என் நேரமும் உங்களோட நேரம் மாதிரி தான் – ஒரு குடியிருப்பு கதையில் ‘பட்டி’ ரிவெஞ்ச்!
புதிய குடியிருப்புக்கு குடி பெயர்ந்ததும், பழைய வாசிகளும், புதிதாக வந்த நம்ம மாதிரி பேரும் சேர்ந்து வாழும் போது, எல்லா இடத்திலேயும் ஒரு "அவ்வளவு சீக்கிரமா நடக்குமா?" என்பதுபோன்று சுவாரஸ்யமான சம்பவங்கள் நடக்காம இருக்க முடியாது. அதிலும், "என் நேரம் முக்கியம்!" என்று ஒவ்வொருவரும் வாதம் செய்வது நம்ம ஊர் பேருந்து நிலையத்தில் "நான் தான் முதலில வரேன்" என்று வாதம் வைக்கும் சூழலை நினைவூட்டும்.
இந்தக் கதையில், ஒரு வெஸ்டர்ன் குடியிருப்பில் நடந்த சம்பவம், நம்ம ஊரு பக்கத்தில் நடந்தது போலவே இருக்கிறது. ஒரு சகோதரர் (Reddit-யில் u/Fit_Muscle_4668) மற்றும் அவருடைய மனைவி, புதிதாக புதுப்பிக்கப்பட்ட கட்டடத்தில் குடியேறுகிறார்கள். அந்த கட்டடத்தின் முதல் நான்கு மாடிகள் பழைய வாசிகளுக்கு, மேலே மூன்று புதிய மாடிகள் புதிதாக கட்டப்பட்டு, அதில் நம்ம கதாநாயகனும் வாழ்கிறார்.
பழைய வாசிகள் – நம்ம ஊர் "புறநகர் ஆள்கள்" மாதிரி – "பணம் செலவழிக்க வேண்டாமே" என்று விவாதிக்க, புதிய வாசிகள் – "முன்னேற்றம் வேண்டும்" என்று உறுதியாக இருப்பது போல. இதில், பொதுப் பகுதிகள் – குறிப்பாக, முன்றில் (Front yard) – யாருக்காக? யாரோட பொறுப்பு? என்ற கேள்வி எழுகிறது.
பழைய வாசிகள், "பூச்செடிகள் வெட்டுவார்க்கு மாதம் பத்து ரூபாய்கூட செலவிட முடியாது" என்று பிடிவாதம். நம்ம கதாநாயகன், "சரி, yard-ஐ நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன்" என்று நல்ல மனசு காட்டுகிறார் – நம்ம ஊர் வீட்டு வாசலில் சீர்தூக்கும் பாட்டி மாதிரி.
இதில்தான் பிரபலமான Danielle எனும் வார்த்தை ஊருக்கு வந்தது! அவங்க, "நான் என் வீட்டுக்காக எவ்வளவு செலவழிச்சேன் தெரியுமா?" என்று கூட்டும் கேள்வி, "பழையவங்க, புதிதாக வந்தவங்களை மரியாதை செய்யணும்!" என்று வாதம், அந்தக் குடியிருப்பின் WhatsApp குழுவையே கலாட்டா பண்ணுகிறது.
Danielle-க்கு பிடிச்சிருக்காத விஷயம் – முன்றில் அழகாக இல்லையே. நம்ம கதாநாயகன் ரிசர்வ் சோல்ஜராக வேலைக்குப் போனபோது, Danielle WhatsApp-ல் "yard-க்கு என்னாலே பொறுக்க முடியலை!" என்று மெசேஜ். நம்மவர், "நான் சோல்ஜராக போயிருக்கேன், நேரம் கிடையாது, மன்னிக்கணும்" என்று நல்லபடியா பதில் சொல்றார். Danielle, "என் நேரமும் உங்க நேரம் மாதிரிதான்! சோ, டைப் பண்ண வேண்டாம்!" என்று கடுமையாக பதில் சொல்றாங்க.
இதுக்கப்புறம், நம்மவர், "நான் வெளியேறுறேன், எல்லாருக்கும் நன்றி!" என்று குழுவை விட்டு வெளியேறி விடுறார். ஆனாலும், முன்னாள் பாட்டி மாதிரி, முன்றிலை சொந்தபட்டாளத்தில் தூய்மையா வைத்துக்கொள்றார்.
மிகவும் சுவாரஸ்யமான திருப்பம் – Danielle-க்கு வந்த இரண்டு பெரிய பையன் பூனை உணவு, தவறுதலாக நம்ம கதாநாயகன் வீட்டுக்கு வந்து விழுந்தது. "இதோ, நேரம் மதிப்புக்கு!" என்று Danielle-க்கு ஒரு சிறிய நோட்டு எழுதி, அந்த பைகளை திருப்பி அனுப்புகிறார்:
"Danielle அம்மா, டெலிவரிக்குள்ள தெரியப்படுத்த முடியாததை மன்னிக்கணும். நானும் என் நேரத்தை உங்க நேரம் மாதிரி மதிக்கிறேன். வாழ்த்துக்கள்!"
இந்த சிறிய, ஆனால் வேங்கையான பதில், நம்ம ஊரு "ஒரு புட்டு சொன்னேன், போதும்!" என்று சொல்லும் பாட்டி மாதிரி மனசுக்கு சந்தோசம் கொடுக்கும்.
நாம் என்ன கற்றுக்கொள்ளலாம்?
அடடா, நம்ம ஊரு தெருவில் நடக்கும் சம்பவங்களும், வெஸ்டர்ன் குடியிருப்பிலும் நடக்கும் சம்பவங்களும் ஒன்றும் பெரிய வித்தியாசம் இல்லை போல! "நேரம் மதிப்பு" என்ற கலாசாரம் எல்லா இடத்திலும் ஒரு பெரிய விஷயம். ஒருவருக்கு நேரம் முக்கியம் என்றால், மற்றவருக்கும் அதே அளவு முக்கியம்.
நம்ம ஊரு சொல்வது போல, "பல்லக்கு சுமக்கும் ஆளுக்கும், அதில் அமர்ந்திருக்கும் ராஜாவுக்கும் காலம் ஒரே மாதிரிதான்!" Danielle-க்கு இதை மெதுவாகவே புரிய வைக்க, நம்ம கதாநாயகன் எடுத்த petty revenge, நம்ம ஊரு "ஒரு கை பார்த்து, ஒரு கை கொடு" என்ற பழமொழியை நினைவூட்டுகிறது.
நீங்க என்ன நினைக்கிறீங்க?
உங்க குடியிருப்புல, அல்லது தெருவுல, இப்படி நேரம், பணம், பொது வசதிகள் குறித்து சண்டைகள் நடந்திருக்கா? உங்கள் அனுபவங்களை கீழே கமெண்ட்ல பகிருங்க! நம்ம ஊரு மக்களுக்கு இந்த மாதிரி கதைகள் நிறைய இருக்கும், இல்லையா?
படிச்சதற்கு ரொம்ப நன்றி! இந்த கதையோட நகைச்சுவை உங்க நண்பர்களோடு பகிர மறந்துடாதீங்க!
நேரம் ஒரு பொன்னான பொருள் – அதை எல்லாரும் மதிப்போம்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: 'My time is just as important as yours'