குழந்தையை அழ வைக்காதீர்கள்: ஒரு சிறிய பழிக்கு பின்னாலுள்ள பெரிய உணர்வு
நம்ம ஊர்ல “பசங்க குரல் கேட்டா ஆட்களெல்லாம் முட்டாள்னு நினைக்கக்கூடாது”ன்னு பெரியவர்கள் சொல்வதுண்டு. ஆனா, சில நேரம் அந்த பசங்க மனசுல எவ்வளவு வலி இருப்பது நமக்கே தெரியாது. பெரியவர்கள் செய்யும் சின்ன சின்ன தவறுகள், குழந்தைகளுக்கு எவ்வளவு பாதிப்பை ஏற்படுத்தும் என்பதற்கான சின்னதொரு கதையை இப்போ நம்ம பார்க்கப்போறோம்.
குழந்தைப் பருவம் என்பது எல்லாருக்கும் ஒரு இனிமையான நினைவாகத்தான் இருக்கும். ஆனா, சிலருக்கோ அது சற்றே கடினமான அனுபவங்களாக மாறும். இங்கு ஒரு தமிழ்ப் பையனின் (அல்லது பெண்ணின்) அனுபவத்தைப் போலவே, ஒரு அமெரிக்கக் குழந்தை தன் தந்தையின் கடுமையான நடத்தை காரணமாக எடுத்த சிறிய பழி, அந்தக் குழந்தையின் மனதை எவ்வளவு நிம்மதியாக்கியது என்பதை நம்ம குடும்பங்களில் நடக்கக்கூடிய ஒரு சம்பவம் போலவே பார்க்கலாம்.
சிறுவயதில் பெற்றோர் பிரிவும், அதனோட சேர்த்து வரும் மன அழுத்தங்களும், குழந்தைகளுக்கு மிக பெரிய சோதனை. இந்தக் கதையில், அந்தக் குழந்தை (ஏழு வயது) தந்தையுடன் தங்கியிருந்தபோது, தந்தை வழக்கம்போல் கடுமையாக நடந்துகொண்டார். குழந்தை அழுது கொண்டே பாத்திர அறைக்குப் போனது. அங்கும் தந்தையின் கண் கண்ணாடி மேசையில் கிடந்தது. அப்போ அந்தக் குழந்தை மனசில் ஒரு சிறிய பழி எடுக்கணும்னு தோணிச்சு. “அவர் என்னை அழ வைத்திருக்கார், நானும் அவரை கொஞ்சம் திணற வைக்கட்டும்”ன்னு நினைச்சு, அந்தக் கண் கண்ணாடியை மிகவும் கவனமாக படுக்கையறை அலமாரிக்குள் துணிகளுக்கடியில் மறைத்து விட்டது.
இந்தச் செயல், நம் ஊர்ல பசங்க பசங்கதா செய்யும் “சின்ன பழி” மாதிரி தான். அப்பாவோட வாகன சாவியை ஒளிச்சு வைச்சு, அம்மா சீக்கிரம் தூங்க சொல்லிட்டாங்கன்னு ஸ்மார்ட் போன் வைச்சு மறைச்சு வைப்பது போல! அந்த satisfaction தான், அதே மாதிரி அப்போ அந்தக் குழந்தையுக்கும் கிடைச்சிருக்கும்.
அந்த இரவு, குழந்தை தாயிடம் திரும்பி வந்தது. தந்தை, தன் கண்ணாடி போய்விட்டது என்று அறிந்ததும் தாயை அழைத்து, “எங்க கண்ணாடி தெரியுமா?” என்று கேட்டார். குழந்தை முகமலர்ந்து, “இல்லை” என்று சொல்லிவிட்டு, அழைப்பு முடிந்ததும் சிரித்தது. அம்மா அந்த சிரிப்பை பார்த்ததும் உடனே புரிந்து போச்சு! “பிள்ளை ஏதோ செய்திருக்கு”ன்னு ஓரமாய் அழைத்து, “உண்மையா சொல்லு, என்ன பண்ணின?” என்று கேட்டதும், குழந்தை உண்மையை சொல்வதற்கும், தன் செயலைத் திரும்ப சொல்ல வேண்டிய நிலைக்கும் வந்தது.
இந்தக் கதையை நம்ம ஊர்ல நடக்கும்னு நினைச்சுக்கோங்க. ஒரு குழந்தை அப்பாவிடம் பயப்படுகிறான்; சிறிது தைரியத்துடன் பழிதிருப்பான். ஆனா, கடைசியில் அம்மா போய் “எப்படியும் பாவம், அப்பாவுக்கு தெரிஞ்சா நல்லது”ன்னு சொல்லி, எல்லாம் சரியாக்கி விடுவார். நம் வீட்டுத் தர்மாதிகாரி மாதிரி தான்!
இதுல முக்கியமான விஷயம் என்னன்னு பார்த்தா, குழந்தைகள் மனதைப் புரிந்துகொள்வதும், பெரியவர்கள் செய்யும் செயல்கள் அவர்களுக்கு எவ்வளவு முக்கியமான தாக்கம் ஏற்படுத்தும் என்பதும் தான். நம் தமிழ் குடும்பங்கள் அன்பும், ஒற்றுமையும் நிறைந்தவை. ஆனாலும், சில நேரம் கடுமையான வார்த்தைகள், செயல்கள் குழந்தைகளுக்கு நீண்டநாளும் நினைவாக இருக்கும். “குழந்தை மனசு கண்ணாடி போல”ன்னு சொல்வது வீணா?
இந்தக் கதையில் அந்தக் குழந்தை எடுத்த பழி, ஒரு பெரிய பழி கிடையாது. ஆனா அதோட satisfaction, ஒரு நீண்ட நாளாய் அளித்த மன அழுத்தத்துக்கு ஒரு சின்ன தீர்வு. நம்ம ஊர்ல பலர் இதே மாதிரி சின்ன பழி எடுத்திருக்கலாம், பசங்க சுட்டித்தனங்களாக! எங்களும் சின்ன வயசுல அம்மா செய்த சிக்கன் பக்கெட்டை எங்க நாய்க்கு கொடுத்து விட்டோம், அப்பா பேனர் ஆட்டோக்காரரோட கையைப் பிடிச்சு தள்ளி விட்டோம், இப்படிப் பல அனுபவங்கள்!
நமக்கு எல்லாம் பழம் பழி என்றால், பெரிய பழி எடுத்த கதையா நினைக்குறது இல்ல. ஆனா, இந்த மாதிரியான சின்ன பழிகள் கூட, அந்தக் குழந்தைக்கு ஒரு நிம்மதி, ஒரு சிரிப்பு தரும். அப்பாவும், குழந்தையும் பிறகு இது பற்றி பேசிக்கொண்டு சிரிக்கலாம். வாழ்க்கை அப்படி தான். “குழந்தை அழுதா தான் பெரியவர்கள் உணர்வாங்க”ன்னு சில சமயம் சொல்லலாமே!
நமக்கு எல்லாருக்கும் வாழ்க்கையில அப்படி ஒரு சின்ன பழி எடுத்த அனுபவம் இருக்குமா? உங்கள் அனுபவங்களை கமெண்ட்ல பகிருங்க!
நல்ல பழி எடுத்த கதைகள் இருந்தா, அதை எங்களோடு சொல்லுங்க. சிரிப்போடு, சிந்திப்போடும் இருக்கட்டும் இந்த வாழ்க்கை!
நன்றி, வாசகர்களே!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Happened Many Years Ago- Don't Make A Child Cry.