சாம்பார் கடையில் சலனமான பாட்டிகளுக்கு சுத்தமான பழிவாங்கல் – ஒரு காமெடி கதை!
கடையில் வரிசை என்பது ஒரு பெரிய விஷயம். அந்த வரிசையில் நின்றுப் பொருட்கள் எடுக்கும்போது, யாராவது நம்ம முன்னாடி சிக்கல் பண்ணினா உடனே நம்ம உள்ளுக்குள்ளே "அடடா! இவங்க எல்லாம் இப்படி தான்!" என்று சத்தம் போடுவோம். ஆனா, இன்று நம்ம கதையில் ஒரு சின்ன பழிவாங்கல், அது கூட பெரிய காமெடியா நடந்திருக்கு.
ஒரு நன்றாக ஆனா, சும்மா கடையில் போய், ஒரு trolley பூரா பொருட்கள் எடுத்து வரிசையில் நின்றிருக்கேன். அப்படியே என்னோட பொருட்கள் half unload பண்ணிட்டு இருக்கேன். அப்போ, பக்கத்தில ஒரு வயதான பாட்டி, "நான் உன்னை காணவில்லை"ன்னு நடிங்கிட்டு, தன்னோட பொருட்களை conveyor belt-ல என் பொருட்கள் இன்னும் இறக்காமல் இருக்கும்போது வைக்க ஆரம்பிச்சுட்டாங்க.
நான், "பாட்டி, இன்னும் நான் முடிக்கலையே"ன்னு நல்ல மாதிரி சொன்னேன். அவங்க, "அட, இது என்ன பெருசா?"ன்னு முகத்தில் எழுதிக்கிட்டு, பொருட்களை எடுக்காமல், belt நகரும் போதெல்லாம் தன்னோட பொருட்களை பின் வாங்க ஆரம்பிச்சாங்க. அந்த நேரத்தில் என் உள்ளே ஒரு சின்ன பழிவாங்கல் புன்னகை!
என்ன பண்ணேன் தெரியுமா? எனக்குள்ளே ஒரு தனி சந்தோஷம்; என் மீதி பொருட்கள் ஒண்ணா ஒண்ணா, மெதுவா, அந்த belt-ல பரந்து பரந்து வைக்க ஆரம்பிச்சேன். அந்த பாட்டி belt நகரும் போதெல்லாம் தன்னோட பொருட்களை நகர்த்திக் கொண்டே இருக்கணும். அவங்க முகத்தில் வரும் சிரமம் எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம்!
அந்த cashier கூட பேச ஆரம்பிச்சுட்டேன் – "எப்படி இருக்கீங்க, இன்றைக்கு விலை ஏறி இருக்கே, பாக்குறீங்களா?"ன்னு தன்னுக்கு வேலை இல்லாம பேசி, நேரம் அடிக்க ஆரம்பிச்சேன். பேச்சு முடியும்போது, மிக்ஸி வாங்கும் மாதிரி நிதானமா பணம் count பண்ணி cash-ல தான் செலுத்தினேன். சும்மா card swipe பண்ணி வேகமா போய் விடக்கூடாதுனு!
பரிசு வாங்கும் பொழுது கூட, ஒன்று மேல ஒன்று பொருட்கள் போடக்கூடாதேன்னு நல்லா ஒழுங்கா bag-ல அடுக்க ஆரம்பிச்சேன். அந்த பாட்டி முகம் பார்த்தா, "அய்யோ, பசங்க இப்படி தான்"ன்னு தன் உள்ளுக்குள்ளே கொதிக்க ஆரம்பிச்சாங்க. என் shopping bag அடக்கி, வெளியே போற நேரம், அந்த பாட்டியை பார்த்து, "நன்றி பாட்டி, நேரம் எடுத்துக்கிட்டதுக்கு!"ன்னு ஒரு சின்ன புன்னகை போட்டுடேன்.
இது தான் நம்ம பழிவாங்கல். பாட்டி முகம் சிவந்தது! அந்த satisfaction – ஒரு filter coffee குடிச்ச மாதிரி!
இந்த மாதிரி சம்பவங்கள் நம்ம ஊரிலும் நிறைய நடக்கும். பஸ்ஸில், முன்பக்கம் gateல நின்று எல்லாரையும் தடுப்பு பண்ணும் பாட்டிகள், ஆனா, stop வந்தவுடன் "நாங்க தான் முதல்ல இறங்கணும்"ன்னு சண்டை போடுறாங்க. நம்ம ஊர் சாப்பாட்டுக் கடைல, டோக்கன் வாங்கி வரிசைல நிக்குறப்போ, "நான் senior citizen-ன்"ன்னு முன்னாடி போயிடுற மாதிரி.
நம்ம ஊரு பாட்டிகள், பெரிய patience-உம் இருக்காங்க; ஆனா, தங்களை பாதிக்கும்போது மட்டும் lightning speed! இது உலகம் முழுக்க பாட்டி/தாத்தா species-க்கு இருக்குற பொதுவான character தான் போல இருக்கு.
இதில ஒரு பாடம் இருக்கு – நம்ம patience-ஐ யாராவது சோதிக்கிறாங்கன்னா, நம்மும் சின்ன, harmless பழிவாங்கல் பண்ணலாம். அதை ஒரு காமெடியா எடுத்துக்கிட்டா, நாளும் light-ஆ போயிடும்.
நீங்களும் இப்படிப்பட்ட சம்பவம் எதிர்கொண்டிருக்கீங்களா? உங்கள் கமெண்ட்களில் பகிருங்கள்! அடுத்த முறைக்கு, உங்கள் பழிவாங்கல் கதை நம்ம பக்கம் வரும்!
இப்படிக்கு,
உங்கள் கடை வரிசை குரு.
அசல் ரெடிட் பதிவு: Start putting your groceries on the belt behind mine while I still have half a cart to unload? I hope you're not in a rush...