'என்னுக்கு எதுக்கு உங்க குடும்ப சண்டை? – ஒரு ஹோட்டல் பணியாளரின் காமெடி அனுபவம்!'
வணக்கம் நண்பர்களே!
நம்ம ஊர் ஹோட்டல் ரிசெப்ஷன் டெஸ்க்கில் வேலை பார்ப்பது அப்படியே சாமான்யமா இருக்காது. ஒரு பக்கம் வாடிக்கையாளர்கள், மறுபக்கம் மேலாளர்கள், இதிலே சும்மா நாளை எப்படிச் சமாளிப்பது என்பதே பெரிய சவால்! ஆனா, இந்த அனுபவத்தில், ஒரு காரியம் – "உங்க குடும்ப சண்டைல என்னை இழுத்துக்காதீங்க!" என்று சொல்லிக்கணும் போல இருந்துச்சு.
எப்போதும் போல அமைதியான ஒரு பகல். சும்மா, வேலைக்காரன் மாதிரி, என் டெஸ்க்கில் செட்சி போட்டுக் கொண்டிருந்தேன். "இப்போ தான் பாத்திரம் கழுவப் போறேன்"ன்னு நினைச்சேன், அதே சமயத்தில் யாரோ வந்து கதவைத் தட்ட ஆரம்பிச்சாங்க! நம்ம ஊரிலே போலிச் சாமி வரும்போது நாங்க எப்படி கதவைத் தட்டுறோமோ, அப்படியே! விளக்கோடு பந்தலோடு வந்த மாதிரி, "எங்க ஊரு ஊழியர் யார்?"ன்னு கூப்பிட ஆரம்பிச்சுட்டாங்க. நம்ம ஹோட்டலில் "பணியாளர் விரைவில் திரும்புவார்"ன்னு பெரிய போர்டு போட்டிருக்குறோம், அது பாத்து எப்படியும் எதிர்பார்க்கல.
நான் மனசுக்குள்ள, "தேவையில்லாத வேலைக்கு இவங்க இவ்வளவு ஆவல் வைக்குறாங்க போல"ன்னு நினைச்சேன். கை கழுவிக்கிட்டு வந்தேன், புன்னகையோடு அவங்க முன்னாடி அந்த சைனை தூக்கி காட்டினேன். "பாதுகாப்பு விதிகள் என்னனு தெரியாம இருக்க முடியாது!"ன்னு சொல்லிக்காட்டின மாதிரி!
பின்பு, அந்த ஆளு சொன்னார், "நான் ரபயேல் என்றவருக்காக சில பொருட்கள் விட்டுச்செல்ல வந்தேன், அவருடைய ரூம் எண் சொல்லுங்க."
நம்ம ஊர்ல யாராவது வீட்டுக்கு வந்தா, "எந்த வீட்டுக்கு?"ன்னு கேட்பாங்க, ஆனா வீட்டுக்குள்ள போனும் என்று சொல்ல மாட்டாங்க. அதே மாதிரி, ஹோட்டலிலும் வாடிக்கையாளரின் ரூம் எண் சொல்லக்கூடாது - ரகசியம் தான்!
நான் மென்மையாக, "அவர் தொடர்பு எடுத்து நேரில் பொருட்கள் கொடுத்து விடுங்கள்,"ன்னு சொல்லிவிட்டேன். ஆனா, அந்த ஆளு "நான் அவருடைய சித்தப்பா, வீட்டிலே சண்டை, அந்த பையன் வீட்டுக்குள்ள வர முடியாது"ன்னு புது கதையை ஆரம்பிச்சுட்டார்! நம்ம ஊருல பக்கத்து வீட்டு காரர்களும் இப்படித்தான், பத்து கதைகள் சொல்லி, முடிவில் இறக்கணும் விஷயமே சொல்லுவாங்க!
இன்னும் ஒரு முறை politely, "நீங்க பொருட்களை என்கிட்ட வைக்கலாம், ஆனா ரூம் எண் சொல்ல முடியாது,"ன்னு சொல்லிவிட்டேன். கடைசில, "நான் வச்சுட்டு போறேன், நீங்க என்ன செய்ய வேண்டுமானாலும் பண்ணுங்க,"ன்னு சொல்லிட்டு போயிட்டார்.
அவர் போனதும், கணினியில் செக் பண்ணி பாத்தேன், ரபயேல் உண்மையிலேயே விருந்தாளர் தான். அவருடைய பொருட்களை பின்புற அறையில் பாதுகாப்பாக வச்சேன். இப்போ தான் சும்மா ஓய்வெடுக்கலாம் என்று நினைத்த நேரத்தில், வெளியில சத்தம் கேட்க ஆரம்பிச்சுச்சு!
சிசிடிவி-யில் பாத்தேன், அந்த சித்தப்பா மாதிரி ஆளும், இன்னொரு இளம் பையனும் – நிச்சயம் ரபயேல் தான் – "பசங்க சண்டை போடுற மாதிரி" ஒரு காட்சி! நம்ம ஊரு வீதிலேயே ரோட்டில் சண்டை நடந்தா, பக்கத்து அக்கா, அண்ணன் எல்லாம் ஜன்னல் வழியே பார்ப்பாங்க; நானும் அப்படித்தான் சிசிடிவி-யில பார்த்தேன்!
இவங்க ரெண்டும் "நீயா? நானா?"ன்னு ஒரு வேளை மோதிக்க, மறுபடியும் நிதானமாகி, மீண்டும் தகராறு. இங்க அமெரிக்காவுல எல்லாருக்கும் துப்பாக்கி இருக்கும் அபாயம், நம்ம ஊரு சண்டையில் எத்தனை கத்தி வந்தாலும், இங்க கண்ணாடி போல தான் டென்ஷன்! நான் போய் சொல்வேன் என்று முயற்சி செய்யவே இல்லை – என் உயிர் மேல கவலை!
பின்னாடி, தள்ளிக்கொண்டும், சண்டை ஆரம்பித்ததும் புலீஸ் வண்டி ஒளிக்கொண்டு வந்தது. ரெண்டு பேரும் பிரிந்துகிட்டாங்க; ஆனா, புலீஸ் வந்ததும், சித்தப்பாவை கைது செய்தாங்க. ரபயேல் மட்டும் பாதுகாப்பாக இருந்தார்.
அவர் பின் டெஸ்க்கு வந்து, நன்றி சொன்னார். அவங்க முகத்தில் இருந்த கவலையும், பேசும் விதியும் பாத்தா – நம்ம நண்பர்கள்ல பசங்க மாதிரி தான்! மனசு கனிந்து போச்சு.
இவ்வளவு பெரிய நாடு, ஆனாலும் குடும்ப சண்டை எங்கும் ஒரே மாதிரி தான் போல!
கடைசியில் சொல்வது என்னவென்றால்:
நம்ம ஊரு வேலைக்காரன் போல, "உங்க குடும்ப சண்டைல எனக்கு எதுக்கு?"ன்னு சொல்லிக்கணும்! நம்ம வாழ்க்கை சமாளிப்பதும் பெரிய achievement தான்!
நீங்களும் இப்படி வேலை இடங்களில் family drama-க்குள் இழுத்துவாங்கன்னு நடந்த சம்பவங்கள் இருக்கா? உங்க அனுபவங்களை கமெண்ட்ல பகிருங்க!
காமெடி, டென்ஷன், ரகசியம் – ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனில் எப்பவும் சஸ்பென்ஸ் தான்!
நன்றி! அடுத்த பதிவில் சந்திப்போம்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Don't drag me into your drama