'என்னை வேண்டாம் என்று சொன்ன அம்மாவுக்கு, பழிவாங்கிய மகன் – ஒரு சின்ன வெறுப்புப் பழி கதை!'
நம்ம ஊரில் “அம்மா” என்றால் அது ஒரு புனிதமான உறவு. “அம்மாவின் ஆசீர்வாதம் இருந்தா, எதுவும் நடக்காது” என்று சொல்லும் பழமொழி கூட உண்டு. ஆனா, சில சமயம் அந்த உறவுகளிலேயே மனதை புண்படுத்தும் சம்பவங்கள் நடக்கும்போது, என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதில் குழப்பம் ஏற்படும். அப்படி ஒரு சம்பவம்தான் Reddit-இல் நடந்திருக்கிறது. அந்த கதையை படிச்சதும், நம்ம ஊரு சீரியல் கதையோ, விஜய் டிவி நிகழ்ச்சியோ இருக்கேன்னு தான் தோணிச்சு!
கதை ஆரம்பம்:
ஒரு தாயார், தன் கணவரும், பிள்ளைகளும் மட்டும் சேர்ந்து எடுத்த ஒரு போட்டோவை, “எனக்கு எல்லாம் இதுவே போதும்” என்று பப்ளிக்-ஆ போட்டிருக்காங்க. அதுவும், அந்த பிள்ளைகளில் ஒருத்தர், நம்ம கதையின் நாயகன், அந்த போட்டோவில் இல்லையேன்னு செஞ்சிருக்காங்க. அதுக்கு மேல, அந்த வார்த்தைகள் – “எனக்கு தேவையான எல்லாமே இங்க இருக்குது” – நம்ம ஊரில் சொன்னா, ஒரு பக்கவாதம் தான்!
இப்படி புண்பட்ட நாயகனுக்கு, கதை திருப்பம் வந்து விழுந்தது. தாயார், தன்னுடைய கணவருக்கு மருத்துவமனையில் அவசரமான நிலை வந்துவிட்டது என்று சொல்லி, “நீ என் வீட்டுக்கு போயி, பிள்ளைகளை பாத்துக்கோ” என்று கேட்டிருக்காங்க.
நம்ம நாயகன், சும்மா விடுவாரா?! “அம்மா, உங்களுக்கு எல்லாமே இருக்குதே! எனக்குன்னா உங்கள் வாழ்க்கையில் இடமில்லையே. நீங்க சந்தோஷமா இருக்கணும், எனக்கு தேவையில்லைன்னு நீங்களே சொன்னீங்க. என்த உதவியும் வேண்டாம்!” என்று, அம்மாவின் சொந்த வார்த்தைகளை திருப்பி எதிர்க்கொடுத்தார்!
இந்த பழி நம்ம ஊரில் எப்படி பார்க்கப்படும்?
பெரும்பாலும் நம்ம ஊரிலே, “அம்மாவுக்கு எப்பவும் பிள்ளை தான் முக்கியம்” என்று நம்புறோம். ஆனா, ஒருத்தர் தன்னை வேண்டாம் என்று வெளிப்படையாக காட்டினால், அந்த பிள்ளைக்கு மனம் புண்படும். அது கூடாது, நம்ம சந்ததிகள் இந்த மாதிரி நடந்துகொள்ளக்கூடாது என்பதற்காக இந்தக் கதையை எடுத்துக்கொள்கிறேன்.
“பிள்ளையைக் கழித்த காயம் ஆறும், மனசைத் தழுவி விட்டன் புண் ஆறுமா?” என்று அந்த பழமொழி இங்க ஞாபகம் வருது. அம்மா நம்மை விட்டுப் போனாலும், நம்ம பசங்களாக இருந்தால், அவங்களுக்கு கஷ்டமான நேரத்தில் உதவணும் என்று பலர் நினைப்பார்கள். ஆனா, வாழ்க்கையில் எல்லாரும் ஒரே மாதிரில இருக்க முடியாது.
வெறுப்புப் பழி – சரியா, தவறா?
இந்தக் கதையைப் படிச்சதும், “சரி, அந்த பசங்க மட்டும் வீட்டில் தனியா இருக்கிறாங்க. நம்ம ஊரில் அப்படி இருந்தா, ஓரளவு பொறுப்பில்லாத தாய்மையான காரியம் என்று சொல்வாங்க. அப்படி இருந்தாலும், அந்த பிள்ளைகளை விட்டுவிட்டுப் போனது பெரிய குற்றம்தான். நம்ம கதையின் நாயகன், அடுத்த கட்டமாக போலீஸில் புகார் கொடுக்கலாமா?” என்று நினைச்சிருக்கார்.
இதுக்கு நம்ம ஊரில் ஒரு பழமொழி இருக்கு: “கொடுத்த கையை கடிக்க கூடாது”. கடைசியில், பழிவாங்கும் எண்ணம் நம்மை நம்மாகவே அழுத்தும். ஆனா, மனம் புண்பட்டவர்களுக்கு, இது ஒரு சின்ன மனநிறைவு தான்.
நம்ம ஊர் வழக்கில் எப்படி நடத்துவோம்?
நம்ம ஊரில் இப்படி ஒரு விஷயம் நடந்தா, “பொறுத்துக் கொள்ளு, பசங்கதானே!” என்று பெரியவர்கள் சமாதானம் சொல்வாங்க. “அம்மா சொன்னாலும், நீயும் மனம் விட்டு விட்டுடாதே!” என்று உறவினர்கள், அக்கா-தங்கை, பாட்டி-தாத்தா எல்லாம் பேசுவாங்க. ஆனா, உண்மையில் மனதில் புண் பட்டது போல், நம்ம கதையின் நாயகன் பழிவாங்குவது, ஒரு விதத்தில் மனநிறைவு தான்.
கடைசிக் குறிப்பு:
இது ஒரு சின்ன வெறுப்புப் பழியாய் இருந்தாலும், நம்ம ஊரு குடும்ப கலாச்சாரத்தில் இது பெரிய விவாதம் தான். குடும்ப உறவுகளை வலுவாக வைத்திருப்பது நம்ம வழக்கில் முக்கியம். ஆனாலும், ஒருவரை மனதுக்கு புண்படுத்தும் வார்த்தைகள் பேசும் முன், இரண்டு முறை யோசிக்கணும்.
நீங்களும் வாழ்கையில் இதுபோல் எதாவது “வெறுப்புப் பழி” எடுத்ததா? கீழே கருத்தில் பகிருங்கள்!
உங்கள் கருத்துக்காக காத்திருக்கிறேன்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: So you don't need me?