ஓயாமல் முற்றிலும் சிதைந்த ஹோட்டல் – வாடிக்கையாளர்களின் புகாரும், பணியாளரின் மன அழுத்தமும்!
தமிழ்நாட்டில் சின்னதாய் ஓர் ஹோட்டல் நடத்துவது என்றால், அதுவே ஒரு சினிமா! நமக்கு தெரியும் – இப்போதும் சில பழைய லாட்ஜ்கள், “அப்பா காலத்து” மாடல் போலும் இருக்கின்றன. ஓர் அறை திறந்தால் வாசனை, கண்ணாடியில் பசுமை, கழிவறையில் நீர் தூரம், சுவற்றில் ஈரப்பதம்… இவை எல்லாம் தமிழ்நாட்டு பயணிகளுக்கு சகஜம். ஆனா, இந்த அமெரிக்க ஹோட்டல் கதையைப் படிப்பதற்கே சங்கடமா இருக்கு!
ஒரு பிள்ளை – வயசு 30க்கு இன்னும் வரவில்லை – 20 வருஷமா ஒரு ரூம்கூட புது டைல்ஸ், வெள்ளை சிமெண்ட் பார்க்காத, 17 அறை கொண்ட ஹோட்டலில் வேலை பார்த்து, வாடிக்கையாளர் புகாரில் அழுத்தம் அடைந்து போயிருக்கிறார். நாம் நினைப்போம், “ஏன் இந்த இடத்தில் இருந்து கிளம்பி விடலாமே!” – ஆனா, வாழ்க்கை அப்படிதான்; பலர் தப்பிக்க முடியாத சூழ்நிலையில் சிக்கிப் போய் இருப்பார்கள்.
இந்த ஹோட்டலில் எல்லாமே பழையது: கழிவுநீர் குழாய் அடைப்பு, மின் இணைப்பு வேலை செய்யாது, ஷவர் இரண்டுபோதும் பாயாது, சூடு இல்லை, குளிர்ச்சி இல்லை, அறையில் ஈரப்பதம். இதெல்லாம் போதும், அதற்கு மேலாக வாடிக்கையாளர்களின் அடுக்கடுக்கான புகாரும்! “அண்ணே, வெயில் அதிகமா இருக்கு”, “சார், டிவி வேலை செய்யல”, “அக்கா, ரூம்க்கு உள்ள போறது எப்படி?” – இப்படி எல்லாம் கேட்டா யாருக்குத் தான் பொறுமை இருக்கும்?
இந்த பையன், தன்னைப் பற்றி சொன்ன விஷயம்: “நான் 6 அடி உயரம், உடம்பு நல்ல கட்டம், தலை முழுக்க முடி சீவியிருக்கேன். ஆனா, எல்லோரும் என்னை முட்டாள்னு நினைச்சு, சத்தம் போட்டே பழகுறாங்க!” தமிழ்நாட்டு ரயில்வே ஸ்டேஷன்லோ, பெரிய மாட் ஷாப்பிலோ, இப்படி நடந்துகொள்வதை நம்மும் பார்த்திருக்கோம். அப்படியே இந்த ஹோட்டல் பையனுக்கு வாழ்க்கை.
கொஞ்சம் யோசிக்கணும் – ஒரு மனிதன் ஓயாத வேலை, அதுவும் அடிக்கடி நம்மைத் திட்டும், குறை சொல்லும் வாடிக்கையாளர்களுக்காகவே இருக்கும்போது, மனசு எப்படியாவது உடைந்து போயிருக்கும். “ஆமா, இந்த ஹோட்டல் உரிமையாளர்கள் ஒரு ரூபாய் கூட செலவு செய்யமாட்டேங்குறாங்க!” – இது நமக்குத் தெரிந்த ‘சந்தேக ஸ்வாமிகள்’ மாதிரி.
தனக்கு விருப்பமானது, மெக்கானிக்கல் வேலைக்குப் போகணும். ஆனா அனுபவம் கிடையாது. நம்ம ஊர்ல, “நான் இந்த பணி செய்யறேன், ஆனா மேலெழுந்து அடுத்த வேலைக்கு போகணும்” என்று நினைப்பது சாதாரணம் கிடையாது. இந்த பையன், மின் பொறியியல் படிக்க போகிறார். வாழ்த்துக்கள்!
வாடிக்கையாளர்களை பற்றி சொன்ன நகைச்சுவை
“ஏன் பொங்கல் விடுமுறையில் கூட மக்கள் மாறிவிடுறாங்க? டாக்டர், வழக்கறிஞர், நீதிபதி, பேராசிரியர் – இவர்கள் எல்லாம் டிவி ஆன் பண்ண தெரியாது; ரூம்கார்டு எப்படி வேலை செய்யும்னு சொல்லியும் புரியாது; ஹோட்டல் டைமிங், ப்ரேக்பாஸ்ட் 10 மணி வரைன்னா, 12 மணிக்கு கேக்கணுமா? செக் அவுட் 11க்கு, ஆனா 1 மணிக்கு வெளியே போகணுமாம்! “அக்கா, அரிசி உப்பாக இருக்கு” மாதிரி நம்ம ஊரு ஹோட்டல் காமெடி தான்.
இது நம்ம ஊரு கலாச்சாரம் – யாரும் ஒழுங்கு முறைப்படி கேட்க மாட்டாங்க; எல்லாரும் தங்களுக்குப் பிடிச்ச மாதிரி நடத்திக்கொள்வார். ஆனா, இதுல வேலை பார்க்கும் பணியாளர்கள் தான் மனசு உடைந்து விடுவார்கள்.
தமிழ் பணியாளர்களின் வாழ்க்கை – ஒப்பீடு
இந்தக் கதையைப் படிக்கும்போது, நம்ம ஊரு பெரிய நகரங்களில், ரயில்வே கேன்டீன், லாட்ஜ், சின்ன ஹோட்டல், பஸ் ஸ்டாண்ட் ஆகிய இடங்களில் வேலை பார்க்கும் அப்பாவிகள் நினைவுக்கு வருவார்கள். “ஏய், டீ போடு!”, “அண்ணே, சாம்பார் கெடச்சா போடு!”, “சார், ரூம்க்கு வாட்டர் பாட்டில் கொண்டு வா!” – இப்படி எல்லாம் கேட்டு கேட்டே, இவர்கள் மனசு சலித்துவிடும்.
சில சமயம் ஒரே மாதிரி பொறுமை இல்லாத வாடிக்கையாளர்கள், பணியாளர்களை திட்டும் போது, அவர்கள் மன அழுத்தத்தில் தள்ளப்படுவார்கள். வேலை பண்ணும் இடம் பழையது, உரிமையாளர் கவனிக்க மாட்டார், சம்பளம் குறைவு, ஓய்வு குறைவு – இதெல்லாம் சேர்ந்து “பெரிய மன அழுத்தம்” ஆகும்.
இறுதியில்...
“கஷ்டப்பட்டு வேலை பார்க்கும் பணியாளர் மனதை நம்மும் புரிந்துக்கணும்!” – இது இந்தக் கதையின் துயரம். நம்மால் முடிந்தால், அடுத்த முறை ஹோட்டலோ, உணவகமோ, வருமான குறைவு இடங்களில் பேனர்விட்டு வேலை பார்க்கும் ஒருவரிடம் சிரித்த முகத்துடன் பேசுங்கள். அவர்களுக்குப் பெரிய உற்சாகம் கிடைக்கும்.
இந்த கதையைப் படித்த பிறகு, உங்களுக்கும் ஏதேனும் இப்படி வேதனை ஆன அனுபவம் இருந்தால், கீழே கருத்தில் பகிருங்கள்! பணியாளர்கள் வாழ்க!
நண்பர்களே, உங்களால் முடிந்தால் உங்கள் அனுபவங்களையும், நல்ல பணியாளர்களை எப்படி இனிதாக நடத்த வேண்டும் என்பதையும் பகிர்ந்துகொள்ளுங்கள். நம் சமூகத்தில் பணியாளர்களுக்கும் மதிப்பும், மரியாதையும் கிடைக்க வேண்டும்.
அசல் ரெடிட் பதிவு: The hotel is falling apart, and we have to deal with the complaints and more. Complete burnout.