ஒரு வாக்கி பேட்டரி இறந்தா பூங்காவையே மூடணுமாம்! - காமெடி, கோபம் கலந்த ஒரு வேலை அனுபவம்
நம்ம ஊர்ல எங்க வீட்டு பையன் வேலைக்கு போன அனுபவம் சொன்னா, அவங்க சொல்வாங்க – “ஒன்றும் இல்ல, சும்மா நிம்மதியா வேலை செஞ்சுட்டு வந்துட்டேன்!” ஆனா அமெரிக்கத் தியேம் பார்க்-ல வேலை பாக்குறீங்கனா, அங்க ஓர் நாள் வேலைக்கே ஒரு திரைப்படம் மாதிரி திருப்பங்கள், சந்தோஷம், கோபம், குழப்பம் எல்லாமே கலந்துருக்கும். இப்போ நாம பார்க்கப்போற கதை, ரெடிட்-ல வெளியான ஒரு ஜன்னல் வழியாக, நம்ம ஊரு பையன் மாதிரி ஒருத்தர் சந்தித்த “அடேங்கப்பா!” அனுபவம் தான்.
திருச்சியில் போனவங்க பூங்காவுக்கு வேலைக்கு போனது போல, இவரும் 17 வயசுல ஒரு பெரிய தியேம் பார்க்-ல வேலை பார்த்தாராம். அங்க வேலை செய்யும் இளைஞர்களுக்கு, ஒருவரும் கூட பொறுப்பேற்றுக்கொள்றதில்லையாம். ஆனா நம்ம ஹீரோ மட்டும் தான், எல்லாரும் நம்புற நல்ல பையன்!
இந்த ரோலர் கோஸ்டர் மாதிரி ரைடு ஓடணும்னா, குறைந்தது மூணு பேரு தேவையாம் – ஒருத்தர் கட்டுப்பாடு ரூம்-ல, ஒருத்தர் வாசல் கதவு-ல, இன்னொருத்தர் வெளியே வாசல்-ல. இந்த மூணு பேரும் ஒருவருக்கொருவர் நேரில் தெரியாது. அதனால வாக்கி (radio) கொண்டு பேசுவாங்க. ஆனா, வாக்கி பேட்டரி இறந்தா, தோழர்களுக்கு கையசைவு சைகை தெரியணும் – இதுக்கு பயிற்சியும் பண்ணுவாங்க. நம்ம ஊர்ல “பக்கத்து பையன் வீட்டுல லைட் போய்டுச்சு, சத்தமா கூப்பிடு!” மாதிரி ஒரு விஷயம்!
ஒரு நாள், நாலு ஐந்து பேரு ரொம்ப பிஸி-யா ரைடு ஓடச்சு. நம்ம ஹீரோவோடு மேற்பார்வையாளர் – M – குளிர்ந்த ரூம்-ல ஆறி சும்மா இருந்தாராம். வேலை பார்க்கணும்னு அழைச்சா, “இன்னொரு பையன் நம்ப ரைடு-க்கு அனுப்புறேன்”ன்னு ஓர் அனுபவமில்லாத பையனை அனுப்பி விட்டாராம். சரி, ரைடு ஓடிட்டு இருக்கு, கூட்டம் காத்துக்கிட்டு இருக்கு, வாக்கிகளோ பேட்டரி இறங்க ஆரம்பிச்சது!
நம்ம ஹீரோ பொறுப்போடு “நான் spare, நேரா போய் பேட்டரி வாங்கிட்டு வரேன்!”ன்னு கிளம்பி, 10 நிமிஷத்துல ரீட்டர்ன். அந்த இடத்தில், அந்த அனுபவமில்லாத பையன், ரைடு ஓட ஆரம்பிச்சுட்டு, ஒருத்தரைவே fence-க்கு உள்ளே பூட்டி, ரைடு மூன்று அடி உயரம் ஏறி நின்றிருச்சு! அதிர்ஷ்டவசமாக, அந்த பையன் எஸ்டாப் அழுத்தி நிறுத்திட்டாராம். இல்லையென்றால் பெரிய விபத்து!
மேலாளர் வந்தாங்க, விசாரணை நடந்தது. “நீங்கள் பேச முடியாமல், வாக்கி பேட்டரி எடுத்துக்கிட்டு போனீங்களே!”ன்னு நம்ம ஹீரோ மேல் குற்றம் போட்டாங்க. “கையசைவு சைகை இருந்ததே!”ன்னு நம்ம பையன் சொன்னாலும், மேலாளர்கள் கேட்கவே இல்ல. “தப்பை ஒப்புக்கொண்டு கையெழுத்து போடு!”ன்னு சொன்னாங்க. நம்ம ஊர்ல மாதிரி, “சும்மா கையெழுத்து போட்ராதே!”ன்னு மனசு சொல்லி, நம்மவர் மறுத்துட்டாராம்.
இதோடும் முடிஞ்சதில்ல. மேலாண்மை ஒழுங்கு புதுசா விதி போடுறாங்க – “ஒரே ஒரு வாக்கி பேட்டரி இறந்தாலும், மேலாளரை அழைச்சு, பேட்டரி வாங்கி வரணும். இல்லன்னா, ரைடு மூடணும்!” பூங்கா பாக்க வந்த மக்கள், ரைடு மூடுறதுக்கு அடிச்சாப்டு கோபப்பட்டாங்க. நம்ம ஹீரோ ஒழுங்கா விதி பின்பற்றி, ரைடு மூடி, கூட்டத்துக்கே விளக்கம் சொன்னாராம் – “வாக்கி பேட்டரி இல்ல, எனக்கு ரைடு ஓட விட உரிமையில்லை!” கூட்டம் மேலாளரையே கோபப்பட்டு, மேலாண்மை தான் புது விதியை மாற்றி, பழைய கையசைவு சைகை மீண்டும் அனுமதிச்சாங்க!
இது தான் நம்ம ஊரு பையன் மாதிரி ஒருவரின் அமெரிக்க தியேம் பார்க் அனுபவம். கடைசில், அவர் மேலாளருக்கு நேரில் dirty look கொடுத்து, அடுத்த வருடம், அதே பூங்காவில் lead ஆகி வேலை செய்தாராம்! “நான் தான் பொறுப்பா வேலை பார்த்தேன்!”ன்னு பெருமையா சொன்னாராம்.
இந்தக் கதையில என்ன கற்றுக்கொள்வது? மேலாளர் பொறுப்பில்லாம இருந்தா, தாழ்ந்தவர்கள் தான் தண்டனைப் படுவாங்க. ஆனா நம்ம பையன் மாதிரி, நியாயம் காப்பாற்ற முயற்சிப்போம்; முடிவில் நாமே வெற்றி பெறுவோம்!
நீங்கும் வேலை இடத்தில் இப்படிப்பட்ட மோசமான விதிகளோ, மேலாளர் பிசாசுகளோ சந்தித்ததுண்டா? உங்கள் அனுபவங்களை கமெண்ட்ல பகிருங்க!
இந்த blog-ஐ படித்து ரசித்தீர்களா? உங்கள் நண்பர்களோடு பகிருங்கள், உங்கள் கருத்துக்களை சொல்லுங்கள்!
- உங்கள் அனுபவங்களை பகிருங்கள், நம்ம ஊர் ஸ்டைல்ல!
அசல் ரெடிட் பதிவு: If a single radio's battery dies, shut it all down