'உங்க வீட்டுக்கு நீங்க தான் தலைவன்! – ஹோட்டல் ரெஸ்டாரண்ட் கதையின் சுவாரஸ்யம்'
பசிக்குத் தனி மதிப்பு இருக்கு, அதுவும் ஹோட்டலில் தங்கியிருக்கிறவர்களுக்கு! ஆனா, வேலை நேரம், விதிமுறைகள், பொறுப்புகள் – இவை எல்லாம் நம்ம ஊர் கல்யாண சமையல் போல ஒரே நேரம் வேலை செய்யுமா? இல்லை! இப்போ இந்தக் கதையில், ஒரு வாடிக்கையாளர், ஒரு சாமான்யமான "சர்வீஸ்" கேள்வியால், ஹோட்டல் பணியாளர்களை "அப்போ நீங்க தான் ஹோட்டல் ஓனர் போல!" என்று வாட்டிக்கிறார்.
சும்மா ஒரு கேள்வி கேட்டாரோ, இல்ல! கிட்டத்தட்ட ஒரு சினிமா கிளைமாக்ஸ் மாதிரி, ஒரே கேள்வியை பத்து முறையும், பத்தே மாறி நின்று கேட்டுக் கொண்டே இருக்கிறார்! இந்தக் கதையை படிச்சுட்டு, நம்ம ஊரிலேயே நடந்த மாதிரியே தோன்றும்.
நம்ம ஹோட்டல் கதையாம் இப்படி ஆரம்பிக்குது:
ஒரு ஹோட்டல், அதைச் சுற்றி ஒரு ரெஸ்டாரண்ட். இந்த ரெஸ்டாரண்ட் 24 மணி நேரமும் திறந்திருக்காது; அதுவும் கோவிட் வந்த பிறகு, வேலை நேரம் ரொம்பக் குறைச்சு வைச்சு இருக்காங்க. நம்ம ஊர் டீ கடை மாதிரி "எப்போ வேண்டுமானாலும் வாங்கிக்கலாம்"னு கிடையாது! காலை 5 மணி முதல் 11 மணி வரை மட்டும், பிறகு மாலை 3 மணிக்குத் தான் திரும்பத் திறக்கிறாங்க.
இத்தனை நேரம், நம்ம கதையின் நாயகன் – ஒரு வாடிக்கையாளர் – மதிய 12 மணிக்கு எல்லாம், முன்னாடியே பூட்டப்பட்ட கதவைத் தள்ளி, "ரெஸ்டாரண்ட் திறந்திருக்கு?"னு கேட்கிறார். நேரில் நேரில், கதவிலும், ரெசெப்ஷனிலும், வேலை நேரம் பெரிய எழுத்துல போட்டிருக்க, இதை பார்த்துட்டு, "இப்போ ரெஸ்டாரண்ட் மூடிருக்கு?"னு மீண்டும் கேட்கிறார்!
உங்க வீட்டுக்கு வந்தவங்க சாம்பார் ஊத்திக்கிட்டு, "இதில் காரம் போட்டிருக்கீங்களா?"னு கேட்பதற்கு சமம்!
பணியாளர் பொறுமையோடு "இல்லை ஐயா, மதியம் 3 மணிக்குதான் திறக்கும்"னு சொல்றாங்க. அப்போ நம்ம வாடிக்கையாளர், "நான் என் சகோதரருக்காக Lunch Certificate வாங்கணும், நீங்க ரெஸ்டாரண்ட் திறந்து கொடுக்க முடியுமா? இல்லையென்றால் இங்க வாங்கிக்கலாமா?"னு கேட்கிறார்.
பணியாளர் பதில்: "மன்னிக்கவும் ஐயா, நாங்க ரெஸ்டாரண்ட் திறக்க முடியாது; சான்றிதழ் இங்க கிடையாது; ரெஸ்டாரண்டில்தான் தருவாங்க."
"நீங்க நிச்சயமா?" – அதே கேள்வி மீண்டும் மீண்டும்! சும்மா "ஏன் மாமா, ரெண்டு தடவை கேட்டிருந்தா போதுமா?"னு நினைக்க நேரிடும் அளவுக்கு.
அடுத்த 5 நிமிடம், ஒரே கேள்வி – ஒரே பதில். பணியாளர் நம் நாட்டுப் பசு மாதிரி பொறுமையா பதில் சொல்றாங்க. "நான் உங்களுக்கு ரெஸ்டாரண்ட் திறக்கும் நேரம் அழைப்பேன், உங்கள் விபரங்கள் எழுதி வைக்கலாமா?"னு இப்படி எல்லாம் சும்மா சூழ்ச்சி பண்ணி கொடுக்க முயற்சி.
ஆனால் நம்ம வாடிக்கையாளர் – "வேண்டாம்! இன்னும் யாராவது இருக்கா?"னு லாபி தூய்மை பணியாளரிடம் போய் அதே கேள்வி. அவர் பணிக்குத் தான் வந்திருக்க, இது எல்லாம் எதுக்குனு அவர் மனசுக்குள்ளே ஒரு பாட்டு பாடிக்கிட்டே இருப்பார்!
"மேனேஜர் யாராவது இருக்காங்களா?"னு கேள்கிறார். "இல்லையங்க, ரெஸ்டாரண்ட் மேனேஜர் வரவே இல்ல." – பதில். "பரவாயில்லை, நான் Subwayக்குப் போறேன்."னு மறுபடியும் கிளம்பிக்கிறாராம்!
திரும்பவும் மூன்று மணி நேரம் கழித்து, ரெஸ்டாரண்ட் மேனேஜர் வரும்போது, பணியாளர் அந்தக் கதை சொல்லி, வீடு போயிட்டார். அடுத்த நாள் இரவு 11 மணிக்கு – அதாவது ரெஸ்டாரண்ட் மூடிய ஒரு மணி நேரம் கழித்து – நம்ம வாடிக்கையாளர் மீண்டும் சான்றிதழ் வாங்க முயற்சி! கடைசியில் வாங்கினாரா இல்லையா தெரியலை.
இந்தக் கதையை நம்ம ஊரிலே சொல்லிட்டா, "பசிக்கே பசி, வேலையாரா கேள்வி!"னு சொல்லுவாங்க. நம்ம ஊரிலே ரேஷன் கடை மாதிரி நேரம் பார்த்து போனாலும், சிலருக்கு நேரம், குறிப்பும், அறிவிப்பும் – எல்லாம் கண்ணுக்கு தெரியாது. "நம்ம ஊட்டுக்கு நாம்தான் மந்திரி"ன்னு நினைக்கிற பழக்கம்.
இந்த சம்பவம் காட்டுது – "வாடிக்கையாளர் ராஜா"னு நினைக்கும் போது, பணியாளர்களும் ஒரு வரம்பு இருக்கணும், பொறுமை மட்டும் போதாது, சில நேரம் சிரிப்பும் தேவை. நம்ம ஊரிலே இப்படி நடந்தா, "அண்ணே ரெஸ்டாரண்ட் ஊதாப்பா, ஆட்டோ ஓட்டப்பா, இந்த நேரம் சரியில்லைப்பா!"னு பேசுவாங்க!
எல்லாரும் நினைவில் வைக்க வேண்டியது – ஒரு இடத்தில் விதிமுறைகள் இருந்தா அதை மதிப்போம்; பணியாளர்களையும் மதிப்போம். சிரிப்பும், பொறுமையும் நம்ம உரிமை!
நீங்க இப்படிச் சுவாரஸ்யமான சம்பவங்களை சந்திச்சிருக்கீங்களா? கீழே கமெண்ட்ல பதிவு பண்ணுங்க; உங்கள் அனுபவங்கள் நம்மையெல்லாம் சிரிக்க வைக்கும்!
(முடிவு: எப்போதும் பணியாளர்களை மதிப்போம் – அவங்க வேலை செய்யும் நேரத்தையும், விதிகளையும் புரிந்துகொள்வோம். "நாளைக்கு ஏதாவது சான்றிதழ் வாங்க விருப்பம் வந்துச்சு; நேரமா, இடமா பார்த்து வாங்கலாம்!")
அசல் ரெடிட் பதிவு: We know the business better than you!