ஊர்காரருக்கு மசாலா பாடம் – ஒரு “பூட் பூட்” சிறுகதை!
குடும்பத்தோடு ஊருக்கு குடி வந்தால் எல்லாம் நல்லதா இருக்கும்? குறிப்பாக அந்த ஊர் தமிழ்நாட்டின் எங்கோ தெற்குப் பகுதியில் இருந்தா, பழக்க வழக்கத்தில் பின்னோக்கி இருந்தா? அப்படித்தான் இந்தக் கதையின் நாயகனும், அவனுடைய குடும்பமும், ஊராரின் “அய்யா, நாம்தான் உண்மை மக்கள்!” என்ற திமிருக்கு நடுவில் சிக்கிக்கொண்டார்கள்.
அந்த ஊர்காரர்கள் – நம்ம ஊர் பாட்டி சொல்வது போல, “மழை வந்தாலும் குடம் வாங்காதவர்கள்!” கயிறு கட்டிக் கையெடுத்து, புதிய பெல்ட் வாங்கக் கூட கடைக்கோடி போக மாட்டார்கள். அப்படி ஒரு சுருக்கம், ஒரு சினம்! அதில் நம்ம நாயகனோட குடும்பம் புது நிலம் வாங்கி குடியேறியதால், ஊரே “வேறுபாடுகள்” பாராட்ட ஆரம்பிச்சது.
பத்து வருடம் போனாலும், அந்த நெருப்பு ஆறவில்லை. பள்ளியில் குழந்தைகள் செஞ்ச சில்லறை சிணுங்கல் முதல், ஊராட்சி தலைவர் கட்டிய “வேறுபாடு” வரை – எங்கும் எப்போதும் சிறு சிறு தொல்லைதான்.
அந்த ஊர் தலைவர் – பண்ணை மேயும் மாடுகளுக்கு கூட சிரிப்புவரும் அளவுக்கு சேட்டைக்காரர்! ஊருக்கே பெருமை சேர்க்கும் “புதுப்பெருநீர் கழிவுநீர் திட்டம்” கொண்டு வந்தாராம். ஆனால், தன்னோட வீடு மட்டும் அந்த திட்டத்திலிருந்து விலகி வைத்தார். ஏன்? பணம் செலவழிக்க மனம் வரவில்லை! தமிழ் நாட்டில் சில ஊர் தலைவர் சொல்வது போல – “நமக்கு விதி வேறு, மக்களுக்கு விதி வேறு!”
நம்ம நாயகனோட அப்பா, “இவனோட கழிவெடை பொத்திக்க ஒரு நாள் பொரி பூச்சு போட்டா தான் புரியும்!” என்று ஸ்டீர் செய்யும் போது, அந்தக் குழந்தை மனசு பசிக்காதா? 14 வயசு ஆகும் போது, நண்பனோடு சேர்ந்து, இரவோடு இரவு ஊர் முழுக்க நடந்துச்சு போய், ஹார்ட்வேர் கடையில் வாங்கிய “expanding foam” கொண்டு, தலைவரோட கழிவெடையை அடைத்துட்டார்களாம்!
அடுத்த நாள் காலையில, ஊர் முழுக்க பேர் பேசிகிட்டு இருந்தது – “முதல்வருக்கு தண்ணியும், கழிவும் வீடுக்குள்ளே வெள்ளம்போல பாய்ந்தது, வீட்டு வாசலில் மண்ணும் கழிவும் கலந்த குளியல்!” என. அந்த தலைவர், விழித்து வெள்ளத்தில் சுறா போன மாதிரி வீடைவிட்டு ஓடி வந்தாராம்; நம்ம ஊரு பசங்க கொஞ்சம் “அழகு” கூட சேர்த்துட்டாங்க – வாசலிலும், பின்வாசலிலும் கொஞ்சம் பூச்சு.
இதெல்லாம் கேட்ட உடனே, நம்ம ஊர்காரங்களுக்கு ஏதோ பழைய நாட்களில் நடந்த சந்தனப்பந்தல் கதை மாதிரி, “அப்போ அந்த தலைவர் எப்படி விழுந்தார் தெரியுமா?” என்று சொல்லிக்கொண்டு இருந்தனர். பத்து வருடம் கழிச்சும், அந்த ஊரு அந்த சம்பவத்தை மறக்கவே இல்லை.
தமிழ் கலாச்சார பார்வை:
இந்தக் கதையில், “பிணக்கு பிடித்த ஊர் மக்கள்”, “புதியவர்களை ஏற்காத பழக்கம்”, “ஊராட்சி தலைவர் – விதிவிலக்கு” — இவை அனைத்தும் நம் தமிழக கிராமங்களில் நாம் அடிக்கடி பார்க்கும் விசயம்தான். “ஊரே ஒன்று – ஆனால் இருதரப்பாக வாழும் வாழ்க்கை” என்பது, நம் குடும்பக் கதைகளிலும், பழமொழிகளிலும், பழைய தமிழ் படங்களிலும் கூட மேற்கோள் போலவே இருக்கும்.
இந்த “petty revenge” – சிறு பழி – நம்ம ஊர்களில் “ஒரு நல்ல பாடம் கற்றுக்கொடுப்பது” என்ற வகையில், சீரான சமூகத்தை கட்டமைக்கிறது. நம்ம ஊர்காரர் “கழிவெடை மறுக்கும் தலைவர்” மாதிரியானவர்களுக்கு, “பொறுமை, சமநிலை, சமத்துவம்” என்ற பாடங்களை நம் தலைமுறைகள் சொல்லித்தான் வந்திருக்கின்றன.
குழந்தை மனதில் சிறுக சிறுக புழுங்கும் பழிவாங்கும் எண்ணங்கள், ஒவ்வொரு ஊரிலும் ஒவ்வொரு விதமாக வெளிப்படும். ஆனால், “ஊராரும் கரும்பும், தலைவரும் கருங்கலையும்” என்ற பழமொழியை சிரிப்பும் சிந்தனையும் கொண்டே வாசிப்போம்.
நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்? உங்கள் ஊரில் இப்படிச் சிறு பழிவாங்கும் சம்பவங்கள் நடந்துள்ளதா? கீழே கருத்தில் பகிருங்கள்!
பள்ளிக்கூட நாட்களில் நம்மை சிரிக்க வைத்த அந்த ஏழாம் வகுப்பு நண்பர்கள் போல, இந்தக் கதையும் உங்கள் முகத்தில் சிரிப்பு வந்தால், பகிர்ந்து மகிழுங்கள்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Input output pootpoot