட்டு வியாபாரி எதையாவது போடுறாருன்னா, ‘அண்ணே, கொஞ்சம் மேலே தூக்கிப் போடுங்க’ன்னு ஏமாற்றி முன்னேறுவோம். ஆனா, இந்த அமெரிக்கா நாட்டுலயும் இப்படித்தான் பண்ணுவாங்கன்னு யாருக்குத் தெரியும்? ஹாஹா!
கடந்த சில வருடங்களுக்கு முன்பு, ஒரு கணவன் தன்னுடைய மனைவிக்காக உருளைக்கிழங்கு வெட்ஜஸ் வாங்க grocery store-ல் queue-யில் நின்று காத்திருக்கிறார். அந்த வரிசை பெரியது கிடையாது – நாலாவது, ஐந்தாவது நபர். அதுதான், நம்ம கதையின் நாயகி Some Lady (SL) – இவர் தன்னோட மகள் அல்லது பேத்தியை அழைத்து வரிசையைக் கடக்க முயற்சிக்கிறாராம்!
வரிசை முறை – பசிக்குத் தெரியும்!
எப்போதும் போல, அங்கிருந்த deli worker–க்கு இவங்க போட்டி. SL ஒவ்வொரு நபர் வாங்கும் போதும், முன்னேற முயற்சி. அந்த வியாபாரி, “மடம், உங்க டாண் வரும்போது சொல்லுவேன்”ன்னு பொறுமையாக சொல்றாரு. ஆனா, SL-க்கு அந்த பொறுமை இல்ல. “இதெல்லாம் ரொம்ப மோசம், எனக்கு வெறும் வெட்ஜ்ஸ் தான் வேண்டும்!”னு தன் மகளிடம் தூண்டுகிறார்.
நம்ம ஆள், அந்த குரலை கேட்டதும், petty revenge-க்கு ready! தமிழ்ல சொன்னா, “கொஞ்சம் கொஞ்சமா கோபம் ஏறுற அக்காவுக்கு ஒரு நல்ல பாடம் கற்றுக்கொடுக்கணும்”னு பிளான் போடுறாரு!
அடடா, வைட்டான தருணம்!
நம்ம ஆளுக்கு வந்ததும், SL இன்னும் ஒருமுறை முன்னேற முயற்சி. உடனே, “மடம், வரிசை இங்கே தான் முடியும்!”ன்னு ஆட்டிட்டு விட்டார். SL-க்கு இது ரொம்பவே பிடிக்கல. “இதெல்லாம் first come, first serve-ன்னு சொல்லுவாங்க, இது என்ன நியாயம்?”னு போராட்டம். கடை வியாபாரி, நம்ம ஆள் இருவரும் பார்த்துக்கொண்டே SL-க்கு ‘go to irritation area’ என்றார்.
அந்த நேரம், வெட்ஜ்ஸ் கடையில் கொஞ்சமே இருந்தது. நம்ம ஆள், கடை வியாபாரியிடம், “எனக்கு இன்னும் வெட்ஜ்ஸ் வேண்டும், please fresh batch போடுங்க”ன்னு கேட்டார். SL-க்கு இதே வேண்டும் என்பதும் தெரியும்; ஆனாலும், SL-யும் வியாபாரியையும் இன்னும் காத்திருக்க வைத்தார். நல்லா, நம்ம ஊர் “பொறுமை விதைத்தவன் வெற்றி அறுப்பான்” மாதிரி.
இனி climax!
புதிய வெட்ஜ்ஸ் வந்ததும், SL மறுபடியும் முன்னேற முயற்சி. நம்ம ஆள், “என் டாண் தான், மடம்!”ன்னு ஒரு gentle reminder. கடை வியாபாரி, “எவ்வளவு வெட்ஜ்ஸ் வேண்டும்?”னு கேட்டார். நம்ம ஆள், “எல்லாம் எனக்குத் தேவை” – அப்படியே கடைசி வரையிலும் வாங்கினார்!
உடனே SL, “அவர் என்ன பண்ணினார்!?!?” என்று தலை சுற்றிப் பார்த்து, கோபத்தில் கத்தினார்! நம்ம ஆள் மெதுவாக நடந்தார் – ஆனால், வெட்ஜ்ஸ் ஒரு பக்கமும், petty revenge ஒரு பக்கமும் புன்னகையுடன் வீட்டுக்குப் போனார்.
இந்தக் கதையில் நம்முக்குப் பயில வேண்டிய பாடம் என்ன?
நம்ம ஊர்லயும், வெளிநாட்டில்யும், எங்கயும் வரிசை நடத்தை ரொம்ப முக்கியம். “காத்திருந்தால் கிடைக்கும்”ன்னு பெரியவர்கள் சொல்லுவாங்க. அடுத்த முறை கடையில் வரிசையில் நின்று காத்திருப்பவர்களைக் கண்டால், பொறுமையுடன் காத்திருங்கள். ஒருவேளை, உங்கள் முன்னால் ஒருவர் ‘jump’ பண்ணினாலும், நம்ம ஆளோட petty revenge-யை நினைச்சு சிரிச்சுக்கோங்க!
நீங்களும் இப்படிப்பட்ட சந்தர்ப்பங்களில் petty revenge எடுத்திருக்கீங்களா? உங்கள் அனுபவங்களை கீழே கமெண்டில் பகிர்ந்து மகிழுங்கள்! நம்ம தமிழர்களுக்கு, சிரிப்பும், கதைகளும், சின்ன சின்ன பதிலடிகளும் வாழ்க்கையின் ஒரு பாகம் தான்!
உங்களுக்கு இந்த பதிவு பிடித்திருந்தால், உங்கள் நண்பர்களுடனும் பகிருங்கள்; அடுத்த முறை வெட்ஜ்ஸ் வாங்கும்போது இந்தக் கதையை நினைவு கூர்ந்து சிரிக்க மறக்காதீர்கள்!
கடைசி குறிப்பு:
இந்த சம்பவம், r/PettyRevenge என்ற Reddit பகுதியில் u/docfallout22 என்பவரால் பகிரப்பட்டது. விவரங்களுக்கு: Reddit Post Link
சரியா? அடுத்த தடவை, உருளைக்கிழங்கு வெட்ஜ்ஸ் கடையில் பார்க்கும் போது, இந்தக் கதையை மறக்காதீர்கள்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: “He did WHAT!?!?”