'நம்ம கார் பார்க், நம்ம உரிமை! – ஒரு அலுவலகம் டேக்கேர் மேலாண்மைக்கு கொடுத்த சுக்கமான பாடம்'
அறிமுகம்
"அடப்பாவி! நம்ம உரிமையை நாமே ஓட ஓடி கேட்டுக்கணும் போல இருக்கே?" – இது நம்மில் பலர் பஸ்ஸில் இடம் பிடிக்கும்போது, அல்லது வீட்டுப்பக்கம் தெருவில் வண்டி நிறுத்தும்போது அன்றாடம் மனசுக்குள் பேசிக்கொள்ளும் வார்த்தைதான். இந்தக் கதையும் அப்படித்தான் ஆரம்பம். ஆனால், இது ஓர் அலுவலகம் – டேக்கேர் மையம் – பார்கிங் வாடகை சண்டை!
நம்ம ஊரிலேயே, “நம்ம வீட்டு வாசலில் நம்ம வண்டி நிறுத்த முடியல, பக்கத்து வீட்டாரு வச்சிட்டாங்க!” என்று புலம்புவது சாதாரணம். ஆனா, அமெரிக்காவிலேயே, ஒரு அலுவலகம், டேக்கேர் மேலாளரிடம் நசுக்கம் வாங்கி, அதற்கே உரிய பதிலடி கொடுத்தது எப்படி என்பதை, சுவாரஸ்யமாக பார்ப்போம்.
முக்கிய கதை – உரிமை என்பதே உரிமைதான்!
இந்தக் கதையின் நாயகன் – ஒரு சிறிய அலுவலகம் நடத்தும் மனிதர். அவங்க அலுவலகம், தம்பதிகள் சேர்ந்து நடத்துறாங்க. எட்டு பேர் மட்டுமே வேலை பார்க்கும் இந்த அலுவலகம், பெரிய இடம், பெரிய பார்கிங். ஒட்டுமொத்தமாக 24 பார்கிங் ஸ்பாட்ஸ் – முழுசும் அவர்களுக்கே ஓனரா லீசில் கொடுத்திருக்காங்க. பக்கத்தில் உள்ள டேக்கேர் மையம் – அதுவும் அந்தக் கட்டிடத்தில் தான், ஆனா அவர்களுக்கு வெறும் பத்து ஸ்பாட்ஸ்தான்.
“பிறர் இடத்தை பயனாக்குவது ஒன்றுமில்லை, முகம் பார்த்து பேசினால் சமாதானம்!” – இதுதான் நம் தமிழர் பழக்கம். நம்ம கதையின் நாயகனும் இப்படியே இருந்தார். டேக்கேர் பசங்கள், பெற்றோர்கள், ஊழியர்கள் எல்லோரும் அவங்க பார்கிங் இடத்தை பயன்படுத்தினாலும், அவருக்கு நொறுங்கிய மனசு இல்லை. “பசங்க பசங்கதான், சந்தோஷமாக இருக்கட்டும்” என்று விட்டுவிட்டார்.
ஆனால், ஒரு மாதத்திற்கு முன்னால் – கதை கிரிக்கெட் டிவைஸில் டிராமா போல திருப்பம் எடுத்தது! நாயகன் தாமதமாக அலுவலகம் வந்த போது, பார்கிங் அப்பளமாக நிரம்பியிருந்தது. பரவாயில்லை, அடுத்த நாள், அவங்க டேக்கேர் பார்கிங்கில் வண்டி நிறுத்தினார். முதல்நாள் ஓகே. இரண்டாவது நாள், மேலாளர் கண் சிமிட்டினார். மூன்றாவது வாரம் வந்த போது, அவருடைய பழைய நீல வண்டியை இழுத்து சென்றார்கள் – இதுதான் கதை பாயிண்ட்!
“ஒரு வார்த்தை கேட்டிருக்கலாமே?” என்றார் நாயகன். ஆனா, டேக்கேர் மேலாளர், "நாங்கள் பெற்றோர்களும் ஊழியர்களும் தவிர மற்றவர்களை அனுமதிக்க மாட்டோம். உங்களுக்கே பின்புறம் நிறைய இடம் இருக்கு, எங்கள் இடத்தை எங்களுக்கு விட்டுவிடுங்கள்," என்று கண் சிமிட்டு, முகம் சுளிப்புடன், ஒரு வார்த்தை இரக்கம் இல்லாமல் கூறிவிட்டார்.
நம் பக்கத்து வீட்டுக்காரன் சுவாரஸ்யமாக சொல்லுவார் – “சரி, எல்லாம் நம்ம கையில இருக்கறது!” இங்கேயும் நம்ம நாயகன் அதையே செய்தார்.
பதிலடி – திட்டம் ரெடி!
ஒரு வாரம் பொறுமையோடு இருந்தார். பிறகு, கட்டிட உரிமையாளரிடம் சென்று, "நாங்கள் ஒரு முக்கியமான அரசு லைசென்ஸ் விண்ணப்பிக்கிறோம், அதனால் எங்கள் பார்கிங் லாட்டில் கெய்ட் போடணும்," என்று சொல்லி, செலவும் தாங்களே ஏற்கிறார். உரிமையாளர் உடனே சம்மதம். இரண்டு வாரத்தில் கெய்ட் அமைக்கப்பட்டது!
அடுத்த நாள் காலையிலேயே, நாயகன் அலுவலகத்தில் இருந்து ஜன்னல் வழியே காமெடி படம் பார்த்த மாதிரி பார்த்தார். டேக்கேர் ஊழியர்கள், பெற்றோர்கள் – எல்லோரும் கெய்ட் திறக்க முயற்சிக்க, பக்கத்து பார்கிங் இடம் நிரம்பி, மக்கள் இரண்டு மைல் நடந்து வார்த்தல், பிள்ளைகள் புல்வெளியில் விளையாடும் மையம் வழியாக சென்று டேக்கேர் சென்று சேர்த்தனர்.
முகம் சுளித்த மேலாளருக்கு, நாயகன் ஒரு இனிமையான கை அலைப்பும், சிரிப்பும். அவ்வளவுதான் – “உரிமை என்பது உரிமைதான்!” என்று ஒரு பாடம் படித்தார்.
நமக்கு என்ன புது அறிவு?
இந்தக் கதையிலிருந்து நாம் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டிய பாடம் – உரிமை என்றால், அதற்கு மதிப்பு கொடுக்கவேண்டும். முகம் பார்த்து, பேசி சமாதானமாக தீர்வு காண முயற்சிப்பது நம் தமிழர் கலாச்சாரம். ஆனால், எதிர்பார்த்த மரியாதை இல்லாமல், நம்மளே தவிர்த்து, இழிவாக நடந்தால், நமக்கும் உரிமை பயன்படுத்தும் அதிகாரம் உண்டு என்பதைக் காட்ட வேண்டும்.
மேலும், “அளவுக்கு மீறினால் அமிர்தமும் நஞ்சு” என்பார்கள். இதிலேயே அந்த மேலாளர் தன் எல்லையை மீறியதால், ஒரு நல்ல மனிதர் கூட கடுமையாக பதிலடி கொடுக்க நேர்ந்தது.
கடைசிக் குறிப்பு
இந்தக் கதை நமக்கு சிரிப்பும், சிந்தனையும் தரும். நம்ம வாழ்க்கையிலும், சொந்த உரிமையைப் பற்றி பேசும் நேரங்கள் வரும். அப்போது, பேச்சில் பண்பு வைத்தாலும், தேவையான நேரத்தில் உரிமையோடு நின்று, நாமும் நம் உரிமையை பாதுகாப்போம்!
நீங்களும் இப்படிப் பார்கிங் சண்டை அல்லது workplace அனுபவங்கள் இருக்கிறதா? கீழே கமெண்ட் பண்ணுங்க, உங்க அனுபவம் பகிர்ந்துகொள்ளுங்க!
—
அடுத்த பத்து நிமிடம், வாடிக்கையாளரும் ஊழியர்களும் நீங்க பார்த்த சுவாரஸ்யமான workplace கதைகள் என்னென்ன? பகிருங்க, சிரிக்கலாம், சிந்திக்கலாம்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Daycare wants my office to park in our reserved spaces while they use ours too. We did.