பாட்டி ஓட்டம், இரகசியம், மனிதாபிமானம் – ஓர் ஹோட்டல் கதையின் அதிசய அனுபவம்!
மாலை நேரம், வேலை முடிந்தவுடன் சற்று ஓய்வாக, ஒரு ஹோட்டல் பாரில் நம்ம ஊரு குஷ்பான ராகம். அங்கே பார் ஊழியர்கள், விருந்தினர்கள் எல்லாம் நண்பர்கள் மாதிரி. தம்பி, அக்கா, அண்ணன் என்று உரிமையோடு பேசும் சூழ்நிலை. சும்மா ஒரு பஜ்ஜி, சட்னி, சில்லறை கதை – வாழ்க்கை ஓர் பக்கம் ஓடுகிறது.
அந்த மாதிரி ஒரு சனிக்கிழமை மாலை, "ஹேப்பி ஹவர்" முடிஞ்சதும், சாண்ட்விச் வாங்கிக்க போறேன் என்று வெளியே வந்தேன். தெருவில் ஒரு பாட்டி பஜாமாக் கட்டிக்க, நடந்து வந்துகொண்டிருந்தார். திடீரென்று அவர் கால் தப்பி கீழே விழுந்தார். அதோடு ஒரு காரும் அருகிலே வந்து நின்றது. ஒரே அனுபவம் – ஏதாவது நடந்திருந்தால் என்ன ஆகுமோ என்று பயம். நானும், அந்த காரு ஓட்டுனரும், இன்னும் சிலர் சேர்ந்து பாட்டியை எழுப்பினோம்.
பாட்டி ஒரு வார்த்தை கூட ஆங்கிலம் பேச மாட்டேன் என்று பிடிவாதம்! "நான் அந்த இரண்டு தெருவுக்கு அத்தனையில இருக்குற condo-க்கு போனும்" என்று சொல்லிக்கொண்டே இருந்தார். நம்ம ஊருல போல, பாட்டிகள் தாங்க, தங்கள் சுயாதீனத்தை விட மாட்டாங்க. ஆனா, அவர் விழுந்த இடம் பார்த்தால், அருகில Assisted Living Facility (சிறப்பு கவனிப்பு இல்லம்) இருந்தது. அதான் அவருடைய இடமா என்று எனக்குள் சந்தேகம்.
ஆனா, பாட்டி விட மாட்டேன்! "நான் condo-க்கு தான் போவேன்" என்று சீராக சொன்னார். நானும், சும்மா அவரை விட்டுட முடியாது, எனக்கு மனசு வரலை. நம்ம ஊருல தான், தெருவில் பாட்டி விழுந்தா, கை கொடுத்து தூக்குவோம், தண்ணி ஊற்றுவோம், என்ன நடக்குது என்று கேட்டுப்போவோம். அதே மாதிரி, நானும் அவரோட நடந்து நடந்து, அந்த ஹோட்டல் lobby-க்கு அழைத்துச் சென்றேன். சும்மா ஒரு நிமிஷம், பாட்டி ஓய்வெடுக்கலாம் என்று.
அங்கே தான் கதை திருப்பம்! ஹோட்டல் மேலாளர் ஸ்பானிஷ் பேசக்கூடியவர். அவர் பாட்டியோட மொழியில் பேச ஆரம்பித்தார். எங்க பாட்டி, அதுக்குள்ள மனசு திறந்துகிட்டார் போல. ஹோட்டல் முன்பதிவு டெஸ்க் ஊழியர் ஒரு வீல் சேர் (wheelchair) எடுத்துக்கொண்டு வந்தார். மேலாளர், நானும் சேர்ந்து, பாட்டியை condo-க்கு அழைத்து போக திட்டமிட்டோம்.
பாட்டியிடம் ஒரு லான்யார்ட், இரண்டு fob கீஸ் மட்டும் தான். அதில் ஒன்று condo கதவுக்கு திறக்குது. "நான் இரண்டாம் மாடியில் தான் இருக்கேன்" என்று சொன்னார். கதவை தட்டினோம் – ஒரு ஆளு திறந்தார். அவர் பாட்டியை பார்த்து, "இவர் 5ஆம் அல்லது 6ஆம் மாடியில் இருக்கலாம்" என்று சொன்னார். அப்படியே 5, 6-ம் மாடிக்கு போனோம். கதவுகள் திறக்கவில்லை. அப்புறம் மீண்டும் lobby-க்கு.
அவருக்கு விழுந்ததில் முட்டி கிழிந்துவிட்டது. என் பையில் இருந்த பிளாஸ்டர், பாண்டேஜ் வைத்து கட்டிவிட்டேன். அதோடு, condo-வில் இருந்த பக்கத்து வீட்டார் பாட்டியை பார்த்து, "இவர் எங்கள் தெரிந்தவங்க, இவருடைய மகள் இங்க இருக்காங்க, அவர் வரைக்கும் நாங்கள் பார்த்துக்கொள்கிறோம்" என்று உறுதியாக சொன்னார்கள். ஹோட்டல் வீல் சேர்-ஐ பின் ஒப்படைக்கிறோம் என்று சொன்னார்கள்.
வீட்டுக்கு போனதும், அந்த பாட்டிக்காக ஒரு தீபம் ஏற்றி வைத்தேன். அவர் பெயர் தெரியவில்லை. "Merda" என்று தான் சொல்லிக்கொண்டார். மனசு புண்ணாகிவிட்டது. வயது முதிர்ந்தவர்கள், மனநலம் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு எதிர்காலம் எப்படியிருக்கும் என்று யோசனையில் ஆனேன்.
இந்தக் கதையில் என்னை அதிகம் கவர்ந்தது, ஹோட்டல் மேலாளரின் மனிதநேயம். அவர் தன் வேலைக்கு வெளியே சென்று, பாட்டியை பாதுகாப்பாக சேர்க்க உதவினார். நம்ம ஊருல பசுமை விவசாயி, ஊர் பெரியவர், அந்த மாதிரி மனிதர்கள் – தன்னலம் பார்க்காமல், பிறருக்காக ஓடிவரும் மனிதர்கள். அவர்களுக்கு நம்மால் எப்படியாவது நன்றி தெரிவிக்கணும். ஒரு நன்றி அட்டை மட்டும் போதுமா? 'டிப்' கொடுக்கலாமா? நம்ம ஊருல, சற்று வாழ்க்கை பிரத்தியேகமா இருந்தாலும், எப்போதும் ஒரு நல்ல வார்த்தை, ஒரு அன்பு பரிசு, நம்ம நட்புக் கையொப்பம் – அத்தனையும் சேர்ந்து தான் மனித நேயம்.
இது போல் உங்கள் வாழ்க்கையிலும் நடந்த மனிதநேயம் அல்லது அற்புத அனுபவங்களை கீழே பகிர்ந்துகொள்ளுங்கள்!
உங்கள் கருத்துகளை, உங்கள் உரிமையான தமிழ் மொழியில், நம்மோடு பகிருங்கள்!
நல்லதொரு நாளாக அமைய வாழ்த்திகள்!
இந்த கதையிலிருந்து, மனிதநேயம் எங்கேயும் இருக்கிறது என்பதற்கு ஒரு அழகான எடுத்துக்காட்டு. நம்ம ஊர் பாட்டிகள், அப்பாக்கள், அக்காக்கள், எல்லோரும் எப்போதும் பாதுகாப்பாக இருந்தால் போதும் – மனிதம் இனிதே வளரட்டும்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Elder escape mystery adventure