'இன்று இரவு இறக்க வந்த வாடிக்கையாளர்: ஹோட்டல் முன் மேசையில் நடந்த ஒரு அதிர்ச்சி அனுபவம்!'
வணக்கம் நண்பர்களே!
நம்ம வீட்டில் தெருவில் நடக்கிற அலப்பறை, பக்கத்து வீட்டு சம்பவங்கள் எல்லாம் சினிமாவுக்கு சாட்டை கொடுக்கும் என்று நாமே பெருமைபடுவோம். ஆனா, பெரிய நகரங்களில் நடக்கும் சில சம்பவங்களை கேட்டா, நம்ம ஊர் கதைகள் எல்லாம் பசங்க விளையாட்டு மாதிரி தான் தோன்றும்! இப்போ, ஒரு ஹோட்டலில் வேலை பார்த்த ஒரு நண்பரின் அனுபவத்தை கேட்டா, “இதெல்லாம் நடக்குமா?”ன்னு வாயாலவே ஒரு ஓசை வரும்!
ஒரு பத்து மணி இரவு. பெரிய நகரம்தான். வெளியில கார் ஹார்ன், பஸ்ஸுகள், அடிக்கடி போலீஸ் சைரன்... இந்தக் கூட்டத்தில், ஹோட்டல் முன் மேசையில் (Front Desk) வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாராம் அந்த நண்பர். அப்போ, நம்ம ஊர்ல பஜார் பக்கம் போனான் மாதிரி, இரண்டு பேர் – ஒருத்தர், ஒருத்தி – சுத்தம் இல்லாமல், சுத்திக்கிட்டு உள்ள வந்து நின்றாங்களாம். வெளிநாட்டு நகரங்களில் இது சாதாரணம். நம்ம இங்கும் பஸ் ஸ்டாண்டு பக்கத்தில், ரயில்வே ஸ்டேஷனில் இதே மாதிரி பாத்திருப்போம்.
“ரூம் இருக்கா?”ன்னு கேட்டாங்களாம். அந்த ஊழியர், “கிரெடிட் கார்டு மட்டும் தான் எடுக்கோம்,”ன்னு நம்பிக்கையோட சொன்னாராம் – ஏற்கனவே வந்தவர்கள் போகட்டும் நு. ஆனா, அந்த ஆளு நேர்ல கிரெடிட் கார்டு எடுத்தாராம்! அப்புறம், அடையாளச் சான்றிதழும் (ID) கேட்டாராம். கொஞ்சம் பையிலும் கண்டுபிடிச்சு, அதுவும் கொடுத்துட்டாராம்! ஐயையோ... இப்போ என்ன செய்யணும்? வேலைப் பத்திரம் போல, ரூம் கொடுத்துட்டாராம்.
ரூம் பக்கம் அழைத்துக்கொண்டு போனப்ப, “ஏதாவது முக்கியமான வேலைக்கா வந்தீங்க?”ன்னு கேட்டாராம். அதுக்கு அந்த ஆளும் பெண்ணும், “இன்னிக்கு இரவு நாங்க இறக்கப் போறோம்... அதான் ஹோட்டல் ரூம் எடுத்தோம்,”ன்னு ஒரு புன்னகையோட சொன்னாங்களாம்! நம்ம ஊழியர், “படிக்காச்சி கேட்கும் பொழுது இது என்ன புது சம்பவம்?”ன்னு நினைச்சு, “நல்லா இருங்க,”ன்னு சொல்லிட்டு போயிட்டாராம்.
இரவு நேரத்துல, அப்படி எதுவும் நடக்கலையாம். காலை பாக்கும் பொழுது தான், அந்த இருவரும் கீழே வந்தாங்களாம். படுக்கை untouched, ரூம்ல சும்மா ஒரு பேக்கிங் சோடா, ஆலுமினியம் ஃபாயில் தான்! வேற என்ன நடச்சிருக்கும் என்று யாருக்கும் தெரியலை.
அந்த ஆளு, அடுத்த நாள் ஊழியர கிட்ட இங்க வந்துட்டு, “நான் உன்னை விட மாட்டேன்!”ன்னு கத்தியும், கை அசைக்கியும், அந்த பெண்னு, “பாக்கிக்கோ!”ன்னு சொல்லியும், கொஞ்ச நேரம் பீதியோட கிளம்பிட்டார்களாம்.
இதுக்கு மேல என்ன சொல்ல? ஹோட்டல் ஊழியர் சொல்றாரு, “இதுதான் நான் பார்த்த மோசமான வாடிக்கையாளர்கள் இல்லை. ஆனா, நம்ம ஊர் ரயில்வே ஸ்டேஷன் கதைகள் கூட இதுல கடக்கும்டா!”
இங்க நம்ம ஊர்ல கூட, சில சமயம் ரயில்வே ஸ்டேஷன் காவலர், “ஏய், இங்க படுக்கக் கூடாது!”ன்னு விரட்டுவாரு. ஆனா, அங்க ஹோட்டல் ஊழியர் தான் தல. வெளிநாட்டுல குட உட்கார்ந்துட்டு, ஏன் இறக்க வரீங்கன்னு கேட்டா, “சில சமயம் மனசுக்கு தெரியும்”ன்னு சொல்லிருவாங்க – அப்படியெல்லாம் மனசு படிச்சு தெரிஞ்சுக்க முடியுமா?
அந்த baking soda, tinfoil எல்லாம் பாத்ததும், நம்ம ஊழியர், “இதுல என்ன ஜாடி இருக்கோ?”ன்னு பயந்தாராம். நம்ம ஊர்ல அப்பாசாமி கையை பார்த்து ‘ஓம்’ சொல்லி தண்ணீர் தெளிக்கற மாதிரி, அவங்க ரூம்ல போயி சுத்தம் பண்ணவே மனசு வரலையாம்!
இந்த சம்பவம் எல்லாம் நம்ம வாழ்க்கையில ஒரே பக்கம் காமெடி, ஒரே பக்கம் சோகமும் கூட. வெளிநாட்டுல வீடு இல்லாமல், மனநலம் பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் எத்தனையோ இருக்கு. நம்ம ஊர்ல கூட, சில சமயம் ரயில்வே ஸ்டேஷனில், பஸ்ஸில், “நான் போய் விடுறேன்”ன்னு சொல்லி பயமுறுத்தும் மக்கள் இருக்காங்க – ஆனா அவங்க மனநலம் பாதிக்கப்பட்டோ, வாழ்க்கையால் வெறுத்தோ வந்த நிலைதான்.
அந்த ஊழியர் சொன்ன மாதிரி, “இதெல்லாம் என் வாழ்க்கையில நடந்த அதிசய சம்பவம்.”
அவர்கள் இன்னும் அந்த பக்கம் சுத்திக்கிட்டு இருந்தாங்க, நம்ம ஊழியர் அந்தக் கடை வாசலை தவிர்த்து வெளி போனாராம் – நம்ம ஊர்ல கூட, “அந்த வழியில போனா ராசிக்கேட்டும்!”ன்னு சொல்வாங்க போல!
நாம் எல்லாரும் இருக்குற இடத்தில, நாளை என்ன நடக்கும், யாருடன் சந்திப்போம், என்ன சம்பவம் ஏற்படும் என்று யாருக்கும் தெரியாது. வாழ்க்கை ஒரு பெரிய திரைப்படம் – கதை, கதாபாத்திரம், கிளைமாக்ஸ் எல்லாம் யாருக்கும் ரகசியம்!
நண்பர்களே, உங்களுக்கு இந்த ஹோட்டல் சம்பவம் பிடிச்சிருச்சா? உங்க ஊர்ல, உங்க அனுபவத்தில், இதுக்கு மேல ஒரு கதை இருக்கா? கீழே கமெண்ட்ல பகிருங்க! இதுபோன்ற ருசிகரமான சம்பவங்கள், உங்கள் வாழ்க்கையிலும் நடந்திருந்தால், நம்முடன் பகிர்ந்து கொள்ள மறந்துடாதீங்க!
தொடரும் சந்திப்புக்கு, உங்கள் அன்புடன்...
அசல் ரெடிட் பதிவு: Guest told me they were here to die