'கண்டுபிடிப்பு அலையில் மூழ்கியேன்: விடுமுறை வீடுகளில் பொறுப்பாளியின் 'காணாமற்போன பொருட்கள்' கதைகள்!'
வணக்கம் நண்பர்களே!
ஏதாவது ஒரு பயணம் முடிந்து வீடு திரும்பும் போதெல்லாம், "சும்மா பார்த்து வாங்க, எல்லா சாமானும் எடுத்துக்கிட்டோமா?" என்று பத்து தடவை பாக்குற பழக்கம் எல்லோருக்கும் இருக்கும். ஆனா, அதையும் தாண்டி, ஏதோ ஒரு பொருள் மறந்து விட்டோம் என்பதை தூங்கும் போதே நினைவுக்கு வருவது தான் நம்ம ஸ்டைல். இப்படி ஒரு 'காணாமற்போன பொருட்கள்' பிரச்னைக்கு நாள் முழுக்க சிக்கிக்கொண்டு, என் பொழுதை கழித்த அனுபவங்களை உங்களோடு பகிர்ந்துக்கப் போறேன்.
நான் ஓர் ஹோட்டல் முன்பணியாளர் (Front Desk) இல்லை, ஆனா ஒரு சுற்றுலா நகரத்தில் பல விடுமுறை வீடுகளுக்கான மேலாளர் மாதிரி வேலை பார்த்துக் கொண்டு இருக்கேன். அதில் முக்கியப் பங்கு – 'Lost and Found' பிரிவுக்குப் பொறுப்பாளர்! இதுக்கு தமிழில் "காணாமற்போன பொருட்கள் அலுவலர்"னு சொல்லலாமா? உங்க ஊரில் யாராவது இப்படியா இருக்காங்க?
இப்போ, கடந்த சில வாரங்களில் என்னோட 'Top 3' காணாமற்போன பொருட்கள் கதை சொல்றேன். ஒரு iPad, ஒரு $400 மதிப்புள்ள 'Designer' பேஸ்பால் தொப்பி, இன்னொன்னு 'தாத்தா காலத்துல இருந்து வந்த' இரண்டு ஜாக்கெட்டுகள்!
முதல்ல iPad கதை:
ஒரு வாடிக்கையாளர் சொன்னாரு – "என் iPad காணோம், கண்டிப்பா நீங்க தான் கடத்தியிருப்பீங்க!"ன்னு அடுத்தடுத்து மெஸேஜ், screenshot, hatta அநாவசியமான மிரட்டலும். அதுல இருக்கும் Location feature பார்த்தா, அது அவரு தங்கிய வீடு இல்ல, அதுக்கு இரண்டு வீடுகளுக்கு அடுத்தது காட்டுது. "அண்ணா, அந்த வீடு நம்ம வீடல்ல, அங்க நம்ம போக முடியாது, போலீசிடம் புகார் செய்யுங்க"ன்னு சொன்னேன். ஆனா அவரு பதில்? "கேஸ் போட்டுடுவேன், நீதிமன்றத்துல சந்திப்போம்!" – ஐயோ, என்ன கொடுமை இது!
இதை விட வேற காமெடி – $400 Designer தொப்பி!
இந்த தொப்பியோட விலை கேட்டாலே வீட்ல அம்மா, "நீங்க சும்மா இருங்க, வெறும் தொப்பிக்கிறதுக்கா இவ்வளவு?"ன்னு திட்டுவாங்க. வாடிக்கையாளர் தொப்பி மறந்து போனாரு. நம்ம ஊர் Rural Area; Amazon மாதிரி நாளை வந்து கைமேல் கொடுக்க முடியாது. நம்ம மேன்டினன்ஸ் அண்ணன் போய் வீட்ல தேடி, தொப்பி எடுத்துட்டு, நாலு நாள்ல ஒரு நல்ல பாக்கெட் கிடைப்பது, அதுல போட்டுட்டு, அஞ்சல் நிலையத்துல போய் அனுப்பவேண்டும். இதில் ஒரு வாரம் ஆனதே, அவர் 'Negative Review' போட்டுட்டார். "வாரத்துக்கு வாங்கி தரலையா?"ன்னு! சாமி, இங்க Amazon இல்லை, நம்ம ஊர் பேருந்து நிலையம் தான்!
இப்போ, பக்கா சினிமா ட்ராமா – 'மரபுச் சொத்து' ஜாக்கெட்டுகள்!
ஒரு பெரியவர், "என் தந்தை தந்த ஜாக்கெட்டுகள், கண்ணுக்கா வச்சுருக்கேன், பக்கத்து அலமாரியில் மறந்துட்டேன்"ன்னு அழுது சொல்லி, வாரம் இருமுறை கேட்டு, உச்சகட்டத்துக்கு போய் "உங்க ஊர் ஊழியர் தான் திருடிச்சிருப்பாங்க, $150 வெகுமதியோடு திருப்பி தருங்க!"ன்னு போஸ்டர் போட்ட மாதிரி போயிட்டாரு. அவ்வளவு தேடு தேடியும், அலமாரி, படுக்கை கீழே, ஃப்ரிட்ஜ் வரை தேடினேன் – இல்லை! என் ஊழியர்களை விசாரிச்சேன், படத்தை காட்டி கேட்டேன். எல்லாம் நிஷப்தம். ஆனாலும் அவர் மனது சமாதானம் ஆகவே இல்ல.
இதெல்லாம் நடந்த பிறகு, எனக்கு வந்த மனநிலை – "உங்க சொத்து உங்க கவனிப்பில் வச்சுக்க முடியலையா? நான் உங்க ஸ்டோர்கீப்பரா?"ன்னு கேட்கவே நினைச்சேன்! ஆனா, நம்ம ஊரு மக்கள் மாதிரி, "சரி, நம்மடைய பொறுப்பு, பார்த்து செய்யணும்"ன்னு தான் நடக்கிறேன்.
நம்ம ஊர்ல வீட்ல வந்து பொட்டுக்காயை தேடுற மாதிரி, ஹோட்டல், விடுமுறை வீடுகள்லும் பணியாளர்கள் தேடி அலைறாங்க. ஆனா, நம்ம பொருள் நம்ம கவனத்துல இல்லையென்றால், கடைசில் யார்போல் பார்ப்பது? நேர்மையான ஊழியர்கள் தப்பா பேசப்படுவாங்க. ஒரு படம் மாதிரி தான்!
இதை எல்லாம் வாசிச்சு, உங்க வீட்டு டிராவல் அனுபவம் நினைவு வந்திருக்கும். அடுத்த முறை விடுமுறை போகும்போது, "சாமானெல்லாம் எடுத்துக்கிட்டோமா?"ன்னு பத்து தடவை பார்த்து கிளம்புங்க. இல்லாட்டி, நானும் என் மாதிரி அலுவலர்களும் தினமும் உங்க தொலைந்த பொருளுக்காக CSI மாதிரி விசாரணை நடத்த வேண்டி வரும்!
இப்ப நீங்களும் உங்கள் அனுபவங்களை கமெண்ட்ல பகிருங்க. உங்கள் 'காணாமற்போன' கதை எது?
உங்க நண்பர்களோட பகிர்ந்து சிரிங்க, அடுத்த தடவை மறக்காமல் பார்த்துக்கோங்க!
––
(உங்கள் கருத்துக்களும், கதைகளும் கீழே கமெண்ட்ல வந்தாலே சந்தோஷம்!)
அசல் ரெடிட் பதிவு: Lost and found drama