இந்த காலத்திலும் 'கைபடியில்' கார்டா? – ஒரு ஹோட்டல் முனையத்தில் நடந்த சண்டை!
"ஏய் அண்ணா, ஒரு ரூம் இருக்கு இல்ல, குடுத்துடுங்க!"
இப்படித்தான் அதிகாலையில் ஹோட்டல் முனையத்தில் நின்றவங்க பெரும்பாலும் சந்திக்கிறார்கள் – புது வாடிக்கையாளர்களை! பெட்ரோல் பங்க், சின்ன டீ கடை, இல்லனா சாலையோர ஹோட்டல்… எங்கயும் இந்த ‘ஒன்றும் இல்லாத’ வாடிக்கையாளர்கள் வராங்க. ஆனா, இங்கே ஒரு ஹோட்டல் முனையத்தில் நடந்த சம்பவம் கேட்டா நீங்களும் சிரிச்சுடுவீங்க.
ஒரு நாள், ஹோட்டல் முனையத்தில் நிம்மதியா வேலை பார்த்துக்கிட்டு இருந்தேன். அப்போ ஒரு சாமியார் மாதிரி ஆள் வந்து, "ரூம் வேணும்"ன்னு கேட்டாரு. அதுவும் எனக்கு ‘No Show’ ஆகி இருந்த ஒரு ரூம் இருந்தது, அதனாலே கொஞ்சம் சந்தோஷம். ஆனா, நம்ம ஹோட்டல் நிர்வாக விதிகள் உள்ளன அல்லவா? "சார், கிரெடிட் கார்டும், அரசு அடையாள அட்டையும் (அதாவது டிரைவர்ஸ் லைசன்ஸ், ஆதார் கார்டு மாதிரி) காட்டுங்க"னு சொன்னேன்.
அவர் ரொம்ப கமாலா “சரி”ன்னு சொல்லி காருக்குப் போயிட்டாரு. நாமும் சும்மா காத்திருந்தோம். பத்து நிமிஷம் கழிச்சு மீண்டும் வந்தார். கைல எதுவும் இல்ல. கைபடியில் ஒரு புகைப்படம் மட்டும் காட்டினார் – கிரெடிட் கார்டு போட்டோ!
"சார், நாங்க பிசிகல் கார்டு பாக்கணும்"ன்னு சொன்னேன்.
"அது என்ன சும்மா, இதெல்லாம் யாரும் இப்போ செய்யவே மாட்டாங்க!"ன்னு அவர் முகம் முழுக்க அலுப்பு.
"இது மோசடி தடுப்பு விதி சார், இதை கடைபிடிக்கணும்"ன்னு நான் அமைதியாக சொன்னேன்.
அவர் முகம் – ‘உங்க ஹோட்டல் மட்டும் தான் Jurassic Park-லயிருக்கு’ன்னு சொல்ல வந்த மாதிரி! நம்ம ஊர்ல கூட, கடைக்கும் கடைக்கும் ‘டிஜிட்டல் இந்தியா’ன்னு பேனர் போட்டாலும், அடிப்படையிலே நம்பிக்கை இல்லாம, ரூம் டிக்கெட் வாங்கறப்போ ‘பிசிகல்’ கார்டும், அடையாள அட்டையும்தான் கேட்பாங்க. அப்படியே, நம்ம ஊர்ல யாராவது கரன்சி நோட்டுக்கு பதிலா நோட்டின் போட்டோ காட்டினா கொடுப்பாங்கலா?
அதனால்தான், "நீங்க பிசிகல் கார்டு காட்டுங்க"ன்னு பிடிவாதம் பிடித்தேன். அவர் “நான் வேற யாரோட கார்டு தகவல் வாங்கிக்கலாம்”ன்னு சொன்னதும், கொஞ்சம் பதட்டம். நாங்க “அப்போ அவங்க authorization form பூர்த்தி பண்ணணும்”ன்னு சொன்னோம்.
இந்த authorization form-னு கேட்டா, நம்ம ஊர்ல பெருசா எதுவும் இல்லைன்னு நினைக்கலாம். ஆனா, இதெல்லாம் மோசடி தடுக்கும் சாமான்னு சொல்லிக்கிட்டு, அந்தப் பெண்மணி அவங்க கார்டு தகவல் அனுப்பினாங்க. ஆனா, டிரைவர்ஸ் லைசன்ஸ் அனுப்பல.
சார் கேட்க, “உங்க ID கொடுங்க”ன்னு கேட்டேன். அப்போ தான் உண்மை வெளிச்சம் – ஐயா, இவங்க பெயர் ரெஜிஸ்டரில் இல்லையே! மூன்று வருஷம்கூட ஆகி இருக்கும்னு தெரிஞ்சுது.
இறுதியில் அந்த பெண் அவருடைய டிரைவர்ஸ் லைசன்ஸும் அனுப்பினாங்க; பத்துமூன்று கோடி கோஷ்டிகள் பூர்த்தி பண்ணி, 20 நிமிஷம் கழிச்சு ரூம் கிடைத்தது. இந்த எல்லாம் நடக்கும்போதும், "காரை ஓட்டிக்கிட்டு வர்றவங்க, லைசன்ஸ் கூட வைத்துக்க மாட்டாங்களா?"ன்னு எனக்கு ஆச்சரியமா இருந்தது.
நம் ஊர்ல கூட, போலீசார் ஒரு தடவை ரோட்டில் நிறுத்தி “லைசன்ஸ் காட்டுங்க”ன்னு கேட்டா, "அது வீட்டில் இருக்கு, போன்ல போட்டோ இருக்கு"ன்னு சொன்னா, ஓர் அரை மணி நேரம் கல்யாணம்! ஆனா, ஹோட்டலில் ரூம் பெற இப்படி சாகசம் செய்யும் வாடிக்கையாளர் பார்த்தது புதுசு.
இப்போ பாருங்க, நம்ம ஊர்ல எங்கப்பா சண்டை – ATM-க்கு போனாலும், அடையாள அட்டை இல்லன்னா பணம் தரமாட்டாங்க. ஆனா இவர்களுக்கு 'பிசிகல்' எதுவும் தேவையில்லையாம். கைபடியில் போட்டோ போதும்!
இந்த சம்பவத்துல நம்மெதிர் சிரிப்பும், அலுப்பும் இரண்டுமே கலந்திருக்குது. நவீன டெக்னாலஜி வந்தாலும், அடிப்படையான நம்பிக்கை விதிகள் இல்லாமல் எப்படி வேலை செய்ய முடியும்?
நீங்களும் இப்படியான வாடிக்கையாளர்களை சந்தித்த அனுபவம் உண்டா? உங்கள் கருத்துகளை கீழே பகிருங்கள்.
அறிவுரை:
பாருங்கப்பா, டெக்னாலஜி வளர்ச்சிக்கு எல்லாம் சவுக்கடி போடணும். ஆனா, மோசடி தடுக்கும் விதிகளில் சற்று வேர rooted-ஆ இருக்கிறோம். அது இல்லாமல் நம்பிக்கை எப்படி வரும்?
நீங்க என்ன நினைக்கிறீங்க? கைபடியில் கார்டு, அடையாள அட்டை போட்டோ போதும்-னு நம்புறீங்களா? அல்லது, "பிசிகல் கார்டு, பிசிகல் லைசன்ஸ்" தான் முடிவு-னு நம்புகிறீர்களா?
உங்கள் அனுபவங்களையும், சுவையான சம்பவங்களையும் கீழே பகிருங்கள்!
"சில விஷயங்கள்ல, பழைய முறைகளே பாதுகாப்பு!" – இதுதான் இந்த கதையின் கடைசிக் கூற்று!
அசல் ரெடிட் பதிவு: A physical …anything?! In this age??