என் கடைசி வாரம்! – ஹோட்டல் முன்பணியாளராக இருந்த அனுபவங்கள் (கண்ணீர் கலந்த சிரிப்புடன்)
“அப்பாடா! என் கடைசி வாரம் வந்தாச்சு!” – இந்த வசனத்தை நம்மில் பலர் மனசுக்குள்ள குறைந்தது ஒரு முறை சொல்லியிருப்போம். வேலை என்பது நம்மை சில சமயங்களில் சிரிக்கவும், சில சமயங்களில் அழவைக்கும். ஆனா, ஹோட்டல் முன்பணியாளராக மூன்று ஆண்டுகள் கழித்து, அதிலும் தனியார் மேலாளர்களும், வாடிக்கையாளர்களும், அநியாயமான வேலை நேரமும் சேர்ந்தா, அந்த கடைசி வாரம் இன்னும் அதிகமாகக் காத்திருக்கிற மாதிரி இருக்கும்!
நான் இங்க பகிரப்போகும் கதைகள், ஹோட்டல் முன்பணியாளராக இருந்த என் அனுபவங்களை மட்டும் அல்ல, நம்ம ஊர் பலரின் வேலை அனுபவங்களையும் நிறைவே பிரதிபலிக்கும். எங்கிட்ட இருந்த கஸ்டமர்கள், வாடிக்கையாளர்கள், மேலாளர்கள் – எல்லாரும் கோபத்துக்கும் கண்ணீருக்கும் காரணம் ஆனதுண்டு. ஆனா, நம்ம தமிழர்களுக்கு ஒரு பழமொழி இருக்கு – “பொறுமை இரண்டரை பொற்காசு!” அந்த பொறுமையிலேயே நானும் மூன்று வருடம் தள்ளிப் போனேன்.
1. பழைய உரிமையாளர் – பஞ்சாயத்து பாட்டிக்கு சாம்பார் போடுங்க!
நம்ம ஊரிலிருந்தாலும், வெளிநாட்டிலிருந்தாலும், பழைய உரிமையாளர் என்றால் அவர்களுக்கு தனி பாஸ்! எங்க ஹோட்டல் புது முதலாளிகளிடம் போனாலும், பெயர் மட்டும் பழைய உரிமையாளரின் பெயரில்தான் இருக்கு. அதனால், அந்த பாட்டி (அல்லது மாமா!) தினமும் வந்து “ஏன் நான்கு ரொட்டிக்கு மட்டும் சாம்பார் குடுக்கல?” மாதிரி கேள்விகளுடன், நம்மை எல்லாம் அடிமை மாதிரி நடத்துவார்கள்.
நான் பெண், எனக்கு முடி தோளுக்கு கீழே வந்தால் கூட, “முடியை வெட்டி கட்டுப்படுத்திக்கோ!” என்று ஆலோசனை. ஒரு நாள், அவர்கள் கேட்ட மாதிரி தண்ணீர் பாட்டிலை ஃபிரிட்ஜில் வைச்சேன். பிறகு, “ஏன் மேசையில் வைக்கலை?” என்று கோபம். யூனிபார்ம் ஜாக்கெட்டும் tight-ஆ இருக்கிறதாம்; அதனால் “மரியாதை இல்லாத தோற்றம்!” என்று ஒழுக்கப் பாடம்.
பொதுவா நம்ம ஊரில் இந்த மாதிரி பாஸ்கள் – பழைய பஞ்சாயத்து தலைவர் மாதிரி, எதிலும் குறை சொல்லாமல் விட்டுவிட மாட்டாங்க. எடுத்து வைத்தாலும், “இந்த வேலை உங்கலால் சரியா செய்ய முடியாது!” என்பதே கருத்து.
2. குழுக்கள் – கூட்டம் வந்தா, கவலை வந்தாச்சு!
எங்க ஹோட்டலில், பல வகை குழுக்கள் வந்துபோகிறார்கள் – டாக்டர் செமினார், மாணவர்கள், ரெஸ்லிங் குழு என்று. ஆனா, இரண்டு வாரத்திற்கு மேல் தங்கும் குழுக்கள் வந்தா, தலைக்கு மேல் தண்ணி!
ஒரு தடவை, சில பேர் ஃபிரிட்ஜில் உள்ள மதுபானம் திருட முயற்சி செய்தார்கள். இன்னொரு குழு, இரவு ஒன்று மணிக்கு conference room-ல் party வைத்து, போலீஸ் அழைக்க நேர்ந்தது. அதுவும் போகட்டும் – இந்த மாதிரி குழுக்களில் உள்ள சிலர், வீட்டில் கல்யாணம் ஆனவர்கள், முதல் சில நாட்களுக்கு பிறகு, கூட்டத்திலேயே காதல் blossoming! “இல்லத்தில் நம்பிக்கையுடன் இருக்கும் மனைவி/கணவர் கவனிக்கவும்!” என்று சொல்ல சொல்ல மனசு வருது.
இவர்களுக்கு எல்லாம் நம்ம முன்பணியாளர் நண்பன் மாதிரி தான். “நீங்க ரொம்ப நாளாக இருக்கறீங்கன்னா, எல்லாம் சும்மா விடுவோம்” என்கிற எண்ணம். நம்ம ஊரிலும், ‘நண்பர்’ என்ற பெயரில் மேலதிக சலுகை கேட்பது புதிதல்ல!
3. Streaming Device Meltdowns – டிவி ரிமோட்டும், வாடிக்கையாளர் கவலைகளும்
இப்போ எல்லாம் ஹோட்டல்களில் Smart TV, Netflix, Amazon Prime – எல்லாம் new fashion! ஆனா, ஒரு வயது வந்த uncle-க்கு இந்த remote-யை காட்டினா, “இந்த up arrow எது? Channel எப்படித் திருப்புறது?” என்று கேள்விகள் தொடங்கும். சிலர், “நீங்கதான் இந்த OTT subscription எடுத்து வையணும்!” என்கிறார்கள்.
ஒரு நாளைக்கு குறைந்தது ஒருத்தர், “இங்க cable tv வேணும்!” என்று கோபப்படுவார்கள். நம்ம ஊரிலும், TV channel கிழிக்க தெரியாதவர்கள், remote-யை பார்த்து குழப்பப்படும் senior-கள் ரொம்ப ஜாஸ்தி!
இந்த மாதிரியான தேவைகளை சமாளிக்க, நம்ம முன்பணியாளர்களுக்கு patience மட்டும் போதாது; comedy sense-ம் வந்து சேர வேண்டும். இல்லனா, எங்கேயாவது ஓடிப்போய் அழவேண்டும்!
முடிவில்...
இந்த எல்லாமே சொல்ல வந்தது ஒன்று தான் – நம்ம முன்பணியாளர்களை, வாடிக்கையாளர் சேவை செய்யும் அனைவரையும், கொஞ்சம் மரியாதையோட, மனச்சாட்சியோட நடத்துங்கள்! அவர்களும் மனிதர்கள் தான்; மெஷின் இல்லை. நான் என் கடைசி வாரம், 80 மணி நேரம் ஓய்வில்லாமல் வேலை பார்க்கும் நேரத்தில், என் காரில் அமர்ந்து அழும் நாட்களை மறக்க முடியாது.
நீங்கள் ஹோட்டலில், மருத்துவமனையில், அலுவலகத்தில், எங்கேயும், அந்த முன்பணியாளரை சந்தித்தால், ஒரு சிரிப்போடு, ஒரு நன்றி சொல்லுங்கள். அது அவர்களுக்கு ஒரு நாள் முழுக்க சந்தோஷம் தரும்.
நீங்களும் இதுபோன்ற அனுபவங்களை பகிர்ந்திருக்கீங்களா? கமெண்ட்ல எழுதுங்க! நம்ம சந்தோஷம், சோகங்கள் எல்லாம் சேர்த்து சிரிக்கலாம்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: It's finally my last week!!!!!!!