'ஒரே 'ஹேண்டிகேப் அறை' குப்பை கிடங்கான கதை – மனிதநேயத்தின் சோதனை!'
நம்ம ஊர் லாஜ்ஜிலோ, ஹோட்டல்லோ வேலை பார்த்தவர்களுக்கு ரொம்பவே விசித்திரமான அனுபவங்கள் கிடைக்கும். சில சமயம், ‘என்னங்க இதுவும் ஒரு வாழ்க்கையா?’ன்னு நம்மை நாமே கேட்கும் அளவுக்கு வாடிக்கையாளர்கள் செயல் படுவாங்க. இந்த கதையும் அப்படி ஒரு அதிர்ச்சி தரும் சம்பவம் தான்.
ஒரு தடவை, நான் ஒரு நைட்ஸ் அவுட் (நம்ம ஊர் விடுதி)ல சிறிது காலம் வேலை பார்த்திருந்தேன். அந்த விடுதியில ஒரு விசேஷமான அறை இருந்தது – உடல் ஊனைமையுள்ள மக்களுக்கு வசதியாக அமைக்கப்பட்ட ‘ஹேண்டிகேப் அறை’. அந்த அறைதான் இந்த கதையின் நாயகன்!
அன்னிக்கொரு ஜோடி வந்தாங்க. ஒருத்தர் வில்செயர் (wheelchair)யில் இருந்தார், அதுவும் பார்வையற்றவர். அவரோட சகோதரி கூட வந்திருந்தா. ஒரு வாரத்துக்கு அந்த ஹேண்டிகேப் அறை வேண்டும் என்று கேட்டாங்க – கண்டிப்பா அவர்களுக்கு அதுதான் உத்தமம். முன்பே முழு பணமும் கார்ட்லயே கட்டிவிட்டாங்க. எங்களுக்கு ரெம்ப சந்தோஷம் – நல்ல வாடிக்கையாளர்கள் கிடைத்தாங்கன்னு.
ஆனா வாழ்க்கையின் திருப்பங்கள் எப்படி இருக்கும் தெரியுமா? ஒரு வாரம் இரண்டா ஆனது… இரண்டாம் மாதத்தா ஆனது… நாலு மாதம் ஆகிட்டது! இந்த காலம் முழுக்க அந்த அறையில் ஹவுஸ்கீப்பிங் (அறை சுத்தம் பார்க்கும் ஊழியர்கள்) போக விடவே இல்ல. கதவைத் திறக்கவே இல்லை!
அந்த நாலு மாதம் முழுக்க, அந்த வில்செயர் அண்ணன், காலை முதல் இரவு வரை, அறை வாசலில் உட்கார்ந்திருப்பதை எல்லாம் பார்த்தோம். அவரோட சகோதரி மட்டும் வாரத்தில் மூன்று நாள்தான் இரவில் வந்திருக்காங்க. பல நாள் அவர் தனக்கே தனியா வெளியில உட்கார்ந்திருப்பது வேதனையா இருந்தது. நம்ம ஊர் பாட்டுக்காரர் சொல்வாங்க, "உடன்பிறப்பும் உரிமையில்லையா?" – இங்க அதை நம்ப முடியல!
நாலு மாதம் கழித்து, சமயம் வந்து போனது. ஹவுஸ்கீப்பிங், மேன்டினன்ஸ், விடுதி உரிமையாளர் எல்லோரும் சேர்ந்து கதவைத் திறந்தாங்க. உள்ளேயே போன ஹவுஸ்கீப்பர் ஒருத்தி உடனே வெளியே வந்து வாந்தி பிடிச்சாங்க! என்ன விபரீதம்! அறை முழுக்க கழிவுகள், கழிப்பறை அல்லாத இடங்களில கூட சிதறி கிடந்தது. கதவைத் திறக்க முடியாமல், அந்த அறைவே ‘குப்பைக்கிடங்கா’ மாறியிருந்தது!
இதுக்கு மேல எதுவும் செய்ய முடியாமல், உரிமையாளர் நகராட்சி அதிகாரிகளை அழைக்க நேரிட்டது. நகரம் வரிசைபோட்டு அந்த அறையை "பயன்படுத்த முடியாத அறை" என்று சீல் வச்சாங்க. அந்த வாடிக்கையாளர் சகோதரிக்கு மேல் தவறான நடத்தை காரணமா வழக்கு போட வேண்டிய நிலை. ஆறு மாதம் முழுக்க, அந்த ஹேண்டிகேப் அறை தான் கிடையாது. சுத்தமாக்க ஒரு படி, புதியது அமைக்க இன்னொரு படி – விடுதியின் ஏழ்மையாகி போச்சு!
இது போல நடந்த சம்பவம் தான் மனிதநேயத்தில நம்பிக்கையை குலைக்கிறது. ‘விருந்தினரை தேவதை மாதிரி பாருங்கள்’ன்னு நம் ஊர் பழமொழி, ஆனா சம்பவம் பாத்தா, ஏன் இப்படி நடக்குது என்று தோன்றும். ஊழியர்கள், உரிமையாளர்கள் எல்லாம் மனசாட்சி கொண்டவர்கள். அவர்கள் எதிர்பார்ப்பது, வாடிக்கையாளர்களும் சற்று பொறுப்பு உணர்வோடு நடப்பதை தான்.
இது எல்லாம் கேட்டு, நம்ம ஊர் வாசகர் மனசுக்கு ஒரு கேள்வி வரும் – "அப்படி என்ன அவசியம் அந்த அறையை இப்படிச் சித்ரவதை செய்ய?" வாசகர்களே, எங்கும் போனாலும், விடுதி, ஹோட்டல், விருந்தகம் – எல்லா இடத்திலும், நம்ம பண்பாட்டு மரியாதையோடு நடந்து கொள்வது நம்ம கடமை.
இந்த கதையில் ஒரு சுவாரசியம் – அந்த வில்செயர் அண்ணன், அவரோட சகோதரி இருவருக்கும், நம்ம ஊர் சொல்வது போல ‘உறவுக்குள் உரையாடல் இல்லாம இருந்தா’ வாழ்க்கையே சீரழியும். அந்த அறை மட்டும் இல்ல, அங்கே வேலை பார்க்கும் ஊழியர்களும் பாதிக்கப்பட்டாங்க.
இப்படி ஒரு சம்பவம் நமக்கு என்ன சொல்லுது? நம் குடும்ப உறவுகளும், மனிதநேயமும், பொறுப்பு உணர்வும் எப்போதும் முக்கியம். வாடிக்கையாளராக இருந்தாலும், மனிதர்களாக இருந்து, மற்றவர்களின் உழைப்பை மதிக்கணும். "விருந்தினன் தேவதை" என்று சொன்னாலும், வாடிக்கையாளர்கள் எல்லாம் தேவதையல்ல என்ற உண்மை மறக்கக் கூடாது!
நீங்க எப்போவும் எங்கும் போனாலும், உங்கள் நடத்தை மற்றவர்களுக்கு நல்ல உதாரணம் ஆகட்டும்!
நீங்களும் இப்படி வித்தியாசமான, சுவாரசியமான அனுபவங்கள் சந்தித்திருக்கீங்களா? கீழே கருத்தில் பகிர்ந்து கலந்துரையாடுங்கள்!
(மூலம்: Reddit – r/TalesFromTheFrontDesk, u/Thefluff99)
அசல் ரெடிட் பதிவு: The only Handicap Accessible room became a dumping ground.