தனியா டியூட்டி பார்த்த ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனிஸ்ட் - 'இது நியாயமா?' (ஒரு சிரிப்பும் சிந்தனையும்)
"பெருசா புட்டிக் ஹோட்டல் சொன்னாங்க, ஆனா எனக்கு மட்டும் இங்கே வேலை புட்டிக் பாய்ச்சுற மாதிரி இருக்கு!"
இப்படி தான் நம் கதாநாயகன் ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனிஸ்ட் ஒருவரின் மனநிலையில் கூர்ந்த ஒரு அம்சம். 110 ரூம்கள் உள்ள ஹோட்டலில், ஒரே ஆளா இரவு டியூட்டியில் 45-50 பேர்க்கு செக்-இன் செய்யணும். மேல பக்கத்தில fd-யில் இருவரும் காலை டியூட்டியில் சேர்ந்து வேலை பார்ப்பாங்க. ஆனா, ராத்திரி டியூட்டி மட்டும் தனியே! இது நியாயமா? இதுலயே மனசு சோர்ந்து போயிடும் போல இருக்கு!
ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனிஸ்ட் – இந்த வேலை தானே சும்மா சிரிப்பு போடுறது இல்ல!
நம்ம ஊர்ல, ரிசெப்ஷனிஸ்ட் என்றாலே யாரும் பெரிசா மதிக்க மாட்டாங்க. "ஓ, நீங்க அங்கே இருக்குறவங்க தான்!"ன்னு நினைப்பு. ஆனா, அவர்கள்தான் ஹோட்டலின் முகம். விருந்தினர்கள் (guests) வந்து முகம் பார்த்து பேசறது, முதல் நாளே இவர்களோட சேவை பார்த்து தான் ஹோட்டல் பற்றி நல்லா பேசுவாங்க.
ஒரு சின்ன ஹோட்டலில் கூட, ஒரே நேரம் பத்தாம் பண்ணையிலிருந்து, சென்னை அண்ணாசாலை வரைக்கும், எவ்வளவு விதமான மக்கள் வருவாங்க! ஒருத்தர் கேட்குறாங்க, "AC நன்றாக வேலை செய்யுதா?" இன்னொருத்தர், "பொரியலா சாம்பார் தானா இருக்குமா?" என்று கேட்குறாங்க. அதுக்கு மேல, எல்லாருக்குமே சிரிக்கணும், நேரம் பார்த்து ரூம்கீ கொடுக்கணும், மெசேஜ் அனுப்பணும், வாடிக்கையாளர்களின் கோபத்தையும் சமாளிக்கணும்.
அப்படி இருக்கும்போது, ஒரே ஆளா 50 பேருக்கெல்லாம் செக்-இன் செய்ய சொன்னா, அதுவே அவருக்கு மாபெரும் சவால்!
காலையில் இருவர் – இரவில் ஒருவர்?!
நம்ம ஊர்ல, சினிமாவிலேயே கூட, ராத்திரி நேரம் வேலைனா, கூட்டணி வேணும் தான். ஆனா இங்கே போலி புட்டிக் ஹோட்டல்ல, fd (Front Desk) இருவரும் காலை டியூட்டியில் சேர்ந்து, இரவு மட்டும் ஒருத்தரையே விட்டுடுவாங்க.
ஒரு தமிழ் குடும்பம் சந்தீப்ட்டு விசாரிச்சு, "நீங்க சாப்பிட்டீங்களா?"ன்னு கேட்ட மாதிரி, மேலாளர்கள் (managers) கேட்டிடுவாங்களா? இல்ல. "நீங்க டியூட்டி முடிச்சு நேரம் பார்த்து வீட்டுக்கு போறீங்களா?"ன்னு கவலைப்பட்டு கேட்பாங்களா? அதுவும் கிடையாது!
மன அழுத்தம் – ‘ஒரே டிஷ்யூ, பத்து கைக்குட்டி’
ஒவ்வொரு விருந்தினரும் ஒரு தனி கதையே. ஒருத்தர் மனசு கஷ்டப்பட்டு வந்திருக்கலாம், இன்னொருத்தர் வீடியோ காலில் சிரிக்கிறவரா இருக்கலாம். ஆனா, ரிசெப்ஷனிஸ்ட் தான், எல்லாவற்றையுமே சமாளிக்கணும்.
அவ்வளவு பேரோட முகம் பார்த்து, அவர்களுக்கு தேவையான சேவை கொடுத்து, இன்னும் மேல, "service with a smile"ன்னு சொன்னால், அது சும்மா சிரிப்பல்ல, மனசுல சுமையா சேரும்!
நம்ம ஊர்ல, ரிஸ்டாரண்ட் வேலைக்காரன் பத்து மேசையில் ஒரே நேரம் சாப்பாடு போடுற மாதிரி தான். ஆனா, ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனிஸ்ட் வேலைன்னா, அதுக்கு மேல ஒரு பொறுப்பு!
இது நியாயமா?
படிக்குற பசங்களுக்கு தப்பான டியூட்டி போட்டா, "அவங்களுக்கு மன அழுத்தம்"ன்னு எல்லோரும் பேசுவாங்க. ஆனா, ஒரு டியூட்டியில் 50 பேருக்கெல்லாம் தனியா செக்-இன் செய்யச் சொல்லுறதை யாராவது கேட்டு, "இதுக்கு கூட ஒரு உதவி ஆளா வைக்கலாமா?"ன்னு யோசிப்பாங்களா?
நம்ம ஊர்ல ஒரு பழமொழி இருக்கு – "ஊரு கூடி வாழ வேண்டும்." இந்த மாதிரி வேலைகளில் கூட, கூட்டணி வேலை தான் சிறந்தது. ஒருவரால் மட்டும் எல்லாம் முடிகிறது என்பதே தவறு.
உங்கள் அனுபவம் என்ன?
நண்பர்களே, உங்க வீடு அருகில் ஹோட்டலில் வேலை பார்த்த அனுபவம் இருக்கா? இதுபோன்ற மன அழுத்தம், தனிமை, வேலைச் சுமை நம்ம ஊரிலும் நடக்குதா? உங்கள் கருத்துகளை கீழே கருத்துப் பாகத்தில் பகிருங்கள்!
நம்ம ஊரு வேலை கலாச்சாரத்திலும், ஒற்றை ஆளா டியூட்டி பார்ப்பது மிகவும் அரிது. வேலை சமநிலையாக பகிர்ந்தால், மன அமைதி, வேலை மீது ஆர்வம், வாடிக்கையாளர் சந்தோஷம் – எல்லாமே கிடைக்கும்.
"பணியாளரிடம் மனசு மகிழ்ச்சி இருந்தா தான், விருந்தினருக்கு சந்தோஷம்" – இது நம்ம ஊரு உண்மை!
நண்பர்களே, நீங்கள் இந்த பதிவை படித்து ரசித்தீர்களா? உங்கள் அனுபவங்களை, தோழர்களுடன் பகிர்ந்து, ஒரு நல்ல வேலையிட சூழலை உருவாக்குவோம்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Check ins