'குழந்தைகள் சிரிப்பது குறைச்சல் அல்ல, சந்தோஷம் தான்! – ஓர் ஹோட்டல் முன்பதிவாளரின் கதை'
வணக்கம் வாசகர்களே! சுடுசுடு கோடை, பள்ளிக்கூட விடுமுறை, குடும்பங்கள் எல்லாம் ஒரு நல்ல ஹோட்டலில் தங்கிக்கொண்டு, குழந்தைகள் குளிப்பாட்டிலும் சிரிப்பிலும் மகிழும் நேரம் இது. ஆனா, அந்த சந்தோஷ சிரிப்பு சிலருக்கு சங்கடமாக இருக்குமா? நம்ப முடியலையா? இப்போ உங்க கண்ணுக்கு ஒரு ஜாலி சம்பவம் வைக்கப் போறேன்.
இது ஒரு ஹோட்டல் முன்பதிவாளர் (Front Desk Employee) அவர்களின் உண்மை அனுபவம். வெளியில பார்த்தா சும்மா ஒரு வேலை மாதிரியே தெரியும், ஆனா உள்ள போனா, விவாதம், வாடிக்கையாளர் கோபம், டவல் வேண்டல், “late check-out” பிரச்சனை – இப்படி ரெண்டு கையில் சமாளிக்கணும். அந்த மாதிரி ஒரு சனிக்கிழமை இரவு, ஒரு சிறிய பூல் பகுதியில் நடந்த சம்பவம் தான் இது.
அந்த இரவு, ஒரு வயதான ஐயா, அவருடைய முகத்தில் “நான் சமாதானத்துக்கு பிறந்தவன்”ன்னு எழுதிய மாதிரி, முன்பதிவு மேசைக்கு வந்தார். “பூல் எப்போ மூடுவாங்க?”ன்னு கேட்டார். நம்மோட ஹீரோ, "இரவு 11 மணிக்குப் பூல் மூடிடும், எல்லாருக்கும் அது தான் விதி"ன்னு சொன்னார். அந்த ஐயா, ஒரு புத்தகம் போல், “உங்க ப்ரோஷரில் இரவு 10 மணிக்குப் பிறகு 19 வயதுக்கு குறைவானவர்கள் பூல் பகுதியில் இருக்கக்கூடாது”ன்னு வாதம் போட்டார்.
இதுல நம்ம தமிழ் ஊரு சின்ன analogies பாக்கணும் – ஒரு பொண்ணு வீட்டில் சடங்கு நடக்கும்போது “சீக்கிரம் தூங்க போ”ன்னு பெரியவர்கள் கூச்சல் போடுவாங்க. ஆனா, அந்த குழந்தைகளுக்கு தூங்கணும்னு தோணுதா? இல்ல, இன்னும் விளையாடணும், சிரிக்கணும் தான் தோணும்! அதே மாதிரி தான் இங்க நடக்குது.
நம்ம முன்பதிவாளர் ஸ்டைலில், “அவர்கிட்ட குழந்தைகள் பெற்றோர்களோட இருக்காங்களா?”ன்னு கேட்டார். “ஆமா, பெற்றோர்களோட தான் இருக்காங்க”ன்னு அந்த ஐயா பதில் சொன்னார். உடனே, நம்ம ஹீரோ, “அப்போ நான் என்ன செய்யும்? எல்லாருக்கும் சம உரிமை, குழந்தைகள் சிரிப்பது உங்களுக்கு தூக்கத்தை கெடுக்கும்னா, என்ன செய்ய போறது?”ன்னு ஸ்மார்ட் ஆச்சு.
அந்த ஐயா மனசில் ஏதோ ஓர் ஆசை! “ப்ரோஷரில் அதுதான் இருக்கு!”ன்னு ஏறிக்கொண்டே இருந்தார். நம்ம ஹீரோ சோம்பலா, “சரி, அங்க சொல்லி இருக்கிறது, ஆனால் பெற்றோர் கூட இருந்தா எல்லாருக்கும் அனுமதி இருக்கு, அவர்களும் பூல் மூடுவரைக்கும் இருக்கலாம்”ன்னு விளக்கினார்.
சில நிமிஷம் கழிச்சு, அந்த ஐயா ப்ரோஷர் பிடிச்சுக்கிட்டு மீண்டும் வந்தார். அதுல “19 வயதுக்கு குறைவானவர்கள் பெற்றோர் இல்லாமல் வரக்கூடாது”ன்னு எழுதி இருந்தது – இந்த விஷயத்தை நம்ம ஊரு வீட்டில் “பிள்ளைகள் தனியா வெளிய போகக்கூடாது, பெரியவர்கள் கூட தான் போகணும்”ன்னு சொல்லும் பழக்கமா இருக்கு, இல்லையா?
அந்த ஐயா, “அவர்களை தூக்கி போக சொல்லுங்க!”ன்னு கட்டாயப்படுத்தினார். நம்ம ஹீரோ, “சரி, குழந்தைகளை மட்டும் வெளிய அனுப்பட்டுமா, இல்ல பெற்றோர்களையும் வெளிய அனுப்பட்டுமா? இல்ல நம்ம ஊரு மாதிரி, பசங்களுக்கு மட்டும் வீட்டுக்கு அனுப்பி, பெற்றோர்கள் பூல்ல இருக்கட்டுமா?”ன்னு கேள்வி கேட்டபடி, அந்த ஐயாவை சிரிக்க வைத்தார்.
இப்படி எல்லாம் நடந்த பிறகும், நம்ம ஹீரோ ஒரு நிமிஷம் கூட தன்னுடைய தர்மத்தை விட்டுக்கொடுக்கல! "நான் யாரையும் வெளிய அனுப்ப மாட்டேன், அவர்கள் சிரிக்கிறாங்க, சந்தோஷப்படறாங்க, அது எங்களுக்கு பிரச்சனை இல்லை. அசிங்கமாக நடந்துகொண்டா பார்த்துக்கறேன், இல்லையென்றா சந்தோஷமா இருக்கட்டும்!"ன்னு முடிவு செய்தார்.
நம்ம ஊருல கூட, குழந்தைகள் சிரிப்பது ஒரு ஆசிர்வாதம். அந்த சிரிப்பு இல்லாட்டி வீடு வீடா இருக்கும்? பூல் பகுதி பரவசமா இருக்கும்? சில பேருக்கு வயதானதும் சிரிப்பு ஜாலி குரலில் கேட்க மனசு இல்லாம போயிடும் போல. ஆனா, அந்த சந்தோஷம் எல்லாம் போய் விட்டால் வாழ்க்கையே சுவாரசியமா இருக்கும்?
முடிவில்:
இந்த கதை நம்மை, "சிறு மக்களின் சந்தோஷத்தை பாராட்டுவோம், அவர்களுக்கு இடம் கொடுப்போம்!"ன்னு சொல்லுது. உங்களுக்கு ஹோட்டல் முன்பதிவாளர்களோட அனுபவங்கள், பசங்களோட பூல் சிரிப்புகள் பற்றி நினைவுகள் இருக்கா? கீழே கமெண்ட் போடுங்க. உங்களுக்கு இப்படிப் போன்ற சம்பவம் நடந்திருக்கா? பகிர்ந்து எல்லாரும் சிரிச்சு மகிழ்வோம்!
நம் பாரம்பர்யத்தில் குழந்தைகள் சிரிப்பது வீடு பூரணமா இருப்பதுக்கு அடையாளம். அந்த சிரிப்பை குறைச்சல் என்று நினைக்காமல், வாழ்வின் ஓர் இசை என்று பார்ப்போம்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: No I'm not kicking people out of the pool because the laughter of children bothers you.