'டூர் பஸ் கலாட்டா: ஓய்வுபெற்றோர் குழுவின் ஹோட்டல் அலப்பறைகள்!'
இரவு நேரம்... ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனில் ஒரு நேர்த்தியான அமைதி. திடீரென வெளியில் ஒரு பெரிய டூர் பஸ் நின்றது. "அடடா, நம்ம ஊரு கல்யாண வீட்டுப் பந்தல் மாதிரி கூட்டம் வரும் போல இருக்கே!" என்று தோன்றியது. ஆனா, கல்யாண வீட்டு பந்தலுக்கு வந்தது போலல்ல, ஓய்வுபெற்று பஸ்ஸில் சுற்றிவரும் பெரியவர்கள் குழு – பசிக்கறதுக்கெல்லாம் போகும் வயது அல்லவா, இவர்கள் என்ன பிரச்சனையா இருப்பார்கள் என்ற நேர்த்தியான எண்ணத்தோடு இருந்தேன்.
ஆனால், அந்த இரவு என் எண்ணங்களை தலைகீழாக மாற்றியது! "அண்ணே, கிழக்கில் இருந்து புயல் வருது!" என்பதையே நினைவுபடுத்தும் வகையில், குழுவின் டூர் கைடு உள்ளே வந்தார். "எங்களுக்காக ரெடி பண்ணிய தூண் கீ பாக்கெட்ஸ் எங்கே?" என்று கேட்டார். நாங்கள் ஏற்கனவே, அவங்களுக்கு ரெடி பண்ணாதீங்கன்னு உத்தரவு வந்திருந்தது. அதான் பண்ணல. அவரும் உடனே மொபைலை எடுத்துக்கிட்டு, "இதோ சார், ஈமெயில் இருக்கே, எங்களுக்காக ரெடி பண்ண சொல்லி இருக்காங்க!" என வாதம் போட்டார்.
இந்த மாதிரி குழப்பங்கள் நம்ம ஊரு திருமண நிகழ்ச்சியில் ரோஜா போட்டு வந்த பஞ்சாபி சாமானைத் தேடி அலையும்போது வரும் சந்தோஷமான குழப்பங்களை நினைவூட்டும். ஆனா, இது சிரிப்பைவிட சற்று பதட்டமானது! காலையில் ஆப்பீஸ் மேலாளரிடம் "இது யாரு சொன்னது?" என்று கேட்பது போல, நாமும் அந்தக் கையில் பிடித்த ஈமெயிலுக்கு எதிராக, "மன்னிக்கவும், நாங்கள் தெரியாம பண்ணல. இப்போவே செய்வோம்" என்று பொறுமையுடன் பதில் சொன்னோம்.
அடுத்த 20 நிமிஷம் சும்மா இல்லை. அந்த டூர் கைடு, நம்ம ஊரு பஜாரில் கறி வாங்க வரும் அம்மா மாதிரி, "இதுக்கு எவ்வளவு நேரம் ஆகும்?" என்று கேட்டார். "20 நிமிஷம் சொல்லிக்கலாம், ஆனா அதை முதல் நிமிஷத்திலேயே பாதி கூட்டம் வரிடுவாங்க," என எண்ணி, நேரத்தை சொல்ல பயந்தேன். ஆனாலும், "20 நிமிஷம்" என்று சொன்னதும், ஐந்தே நிமிஷத்தில் அந்த குழு எல்லாரும் பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கி, "என்னாச்சு, ரெடியா?" என்று முகத்தில் கோபத்தோடு வந்து விட்டார்கள்.
நடுவில், ஒரு பெரியவர், "நாளைக்கு இந்த கீ வாங்கி குடுக்குற வேலை எல்லாம் பண்ணி வைக்க முடியாதா?" என்று நம்ம ஊரு பஞ்சாயத்து தலைவரைப் போல கேள்வி. "சார், எங்களுக்கு முன்கூட்டியே தகவல் இல்ல. இப்பவே செய்வோம். கொஞ்சம் பொறுமை," என்று சமாளிக்க வேண்டியது.
அதற்குமேல், சிலர் நேராக டெஸ்க்கில் வந்து, பெயர் பட்டியலில் தங்களது பெயரை பார்த்து, கையை நீட்டி பாக்கெட்களை எடுத்துக்கொள்ள முயற்சி. "இவங்க எல்லாம் இப்படி கீ வாங்குற நேரத்திலேயே மாடியில் போய் ஓர் அறை பிடிச்சி தூங்கிட்டாங்கன்னு நினைக்கிறேன்!" என்று சிரிப்புடன் என் மனசு பேசினாலும், வெளியில் "சார்/அம்மா, இவை வெறுமனே பாக்கெட்ஸ் தானே; கீ உள்ளே போடவில்லை. தயவு செய்து காத்திருக்கவும்!" என்று சொல்ல வேண்டியது.
இருபது நிமிஷம் நெருப்பு சோதனையிலிருக்கும்விதம், அவங்க எல்லாரும் நம்மை சுற்றி நின்று, கண்கள் நம்பிக்கையோடு (அல்ல பிறிது!) பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். நம்ம ஊரு சினிமாவில பிலிம் பாஸ் எல்லா பசங்கையும் நேராக பார்த்து, "இவன் யார்?" என்று கேட்டது மாதிரி! கடைசியில், எல்லாருக்கும் கீ பாக்கெட்ஸ் கொடுத்து விட்டோம். ஓரளவு சுவாசிக்க முடியுமா என்று பார்த்தோம்.
பிறகு, அந்த குழுவிலிருந்து ஒரு புன்னகையோடு வந்த அக்கா, "உங்க வேலைக்கு ரொம்ப நன்றி! எங்களது குழுவின் தவறுக்காக மன்னிக்கவும். எல்லாரும் கொஞ்சம் பொறுமையா இருந்தா நல்லது, இல்லையா?" என்று கேட்டார். அந்த வார்த்தை ஒரு புத்தாண்டு வாழ்த்து மாதிரி மனசை மகிழ்வாக்கியது. "நீங்க சொன்னது தான் சரி, பொறுமை எல்லாம் நமக்கு ரொம்ப தேவை," என்று நானும் சொன்னேன்.
இது நம்ம ஊரு வேலை அலுவலகங்களிலும், திருமண நிகழ்ச்சிகளிலும், கூட்டம் அதிகமாகும் எந்த இடத்திலும் நடக்கும் சாதாரண கதைதான். ஆனால், இதிலிருந்து ஒரு நல்ல பாடம் – "பொறுமை இருந்தா, எதுவும் சரியாகும். மற்றவர்களை அழுத்தி நம்மது வேலையை விரைவில் முடிக்கச் சொல்லுவது நல்லது கிடையாது" என்பதை நினைவூட்டும்.
நண்பர்களே, உங்கள் வாழ்க்கையிலும் இதுபோன்ற குழப்ப அனுபவங்கள் இருந்தால், கமெண்டில் பகிர்ந்துகொள்ளுங்கள். ரெசிப்ஷனில் நேர்ந்த இந்த கலாட்டாவும், அவசியமான பொறுமையும், நம்ம ஊரு கலர்ச்சியுடன் படிக்க சுவாரசியம் தான்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Tour Bus Turbulence