'எங்க கார்பார்க் லா VIP-க்கே கட்டணம்! – ஒரு மோசமான வாடிக்கையாளர் கதையைப் படிக்க தயாரா?'
நம்ம ஊரில் தம்பி/அண்ணா கார்பார்க், ஜிம், விளையாட்டரங்கம் மாதிரி இடங்களில் வேலை பார்த்திருப்போமா இல்லையா? வெளியிலிருந்து பார்ப்பதற்கு எளிதாகத் தெரிந்தாலும், அங்கே நடக்கிற கேசுகளும், வாடிக்கையாளரின் "அராஜகம்"களும் நம்ம ஊரு சினிமாவுக்கு சமம் தான்! அதிலும், "நாங்க VIPங்க! கட்டணம் வேண்டாம்!" என சொல்றவங்க வந்தா, அப்புறம் தான் மசாலா ஆரம்பிக்குது.
இப்படி ஒரு வித்தியாசமான அனுபவம், ரெடிட்-ல ஒரு வெளிநாட்டு நண்பர் பகிர்ந்திருக்காங்க. அதை நம்ம ஊர் சூழலுக்கும், தமிழ் வாசகர்களுக்கும் பொருத்தி சொல்ல வந்திருக்கேன். வாங்க, சிரிச்சு ரசிச்சு படிக்கலாமா?
கதை ஆரம்பம் – கார்பார்க் களத்தில் கலாட்டா!
சிறிய கிராமம் இல்ல, ஒரு பெரிய நகரத்தில் இருக்கிற ஒரு ஜிம். அந்த ஜிம்-ஐ தனியார் நிறுவனங்கள், விளையாட்டு போட்டிகளுக்காக வாடகைக்கு விடுவாங்க. அந்த ஜிம்-க்கு முன்னாடி ஒரு தாராளமான கார்பார்க். ஆனா, யாரும் இலவசம்னு நினைக்க வேண்டாம். வாசலில் பெரிய போஸ்டர் – "பார்க்கிங் கட்டணம் கட்ட வேண்டும்" என்று எழுதியிருக்காங்க.
ஆனால், நம் ஊரு போல, "எல்லாம் ஊழியர்களின் மேல் தான் – கட்டணம் வசூல் பண்ணனும், போஸ்ட் வைச்சு அறிவிக்கனும், யாருக்கு கட்டணம் விலக்கு என்று தீர்மானிக்கனும் – எல்லாமே கையால தான்!" இங்கயும் அப்படிதான்.
VIP-களுக்கு விலக்கு என்ற பழைய நடைமுறை
அங்க சில வருடங்களாக, "ரெஃபரி, ஸ்பான்சர்" மாதிரி முக்கியமானவர்களுக்கு கட்டணம் விலக்கு. காட்டில் யானை வந்தா, யாரும் எதிர்க்க முடியுமா? அதே மாதிரி, "எப்பவுமே இப்படிதான்!" என்று சொல்லும் பழக்கம் – நம் ஊரு ஊழியர்களுக்கும் பரிச்சயம் அல்லவா?
புதிய சட்டம் – எல்லோரும் கட்டணத்திற்கு உட்பட வேண்டும்!
ஒரு வாரம்தான் ஆனது. மேலாளர்கள் முடிவு பண்ணினாங்க – இனிமேல் யாரும் விலக்கு இல்லை, VIP-க்கு கூட கட்டணம்தான். அப்புறம் என்ன, முதல் போட்டி நாளே, சிலர் பாவம் தெரியாது என்று சொல்லி, சிலர் கோபம் கொண்டு, "நாங்க ஸ்பான்சர்-ங்க! கட்டணம் வேண்டாம்!" என சண்டை போட்டாங்க.
"அம்மணி... நாங்க VIPங்க!" – வாடிக்கையாளர் அராஜகம்
ஒரு ஸ்பான்சர் அவருடைய மனைவியை அனுப்பி, "நாங்க கட்ட வேண்டாம்!" என்று பிள்ளையார் சுழி ஆரம்பம். அதும் ஒரு பக்கம், "அங்க மூன்று கார்கள் பின் தரைல நிக்குது, அவங்களுக்கு பாதிப்பா?" என்று அழுத்தம், "நீங்க வாசலைத் திறக்க முடியாதா?" என்று வாதம்.
நம்ம ஊழியர் – "காசு கட்டுங்க, இல்லன்னா வெளியே போங்க!" என்று, சும்மா கோபத்துல இல்லை, சாமான்யமாகவும், தைரியமாவும் சொல்லிறார்.
அந்த மனைவி (இந்த கதையில் EB என்று அழைக்கப்படுகிறார்) – "உங்க பேர் என்ன?" என்று கேக்க, "வரவேற்கிறேன்! என் பேரு இதுதான்!" என்று நம்ம ஊழியர் அழகாக பதில்.
"பள்ளிக்கூடத்தில் கவனம் செலுத்தி இருந்தா இந்த வேலை செய்ய வேண்டாமே!" – அவமான பேச்சு
சொல்லுங்க, நம் ஊரில் இந்த மாதிரி வார்த்தைகள் கேட்காத இடமே கிடையாது. வேலைப்பளு அதிகம், சம்பளம் குறைவு, ஆனா, வாடிக்கையாளருக்கு மாத்திரம் எல்லாம் வசதியா இருக்கணும்.
நம்ம ஊழியர் – "நீங்க இன்னும் காமெடி பண்ணினீங்கனா, பார்க் கட்டணத்தை உயர்வாக்கப் போறேன்!" என எச்சரிக்கை.
EB – "நீங்க ரெசெப்ஷனிஸ்ட் போல நடிக்கிறீங்க, பிரின்சஸ் மாதிரி இருக்கிறீங்க!" என்று வருத்தம்.
நம்ம ஊழியர் – "நீங்க சரியா இருக்கீங்களா?" என்று கேட்க, "என் கணவரும் அடிக்கடி கேட்கிறாரு!" என்று பதில்.
புதிய கட்டணம் – ‘Bitch Fee’!
அதுக்கப்புறம், நம்ம ஊழியர், "இப்போ பார்க் கட்டணம் 5 யூரோ!" என்று எழுப்பி, ரொம்ப சந்தோஷத்துடன் பணத்தை வாங்கி, இனி உங்களை பார்ப்பதே வேண்டாம் என்று சொல்லி அனுப்புகிறார்.
இந்த மாதிரி ‘bitch fee’ (நம் ஊரு பாணியில் சொன்னா, ‘கொஞ்சம் புடிச்சா கட்டணம்!’) வசூல் பண்ணும் சந்தோஷம் தனி தான்.
தமிழ் வாழ்க்கையில் இது புதிது இல்ல!
நம் ஊரு ஹோட்டல், திருமண மண்டபம், மருத்துவமனை, கல்லூரி – எங்கயும் இந்த மாதிரி VIP-களும், அவர்களுக்கான சலுகைகளும், ஊழியர்களின் போராட்டமும் காணக்கூடியது.
நீங்க தம்பி/அண்ணா, வேலை பார்த்த அனுபவம் இருந்தா, இந்த கதையில் உங்க கதையை கண்டுபிடிச்சிருப்பீங்க!
முடிவு – எல்லாரும் மனிதர்கள்தான்!
இப்போ இந்த கதை சொல்லிச்சிட்டு, ஒரு கேள்வி – நம்ம ஊரு வேலைக்காரர்கள் உயிரோடு இருக்கிறதே பெரிய விஷயம். "VIP-ங்க! நாங்க பெரியவங்க!" என்று சொன்னாலும், எல்லாரும் ஒரே மாதிரி மரியாதை வேண்டும்.
இது போன்ற அனுபவங்கள் உங்களுக்கும் இருந்தால் கீழே கமெண்ட் பண்ணுங்க. உங்களுக்குள்ளும் ஒரு ‘bitch fee’ வசூலிக்க ஆசை வந்திருக்கா?
நன்றி! வாசித்ததற்கு!
அசல் ரெடிட் பதிவு: i charged someone a bitch fee