புத்தக பரிந்துரையை கேட்டார்கள், ஆனா நம்ம பக்கா பதில் கொடுத்தோம் – இனி என் ‘பீப்பிள் பிளீசர்’ காலம் முடிந்தது!
வணக்கம் நண்பர்களே!
நம்ம ஊரு பேச்சுல சொன்னா, “நல்லவனுக்கு எப்பவும் ஏமாற்றுதான்!” அப்படிங்கிற மாதிரி ஒரு சம்பவம் தான் இங்க நம்ம பாக்கப்போறோம். நம்ம லைஃப்ல எல்லாருமே ஒருதரமாவது “பீப்பிள் பிளீசர்” (அதாவது, பேராசையா எல்லாருக்கும் பிடிக்கணும்னு முயற்சி பண்ணுறவன்/அவள்) ஆகிட்டோம்னு ஒத்துக்கணும். ஆனா, அந்த பழக்கம் போயிடும் போது கிடைக்கும் சோறு மாற தான் வேற லெவல்!
இது நடந்தது ஒரு ஸ்விஸ் நாட்டுல. ஆனா நம்ம ஊரு கதையா எடுத்துக்கோங்க. நம்ம கதாநாயகி, உடம்பு சரியில்லாததால, மன உளைச்சல், அழுத்தம், சோர்வு எல்லாத்தையும் சந்திச்சு, கிளினிக்குல ஓய்வு எடுத்துக்கிட்டிருக்காங்க. இதுல விஜயகாந்த் மாதிரி திடீர்னு “நட்பா… நட்புன்னா…” னு ஒருத்தர் தோழி, வெளியூர் போறதுக்கு முன்னாடி கண்டு பார்க்கலாம், என்கிறாங்க. ஆனா, நம்ம கதாநாயகி பயமா, வெட்கமா, உடம்பு நிலைமையால, சந்திக்க முடியாம மறைஞ்சுடறாங்க. கடைசில, மனசு வருத்தமா, தப்பா நடந்ததுக்கு மன்னிப்பு கேட்டுராங்க.
அவங்க தோழி என்ன பண்ணுறாங்கன்னா, “புத்தக பரிந்துரை கொடு”னு மட்டும் கேக்குறாங்க. “நீ எப்படி இருக்கே? உன்னால நடந்தது சரி தான்”ன்னு ஒரு வார்த்தை கூட இல்ல! நம்ம ஊர்லயே, சிரிப்பு வந்துரும் – சூர்யா டயலாக் மாதிரி, “நண்பன் அழுது தண்ணீர் விட்டாலும், அசிங்கப்படுத்தி விடுவான்”ன்னு சொல்லி.
உண்மையிலே, இதெல்லாம் நம்ம ஊரு நட்புலயும் நடக்கும்தான். ஒருவேளை, சின்ன வயசு தோழி “ஏய், டீச்சர் கேட்ட புத்தகப் பெயர் சொல்றியா, இருக்கியா?”னு மட்டும் வாட்ஸ்அப்ப்ல அனுப்புவாங்க, நம்ம உடம்பு, மனசு எப்படி இருக்குனு ஒரு கேள்வி கூட கேக்க மாட்டாங்க. ஆனா, இங்க நம்ம கதாநாயகி மனசு ஒடுங்கி, ஒருநாள், அப்படியே பழைய தோழி வந்துட்டா, “நீ சரியா இருக்கியா?”ன்னு கேப்பாங்கன்னு எதிர்பாத்து இருந்தாங்க. அதுவும் இல்ல.
இப்போ, சில மாதம் கழிச்சு, மறுபடியும் அந்த தோழி – “இன்னும் புத்தக பரிந்துரை கொடு!”னு மெசேஜ். அப்போ நம்ம கதாநாயகிக்கு, “இதுக்கு மேல நான் தான் எப்பவும் கைய கொடுத்தா போதும்!”ன்னு தோணுது. “நீங்க நம்ம ஊர்ல இருந்தீங்கனா, சின்ன வயசு மாமா மாதிரி, ‘கொஞ்சம் தெரிஞ்சுக்கோடா, எல்லாத்துக்கும் நான் இல்லை’ன்னு சொல்லிருப்பாங்க!”ன்னு சொல்லி சிரிப்போம்.
அருகில இருக்குறவர்களைப் பற்றி எவ்வளவு நம்ம மனசு கவலைப்படுகிறதோ, அவங்க கூட நம்ம மனதை அப்படி கவனிக்காம விட்டுடுவாங்க. இது உண்மை. நம்ம ஊரு கவிஞர் வைரமுத்து சொன்ன மாதிரி, “உலகம் தன்ன பாதையைப் பார்த்துத்தான் போகும்!” நம்ம மனநலம், நம்ம சந்தோஷம் நம்ம கையில் தான். வாழ்க்கை ஒரு அசைவோசை சாப்பாடு மாதிரி – எல்லாரும் வந்து ஒரு கை வைக்குறது, ஆனா, தானே உண்ணனும்!
இதுல, நம்ம கதாநாயகி அப்படியே பழைய பழக்கப்படி “ஆமாம், இதோ புத்தகப் பட்டியல்!”னு அனுப்பும் அளவுக்கு இல்லாமல், கொஞ்சம் அவங்க தோழிக்குத் தெரியாத மாதிரி, சில்லறை சப்பாத்து போடுறாங்க – வெளிப்படையா ஹாரர் இல்லை, ஆனா முடிவில் பயமா இருக்கும் புத்தகங்கள்! நம்ம ஊர்ல சொல்ற மாதிரி, “பழி வாங்குறதுக்கு பழம் பழுக்கணும்!”ன்னு தான்.
இப்படி, நம்ம பீப்பிள் பிளீசர் பழக்கத்துல இருந்து வெளியில் வர்றது – அது பெரிய விஷயம். எல்லாரும் மனநலத்துக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கணும். “நட்பு”னு பெயர் சொல்லி, நம்ம மனசை புண்படுத்துறவர்களோட தூரம் வைக்கறது தான் நல்லது. நம்ம பசங்க எப்பவும் சொல்வாங்க, “நட்பு பண்ணுறவன் இல்ல, சுயநலம் பண்ணுறவனா இருந்தா, விலகி நில்!”ன்னு.
இந்த கதையிலிருந்து என்ன தெரிஞ்சுக்கணும்?
நம்ம மனநலம் முக்கியம். எல்லாருக்கும் பிடிக்கணும்னு நம்மே நம்மை தொலைக்கக் கூடாது. நம்ம வாழ்நாள், நம்ம சந்தோஷம் நம்ம கையில் தான்.
நீங்க இப்படிப்பட்ட அனுபவம் எதிர்கொண்டிருக்கீங்களா? உங்கள் நட்புகளில, உங்க மனநலம் பாதிக்கும்படி நடந்திருக்கா? கீழே கமெண்ட்ல பகிருங்க, இல்ல உங்க நண்பர்களுக்கும் இந்த கதையை ஷேர் பண்ணுங்க!
நன்றி, வணக்கம் – மனசு சந்தோஷமா வா!
அசல் ரெடிட் பதிவு: You need book recommendations? Got it