காதல் முடிந்தது... ஆனா பூங்காற்றில் பூத்துத் துரும்பு: ஒரு 'கொஞ்சம்' பழிவாங்கல், பத்துபடிகள் மேல!
நமஸ்காரம் நண்பர்களே! வாழ்க்கையிலே சில சமயங்களில் நம் மனதில் கொஞ்சம் கொஞ்சமா பழிவாங்கும் ஆசை பிறக்காதா? அதுவும் நம்மை வதைத்து விட்டவர்களிடம் ஒரு சின்ன 'ஒழுக்கப் பழி' எடுத்திருக்கணும் என்ற எண்ணம். ஆனா அந்த பழி, எதிர்பாராத விதமாக பெரிய விபரீதமாய் மாறி விட்டால்? இன்று சொல்ல போகும் கதை, அப்படியே ஒரு படிக்கட்டில் இருந்து பத்து படிக்கட்டுக்கு போன பழிவாங்கும் சம்பவம்!
கதை எங்கிருந்து ஆரம்பிக்கிறது?
ஒரு பெண், எட்டு வருடங்களுக்கு முன்பு, தன்னுடைய காதலன் உடன் பிரிந்துவிட்டு, இருவரும் சேர்ந்து வாழ்ந்த வீட்டை விட்டுக் கிளம்புகிறாள். அந்த வீடு அவன் சொந்தம், அதனால் அவள் புறப்பட்டு செல்ல வேண்டியதாயிற்று. பிரிவும் சாதாரணமல்ல; அவன் செய்கைகளிலும், அவள் அனுபவித்த துன்பத்திலும், வன்முறையும் இருந்திருக்கிறது.
பிரிவுக்கு முன்னர், வீட்டை சுற்றியுள்ள தோட்டத்தை அழகாக அமைத்திருந்திருந்தார் அவள். பல வகையான மலர்கள், விலை உயர்ந்த செடிகள், தன்னுடைய நேரமும் பணமும் செலவழித்து வளர்த்திருந்தாள். அவை அனைத்தும் அவளுக்கே என்பதை முன்னாள் காதலன் ஒப்புக்கொடுத்திருந்தான். அவள் அவற்றை எடுத்துச் செல்லும்போது, தோட்டம் காலியானது.
இதோ அதே சமயம், நம்ம ஊரு பூந்தொட்டி கடை மாதிரி, அங்கும் ஒரு Garden Center இருக்கிறது. அவள் பெரிய சட்டிகள் வாங்கச் சென்றபோது, அங்குள்ள பசியிலி (Catnip) விதைகள் கண்களில் பட்டது. பசியிலி என்னும் செடி, பசுமை காதலர்களுக்கு மிகப் பிடித்தது. நம்ம ஊரிலாம் "பூனைக்கு வித்தையடி!" என்னும் பழமொழி உண்டு, அதே மாதிரி பூனைகளுக்குப் பசியிலி ரசம்!
அவளுக்குத் தெரிந்தது என்னவென்றால், பசியிலி வளர்க்க கடினம், சில செடிகள் மட்டும்தான் முளைக்கும். "அவன் கொஞ்சம் தாம்பத்ய புண்பாட்டுக்குச் சிறு சிரமம் கொடுக்கலாம்" என்று எண்ணி, பூந்தொட்டியில் பசியிலி விதைகள் நிறைய தூவி விட்டாள். "இப்போனாலும், ஒரு இரு பூனைகள் வந்தா வந்துவிடட்டும்; அவனுக்கு சிறு தொல்லை" என்ற எண்ணம் மட்டுமே.
இதைப் படிக்கும் நம்மில் பலருக்கும் அந்த உணர்வு தெரியும் – "கொஞ்சம் பழி எடுத்தேன், ஆனா அதுவும் சின்னதாகவே இருக்கட்டும்" என்ற மனநிலை.
ஆனால் கதைக்கு திருப்பம் எங்கே?
எட்டு ஆண்டுகள் கழித்து, வேலைக்காக அந்த பகுதியில் சென்றபோது, முன்னாள் காதலனின் வீட்டை கடந்து போனாள். வீட்டின் முன்னால் "விற்பனைக்கு" என்ற பலகை, முன்பக்கம் முழுக்க ஆறு பூனைகள்! அதோடு, பசியிலி செடிகள் வீடு சுற்றி கட்டிக்கொண்டிருக்கின்றன!
அப்போதுதான் அப்புறம் தெரிந்தது – பசியிலி வளர்க்க கடினம் என்றால் என்ன? அது ஒன்று வளர்ந்துவிட்டால், பின் அதை அழிக்கவே முடியாது! ஒரு விதத்தில் தமிழில் சொல்வது போல, "பூனைக்கு பூனைப்பழம்" தான்! அது invasive species (நம் ஊரிலே 'பூமிக்குள்ளே உரிமை கேட்டும் பூண்டும் வளரும் தீங்கு விளைவிக்கும் செடி/விலங்கு) மாதிரி ஆகி, அந்த வீடு மட்டும் இல்லாமல், தெரு முழுக்க தன்னுடைய வாசனையால் 'பூனைகள்' கூட்டம் சேர்த்திருக்கிறது.
வீட்டின் வாசலில் நாறும் வாசனை, தெருவில் போனாலும் 'litter box' வாசனை! அந்த வீட்டின் உரிமையாளர், எத்தனை முறைகள் முயற்சி செய்தாலும், அந்த பசியிலி செடி ஒழியவே இல்லை. இப்போது அந்த வீடு விற்கப்படுவதற்கும் காரணம் அது!
சின்ன பழிவாங்கும் எண்ணம், ஒரு பெரிய சோதனையாக மாறிவிட்டது. அந்த பெண் கூட, "நான் நினைத்தது இதுவல்ல; சின்ன தொல்லையா இருந்திருக்கணும், ஆனா இப்போ எனக்கே வருத்தமா இருக்கு" என்று சொல்லியிருக்கிறார்.
இந்தக் கதையிலிருந்து நமக்கு என்ன பாடம்?
தமிழர்களுக்கு பழிவாங்கும் கலையில் புத்திசாலித்தனம், நகைச்சுவை, திட்டம் எல்லாம் உண்டு. ஆனாலும், சில சமயம் நம்மால் விதைக்கப்பட்ட சிறு எண்ணங்கள், எதிர்பாராத விதத்தில் பெரிதாகி விடும் – அதுவும் தவிர்க்க முடியாத சிரமமாக!
ஒரு நகைச்சுவை கதையைப் போல இருந்தாலும், இதில underlying message ஒன்று இருக்கிறது: பழிவாங்கும் ஆசையில் எதை செய்கிறோமோ, அதன் விளைவுகள் நம்மால் கணிக்க முடியாது. அதே சமயம், வாழ்க்கையில் சில விஷயங்களை விட்டுவிட்டு முன்னேறுவதும், நம்மை நல்லவர்களாக மாற்றும்.
உங்கள் வாழ்க்கையிலும் இதுபோன்ற சிரிப்பும் சிந்தனையும் தரும் சம்பவங்கள் உள்ளனவா? கீழே கருத்துகளில் பகிர்ந்து மகிழுங்கள்! பழிவாங்கும் கலைக்கும், மனம் திறந்த வாழ்வுக்கும் இடையே உங்கள் அனுபவங்களை சொல்லுங்கள்.
வாசிப்பதற்கு நன்றி! அடுத்த பதிவு வரை, சிரித்து வாழுங்கள் – பழிவாங்கும் ஆசையோடு, சிரிப்பும் சேர்த்து!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Petty revenge was worse than I imagined.