பக்கத்து வீட்டுக்காரர் வித்தியாசமா? உண்மையை தெரிந்ததும் அதிர்ச்சியில் உறைந்தேன்!
நம்ம ஊரிலோ, நகரத்திலோ, பக்கத்தில் ஒரு வித்தியாசமான அய்யா, அம்மா, அண்ணா, அக்கா இருக்காம இருக்க வாய்ப்பு குறைவு தான். ‘அவங்க ரொம்பவே சும்மா இல்ல, ஏதோ ஒரு ரகசியம் இருக்கு!’ என்று சொல்லிக்கொண்டு அடுத்த வீடுகாரரை சிம்பிளா சந்தேகப்படுவோம். ஆனா, சில நேரம் நம்ம சந்தேகத்துக்கு மேல் ஒரு பெரிய கதையிருக்கும்.
நானும் அப்படித்தான்! என் பக்கத்து வீட்டுக்காரர் ஒருத்தர், அவரை முதலில் பார்த்தபோது, ‘ஏன் இந்த ஆள் ரொம்பவும் அமைதியா, முகத்தில் ஒரே கவலை போல?’ என்று நினைத்தேன். அவர் வீட்டிலிருந்து எப்போதும் ஒரு விசித்திர வாசனை, அடிக்கடி வந்துபோகும் பிரம்மாண்டமான சத்தம், நாள்தோறும் ஒரே மாதிரி பழைய சட்டை—இவையெல்லாம் பார்த்து, ‘அவரு கொஞ்சம் பைத்தியமா?’ என்று கூட நினைத்தேன்.
ஒரு நாள், என்னோட வீட்டின் முன்பு இருந்த கம்பத்தில் உருண்டு விழுந்து கிடந்த பத்திரிகையை எடுக்க போனேன். அப்போது அந்த பக்கத்து வீட்டுக்காரர் வீட்டின் கதவு வாசலில் நின்று, யாரோடு பேசிக் கொண்டிருந்தார். ஆனால், பார்க்கப் போனால், அவர்தான் தனக்குள்ளே பேசிக்கொண்டிருந்தார் போலிருந்தது! நம்ம ஊரு சின்னத்திரை சீரியல் மாதிரி, நெஞ்சில் ஒரு வினா—‘இந்த ஆளுக்கு என்ன பிரச்சனை?’
ஒரு நாள், கிராமம் முழுக்க சுத்திய பஞ்சாயத்து அம்மா மாதிரி, நம்ம வீட்டு ரங்கம்மாளும், பக்கத்து வீட்டு சுப்பையாவும், என்னை பார்த்து, "அவன் வீட்டில ராத்திரி சத்தம் கேட்குமா? என்னவோ அசிங்கமா இருக்கு!" என்று பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். நானும், "அவங்க வீட்டில் என்ன நடக்குது?" என்று ஆர்வத்துடன் கேள்வி கேட்டேன். அவங்க, "அவன் பைத்தியம்னு சொல்றாங்க, ஆனா பாக்குறதுக்கு நல்லவங்க மாதிரியே இருக்காரு," என்றாங்க.
சில நாட்கள் கழித்து, ஒரு மழைக்காலம். நம்ம வீட்டு வீதியில் வெள்ளம் பாய்ந்தது. அந்த பக்கத்து வீட்டுக்காரர், தண்ணீரில் சிக்கிய ஒரு பூனையை காப்பாற்றிக்கொண்டு வந்தார். எல்லாரும் அவரைப் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டோம். அந்த பூனைக்கு பசிக்குது என்று, பால் ஊற்றி, பக்கத்து வீட்டு பிள்ளைகளுடன் சேர்த்து அந்த பூனைக்கு சாப்பாடு போடச் சொன்னார். அப்போதுதான் அந்த வீட்டில் யாரும் இல்லாமல், அவர் தனியாகத்தான் இருப்பதாக தெரிந்தது. இதிலிருந்து, அவர் பைத்தியம் அல்ல, மிகவும் மனம் உள்ள மனிதர் என்பதும் நமக்கு தெரிந்தது.
அதற்கப்புறம் தான், அந்த வீட்டு history தெரிந்தது. அவருடைய மனைவி சில வருடங்களுக்கு முன்பு இறந்து விட்டார். அவருக்கு பிள்ளைகள் இல்லை. மனைவி இறந்த பிறகு, மன அழுத்தத்தால், சில நேரம் தனக்குள்ளே பேசிக்கொள்வது பழக்கமாகி விட்டது. அதனால் தான், அவரது நடத்தை வெளி உலகினருக்கு வித்தியாசமாகத் தெரிந்தது. ஆனால், அவர் உள்ளங்கையில் butter போட்டு வைத்த மாதிரி, நல்ல மனசு கொண்டவர் என்பதை தெரிந்துகொண்டோம்.
இதைப் பார்த்து, நமக்கு நினைவில் வருகிறது—‘மட்டும் பார்ப்பதால் மட்டும் மனிதரை மதிப்பிடக்கூடாது’ என்ற பழமொழி! நம்ம ஊரில் கூட, பக்கத்து வீட்டுக்காரர் குறித்த பல கிசுகிசு கிசுகிசு பேசப்படுகிறதல்லவா? ஆனா, உண்மையை அறிந்து கொண்டால், மனசு ரொம்ப நெகிழ்ந்து போய்விடும்.
இந்த அனுபவம் என்னை ரொம்ப மாற்றிவிட்டது. இனிமேல் யாரையும் வெளி தோற்றத்தால் மட்டும் மதிப்பிடக்கூடாது என்று உறுதி செய்தேன். நம்ம ஊரு நட்பும், பாசமும், மரியாதையும் உலகிலேயே சிறந்தது. அதனால்தான், ‘எல்லாம் நல்லதுக்குத்தான்’ என்று முடிவு செய்து, அந்த பக்கத்து வீட்டுக்காரருடன் நான் நண்பராகிவிட்டேன்!
நண்பர்களே, உங்களுக்கும் இப்படியொரு பக்கத்து வீட்டுக்காரர் அனுபவம் இருந்தால், கீழே கமெண்டில் பகிருங்கள்! இல்லையென்றாலும், இனிமேல் யாரையும் வெளி தோற்றத்தால் மட்டும் மதிப்பிடாமல், அவர்களது கதையை தெரிந்து கொள்ள முயலுங்கள். நம்ம சமூகம் அப்போ தான் உண்மையாக ஒரு குடும்பம் ஆகும்!
முடிவில் சொல்ல வேண்டியது என்னவென்றால்:
பக்கத்து வீட்டுக்காரர் வித்தியாசமா இருந்தாலும், அவர்களது வாழ்க்கை கதையை அறியாமல் நாம்தான் அவங்களை விசித்திரமாக நினைக்காமல் இருக்கணும். அதுதான் நம்ம தமிழ் பண்பாட்டு உண்மை, இல்லையா?
நண்பர்களே – உங்கள் பக்கத்து வீட்டு அனுபவங்களை கீழே பகிர்ந்து, இந்த கதையை உங்கள் நண்பர்களுடன் பகிருங்கள்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: I Thought My Neighbor Was Just Weird… Until I Found Out the Truth