“கரென்” என்று நினைத்தேன், ஆனா ஆளே வேற! – ஒரு ஹோட்டல் முனைய பணியாளரின் கதை
“வணக்கம்! நீங்க பக்கத்துலயே இருக்கிறீங்களா? இப்போ சொல்றேன் – ஹோட்டல் முனையத்தில் வேலை பார்த்த அனுபவம் இருக்கா? இருந்தா தெரியுமே, ரொம்ப பிஸி நேரம் ஒருத்தர் வந்துட்டு, நேரடி முகப் பார்வையோட ‘சூப்பர்’ கேள்வி கேட்கறாங்க. நம்ம ஊரில் அப்படியெல்லாம் வந்துட்டா, ‘யாரு பா இந்த ஆள்?’னு தெரியாம வாயைத் திறக்க மாட்டோம். ஆனா புறநாட்டு ஹோட்டல்ல நடந்த ஒரு சுவாரஸ்யமான சம்பவம் தான் இப்போ உங்க முன்னாடி!”
“ஏய், நீயே பாரு!” – அதாவது, வேலை மாற்றும் நேரம், அடுத்தவருக்கு ‘இனிமே உன் பொறுப்பு’ன்னு கொடுத்து விட்டு, சற்று ஓய்வு எடுத்திருக்கிறேன். அந்த வேளையில், தன்னோட ஸ்டைலான நீல உடையில், கிளியோடு ஜொலிக்கும் பட்டாம்பூச்சி ரைன்ஸ்டோன்கள் பளபளப்போடு ஒரு பெண்மணி நேராய் வந்தாங்க. நம்ம ஊரிலிருந்தா, “வணக்கம், எப்படி இருக்கீங்க?”ன்னு ஒருவாரம் புன்னகையோட ஆரம்பிப்பாங்க. ஆனா இவங்க, “WATER!”னு மட்டும் சொல்லிட்டாங்க. (இதை நம்ம ஊரில் சொன்னா, ‘தண்ணி குடிக்கணும்’ மாதிரி தான் வருவோம்!)
16 வருஷம் இந்த ‘முனைய’ வாழ்க்கையில் இருந்த பிறகு, இவர்கள் என்ன கேக்குறாங்கனு நிதானமா புரிஞ்சுக்கறது ஒரு கலையே. நம்ம ஹோட்டல்ல, ‘செக்-இன்’ பண்ணும் போதே தான் இலவச தண்ணீர் கிடைக்கும் – மேலாளரின் கடுமையான விதி! ஆமாம், நம்ம ஊர்லயும், சும்மா கேட்டா ‘சார், ஒரு குடம் தண்ணி தரலாமா?’ன்னு கேட்டா எல்லாம் கொடுப்பாங்க; ஆனா சில இடங்களில், விதிக்குக் கட்டுப்பட்டு அப்படியே கொடுக்க முடியாது.
அப்போ நான், “உங்களுக்கு ஒரு பாட்டில் தண்ணீர் வேண்டுமா?”னு கேட்டேன். அவங்க, “ஆமா”னு சொன்னாங்க; அப்புறம், பின்பக்க ஃபிரிட்ஜில் உள்ள தண்ணீர் பாட்டிலைக் காட்டினாங்க. நானும், “உங்க ரூம் நம்பரை சொல்லுங்க”னு கேட்டேன். சொல்லிவிட்டாங்க. அப்புறம் நம்ம விதி விளக்கம் வந்தது: “இப்போ நீங்க வாங்கணும். ஒவ்வொன்றும் $2.”
ஓஹோ! அப்போ வாங்கணும் தானா? – அவரும் உடனே ஒண்ணும் பேசாம, இரண்டு ஒரு டாலர் நோட்டுகளில் பணம் கொடுத்தாங்க. (சிலர், $100 நோட்ட்ஸ் கொடுத்து நம்மை வாட்டுவாங்க, அதைவிட இது நல்லது!)
நானும், இரண்டு தண்ணீர் பாட்டில்கள், மேட்டல் பேக்-ல போட்டுத்தந்தேன். “கூலரில் உள்ளதை மாற்றிகட்டிக்கலாம், ஏனென்றால் பணம் கொடுத்தீங்க”னு கூட சொன்னேன். அவங்க, “வேண்டாம்”ன்னு சொன்னாங்க.
சில மணி நேரம் கழிச்சு, நானும் ஒரு சிகரெட் போட வெளிய போனேன். (சட்டப்பூர்வமா, அங்கே ஒரே பணியாளர் நான் தான் – கண் வைத்துக்கொண்டே போனேன்!) அங்கேயே அந்த பெண் இருந்தாங்க. இந்த முறையில், ரொம்ப மனுஷ்யமா பேசினாங்க. ஏன் வந்தாங்க, இந்த ஊர் எப்படி இருக்கு, எப்படி அனுபவிக்கறாங்கன்னு ஜாலியா பேசினோம். உண்மையிலேயே, அந்த தண்ணீர் கேக்க வந்தவங்கன்னு நம்ப முடியலை!
இதுதான் வாழ்க்கை! வெளியில் பார்ப்பதற்கும், உள்ளார்த்தத்துக்கும் பல வேறுபாடுகள் இருக்கு. நம்ம ஊரில் “கரென்” மாதிரி ஒரு பொது பெயர் இல்ல; ஆனா “அட, இவங்க நல்லவங்க இல்ல போல”ன்னு ஒரு தருணத்துல நினைச்சாலும், நேரில் பேசினா இவங்க நல்லவர்களா தெரிய வரும்.
நம்ம ஊரிலோ, “சம்பந்தமில்லாமல் ஒருத்தர் தண்ணி கேட்குறாங்கன்னா, ஏதோ பிரச்சனை வந்திருக்கும்”னு நினைச்சு, பக்கத்து வீட்டு அம்மாவை போனும் மாதிரி நம்மும் கேட்போம். ஆனா, வேலை இடத்தில் விதிகள் இருக்கும்போது, இதே மாதிரி சந்திப்புகள் நம்மையும் சிரிக்க வைக்கும்.
பயில்கள்: - ஒரு வேலை இடத்தில் விதிகள் இருந்தாலும், மனிதத் தன்மை முக்கியம். - வெளிப்படையான முகப்பை வைத்து ஒருவரை மதிப்பிடக்கூடாது. - நம்ம ஊரு வழக்கில், ‘விருந்தோம்பல்’ முக்கியம்; ஆனா விதிகள் சில நேரங்களில் அதை தடை செய்யும்.
நீங்க என்ன நினைக்கிறீங்க? உங்க ஹோட்டல் அனுபவங்கள், அல்லது அப்படி “கரென்” மாதிரி நினைச்சிட்டு பிறகு அதே ஆளுக்கு பிடிச்சுருச்சு போன சம்பவம் இருக்கா? கீழே கமெண்ட்ல சொல்லுங்க. சிரிச்சு, அனுபவங்களை பகிர்ந்துக்கலாமா!
உறவுகளும், மனித மனமும் – எப்போதும் புதிர் தான்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Karen but not.