'தொட்டால் துணி தீரும் – ஒரு சிறிய பழிவாங்கும் கதை!'
கடற்கரை வாசலில் துணிக்காகக் கிறுக்கியவர்கள் – பழிவாங்கும் தமிழ் ஸ்டைலில்!
நமக்கு எல்லாம் வீட்டில், தெருவில், அஞ்சல் பெட்டியில் – எங்கும், எதாவது சின்ன சின்ன தொந்தரவுகள் நேர்ந்திருக்குமே? "யார் என் செங்கல் நாரை எடுத்தாங்க?" "அப்பா, என் ஸ்கூட்டர் கவர் போயிடுச்சு!" – இப்படி எந்த ஒரு நிழற்படமான மேல் வீதியும் தமிழ்நாட்டில் இல்லையென சொல்ல முடியாது.
அப்படிப்பட்ட ஒரு அனுபவம் தான், இந்த கதையிலும். ஆனால், நம்ம கதாநாயகன் எப்படி சாதாரணமாக தவிர்க்காமல், புத்திசாலியாக பழிவாங்கினார் என்று தான் இங்கப்போ சொல்வது!
கதிரவனும், சங்குமுகமும் சேர்ந்த ‘சமுத்திரக்’ நகரம்!
இந்த கதை நடந்தது ஒரு ‘சமுத்திரக்’ நகரத்தில். (நமக்கெல்லாம் பாண்டிச்சேரி, மாமல்லபுரம் மாதிரி.) கடற்கரையிலேயே ஒரு குடியிருப்பு – பக்கத்தில் சுற்றுலா வாகனங்கள் நிறைய இருக்கிற ஓர் இடம்.
முக்கியமான விஷயம் என்னவென்றால், சுற்றுலா வாகனத்தில் தங்கியிருந்தவர்கள் பெரும்பாலும் நன்றாகவே நடந்துகொண்டனர். ஆனால், அவங்க குழந்தைகள் தான்... ஓஓஓ! பள்ளி விடுமுறையில், சொல்லிக்கொண்டே இருக்கும் பசங்க, கடல் நீராடி வரும்போது, அந்த குடியிருப்பு பின்புறம் உள்ள பூல்-லையும் தண்ணீர் ஊற்றிக்கிட்டு, சுத்தமாகி தங்கள் வாகனங்களுக்கு திரும்பிச் செல்வார்கள்.
பசங்க சும்மா சுத்தமா இருந்தா பரவாயில்லை. ஆனால், ஒருவேளை பழைய பசங்க வந்தா, வேற மாதிரி தான் கதை! இந்த ஆண்டும் அப்படித்தான் – அந்த பசங்க கும்பல் ஆரம்பத்திலிருந்தே பூல் பக்கம் வர ஆரம்பிச்சாங்க.
"துணி போச்சு, தலையணை போச்சு…"
அவர்களுக்கு ஆரம்பத்தில் பெரிசா சங்கடமில்லை. ஆனாலும், இந்த குழந்தைகள் மெதுவாகவா, சத்தமா, ஏதாவது சேதம் செய்து விட்டார்கள். அதுவும் போகட்டும். ஒரு நாள் இரவு, கடலில் நீந்தி வந்த துணிகளை வெளியே ஊற வைத்து வைத்திருந்தார்கள் – மறுநாள் காலை அது காணாமல் போயிருக்கும்! பிறகு தினமும் அந்த துணிகளை உள்ளே வாங்க ஆரம்பித்தார்கள்.
யாராவது தப்பாக எடுத்திருக்கிறார்கள் என்று நினைத்தார்கள். ஆனால், வேறு குடியிருப்பவர்களுக்கும் இப்படி நஷ்டம் நிகழ்ந்தது தெரிந்தது. ஒரு நாள், சுற்றுலா வாகன முன்புறத்தில், "நம்ம துணி மாதிரிதான்!" என்று தெரிந்துவிட்டது.
பழிவாங்கும் தமிழர் – “கண்ணுக்கு கண், துணிக்கு கண்ணீர்!”
நம்ம கதாநாயகன் பொறுமையா இருந்தாலும், இப்போது ஒரு தீர்வு தேவைப்பட்டது. அவரும், "இது போதும், இனி எடுத்துக்காட்டுப் படி ஒரு பாடம் சொல்லணும்!" என்று முடிவு செய்தார்.
முதலில், பழைய துணிகளை (சிலையிலிருந்தே வாங்கிக்கொண்டு) வாங்கினார். அடுத்து, அருகில் உள்ள ஸர்ஃப்போர்டு தயாரிப்பாளரிடம், "இந்த துணிகளில் உங்கள் பட்டறை தூசு, கிளீன் பண்ணலாமா?" என்று கேட்டார். அவர், "அதை விட நன்றாக, இந்த ஃபைபர் கிளாஸ் கழிவுகளை எல்லாம் ஊற்றிக்கொள்!" என்று கொடுத்தார்.
இந்த ஃபைபர் கிளாஸ் – நம்ம ஊரிலே ‘வெள்ளை பசப்பு தூசி’ மாதிரி – உடலில் ஒட்டினால், பூரிப்பாக கத்திக்கொண்டு இருச்சிரிக்கும், சொரியுறும், அழுத்தி ஊசிக்கக்கூடும்.
அந்த துணிகளை, "இது தான் என் மேடை!" என்று நினைத்தபடியே வெளியே கம்பியில் அறைத்து வைத்தார்.
ரெண்டு நாழிகை கழித்து, அந்த ‘சொத்துக்கார’ பசங்க, வழக்கம்போல் அந்த துணிகளை எடுத்து ஓடிவிட்டார்கள். கதாநாயகன் காலை மாறி, வழியில் அந்த துணிகள் சிதறியிருக்க, எல்லாம் சேர்த்து, சுற்றுலா வாகனங்கள் அருகே உள்ள குப்பையில் போட்டார்.
நடுவில் நடந்த அதிசயங்கள்!
அதற்குப் பின்பு, அந்த பசங்க இனி ஒருபோதும் அங்கு துணி எடுக்கவில்லை. அதுவும் போகட்டும் – பூலிலும் சுத்தமாகவே நடந்துகொண்டார்கள். ஏனென்றால், அந்த ஃபைபர் கிளாஸ் தூசி உடம்பில் ஒட்டினால், எங்கும் சொரியுறும், இரவு முழுக்க தூங்க முடியாது – இது நம்ம ஊரிலே "வெள்ளை சிவப்பு தூக்கணும்" என்று சொல்வாங்க!
இதிலிருந்து ஒரே பாடம் – "யாராவது உங்களோட துணி திருடினா, அடுத்த முறை அந்த துணி தான் அவர்களுக்கு பெரிய பாடம் கற்பிக்கும்!"
வாசகர்களுக்கான வினா:
உங்க வீட்டிலும், தெருவிலும், அலுவலகத்தில், இதுபோன்ற சின்ன பழிவாங்கும் சம்பவங்கள் நடந்ததா? உங்கள் அனுபவங்களை கமெண்டில் பகிர்ந்தால், எல்லாரும் சிரிச்சுக்கலாம்!
நமக்காக ஒரு சிறிய சுடுகாட்டுப் பாடம்:
"தோல்வி வந்தால், துணி மாதிரியே பறக்க விடாதீர்கள் – கஷ்டத்திற்கு புத்தி கொண்டு பழிவாங்குங்கள்!"
அசல் ரெடிட் பதிவு: Scratch that itch