என் வாழ்க்கையை எழுதி பழிவாங்குகிறேன்: என் ஸ்டெப் குடும்பமும், என் கதையும்!
வணக்கம் நண்பர்களே!
நம்ம ஊர்ல "குடும்பம்" என்றால் ரொம்ப புனிதமானது. ஆனா, அப்படி இல்லாத குடும்பங்களும் நம்முடன் தான் இருக்கின்றன. அந்த மாதிரி ஒரு ஸ்டெப் குடும்பத்துக்கு இடையில் சிக்குண்டு, தன் வாழ்க்கையை புத்தகமா எழுத ஆரம்பிச்சிருக்கிறார் ஒரு அண்ணாமலை! இதோ, அவருடைய அனுபவங்கள், நம்ம பக்கத்து வீட்டுப் பையன்/பொண்ணு போலவே இருக்குமே என்று நமக்கு தோன்றும் அளவுக்கு நம்ம மனசை கிழிக்கும் வகையில் இருக்கிறது.
முன்னாடியே சொல்லிக்கிறேன், இது ஒரு படித்தாலே உங்களுக்கு ‘அய்யோ பாவம்’ என்று வர வைக்கும் பதிவு. ஆனா, இந்த கதையை படிச்சு முடிச்சதும், "நமக்கும் இருக்கு இப்படிச் சில சம்பவங்கள்!" என்று நினைக்காதவங்க இருக்க முடியாது.
ஸ்டெப் குடும்பம் – நம்ம ஊரு கலாச்சாரத்தில்
நம்ம தமிழ்ப் படங்களிலேயே ஸ்டெப் அம்மா வந்தா, ராத்திரி சோறு குடுக்கமாட்டாங்க, குழந்தையை அடிப்பாங்க, கதையின் முடிவில் எல்லாம் நல்லது நடக்கும். ஆனா, வாழ்க்கையில் எல்லாம் அப்படி நல்லது நடக்குமா? இந்த ரெடிட் யூசர் (u/Weak-Tough9178) சொல்றது போல, அவரோட ஸ்டெப் அம்மா 2005-ல், அவருக்குவேறு ஒரு வயசு இருந்தபோதே, குழந்தையை கடத்த முயற்சி பண்ணிருக்காங்க! உங்களுக்கே ஞாபகம் இருக்குமா, நம்ம ஊர்ல "குழந்தை கடத்தல்" என்றால் சட்டமே கடுமையாக இருக்கும். அப்படியிருக்கும் போது அமெரிக்காவில் கூட இப்படியொரு சம்பவம்!
அவர் சொல்றார்: "என் அம்மா, என்னை ஒரு அறையில் மறைத்து போலீஸ் வரைக்கும் காத்திருந்தாங்க." அதைத் தாண்டி, பிறகு எந்த விதமான சமாதானமும் இல்லாமல், சட்டப்படி 'shared custody' அமலாயிற்று. நம்ம ஊர்ல ‘வழக்கில் சட்டம், குடும்பத்தில் சமாதானம்’ மாதிரி சொல்வாங்க. ஆனா, இங்க எல்லாமே சட்டம் தான்.
ஸ்டெப் சிஸ்டர் – தமிழ் சீரியலுக்கு பிஞ்சிக்கட்டும்!
இந்த கதையில் ஸ்டெப் அம்மாவுக்கு மேலே, ஸ்டெப் சிஸ்டர் தான் கதையின் வில்லி! நம்ம ஊரு சீரியலில் வரும் ‘பூவையாரும் பிண்டியாரும்’ மாதிரி இல்லாம, ரொம்ப நுணுக்கமாக, மனசை விளையாட வைத்திருக்கிறாள். "அவளுக்கு இரட்டை முகம், பிசாசு கொம்பு" என்று அவர் வர்ணிக்குறார். நம்ம ஊர்ல ஒரு பழமொழி இருக்கு, "மூனு பேர் சண்டை போட்டா, நாலாவது பேர் தான் வெல்லணும்." ஆனா இங்க, அவங்க எல்லாரும் சேர்ந்து, இந்த ரெடிட் நண்பரை மனசுக்கு ஒரு சின்னஞ்சிறிய பிளவு போட்டிருக்காங்க.
அந்த ஸ்டெப் சிஸ்டர், இவரோட செல்வாக்கிலேயே கூட தலையிடுவாங்க. "நான் என் போன் வைச்சுட்டேன், அவளுக்கு வலை இல்லாத போன் – ஆனா, அவளுக்கு என் போன் வேணும்!" இப்படி சொல்லி, "நீ போன் வைச்சதுக்கு உனக்கு தண்டனை" என்று கண்டிப்பா பேசுமாம்! நம்ம ஊர்ல அண்ணன்-தங்கை, அக்கா-தம்பி சண்டை என்றால், மிட்டாய், ரெமோட் எல்லாம் தான். ஆனா இங்க, கைப்பிடி போனும், மனசு புண்ணும்!
பையனுக்கு மனசு புண்ணோடு எழுத்து படைக்க தூண்டியது
குழந்தைப் பருவத்தில் நடந்து போன ஏமாற்றங்கள், மன அழுத்தங்கள், குரலை இழந்தது – இவை எல்லாவற்றையும் புத்தகமாக எழுத ஆரம்பித்திருக்கிறார். நம்ம ஊர்ல "என் கதை சொல்லட்டுமா?" என்றால், "அது யாருக்கு வேணும்?" என்று கேட்பாங்க. ஆனா, அவர் சொல்றார், "இப்போ தான் என் குரல் திரும்பி வந்திருக்கிறது. இனிமேல் அமைதியா இருக்க மாட்டேன்!"
அவர் வரைய ஆரம்பித்த புத்தகக் கவர் கூட ரொம்ப சுவாரசியம் – ஸ்டெப் சிஸ்டரின் முகம், கருப்பு கண்கள், பின்னால் பிசாசு கொம்பு! நம்ம ஊரு வைரமுத்து கவிதை மாதிரி, "திரை கொண்ட முகமும், சாயல் கொண்ட மனசும்" என்று சொல்லத்தான் முடியும்.
நம்ம ஊரு வாசகர்கள் – நீங்களும் எழுதலாம்!
புத்தகம் எழுதுவது சட்டப்படி சரியா என்பதையும், கதையை சொல்வது தவறா என்பதையும் கேட்டு, அவர் தயக்குகிறார். நம்ம ஊரு, "உண்மை பேசினால் ஓடி ஒளியும் பொய் பேசினால் புலி பிடிக்கும்" என்று சொல்வாங்க. ஆனா, நிஜமான அனுபவங்களை சொல்லும் உரிமை நமக்கே இருக்கு.
முடிவில்...
நம்ம ஒவ்வொருவருக்கும் வாழ்க்கையில் ஏதாவது ஸ்டெப் அம்மா, ஸ்டெப் சிஸ்டர் மாதிரி வில்லன்கள் இருக்கும். அவர்களைப் பற்றி பேச, எழுத, அதிலிருந்து நம்ம குரலை மீட்க – அது பெரிய வெற்றி தான். இந்த நண்பர் எழுதும் புத்தகம் வெளிவந்தா, தமிழில் மொழிபெயர்ப்பு வந்தாலும், நம்ம பையனும் பொண்ணும் படிக்க சொல்லுங்க!
உங்களுக்கும் இப்படிப் பழிவாங்க ஒரு அனுபவம் இருந்தா, கீழே கமெண்ட்ல எழுதுங்க! உங்கள் கதையும், உங்கள் குரலும் நம்ம சமூகத்திற்கு தேவை.
நண்பர்களே, உங்கள் வாழ்க்கை கதையும், உங்கள் குரலும் யாருக்கும் சுமை இல்லை; அது உங்கள் அடையாளம்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: I’m writing a book about my step-family after everything they put me through.