'பேப்பர் தட்டுக்கும் பிளாஸ்டிக் கரண்டிக்கும் கோபம் – ஹோட்டல் ரீசெப்ஷனில் ஒரு அசத்தலான கதை!'
வணக்கம் நண்பர்களே!
நம்ம தமிழ் மக்கள் ஹோட்டலில் சாப்பிடும் போது, சாதாரணமாக யாராவது சன்னாசி தட்டு, தக்காளி காரி, சாம்பார் என்று கேட்டுக்கொள்வார்கள். ஆனா, ஒரு நாள் வெளிநாட்டிலிருந்து வந்த ஒரு தம்பதியர், சின்ன விஷயத்துக்காக ரீசெப்ஷனில் வந்து கண்ணை சிவப்பாக்கிட்டாங்களேன்னா, அது தான் இந்த கதை!
காலை நேரம். ஹோட்டலில் சாதாரண காலை பரபரப்பு. ஒரே இடத்தில் பலர் இட்லி, பொங்கல், சாட்னி, ப்ரெட், காபி என எடுத்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். இந்த நேரத்தில், நம்ம ஹீரோ – ரீசெப்ஷனிஸ்ட் – எல்லாம் யாராவது ஸ்பூன், கரண்டி இல்லன்னு சொல்லி வருவாங்கன்னு எதிர்பார்த்து தயார். அப்போ திடீர்னு ஒரு வெளிநாட்டு தம்பதியர் வந்து நின்றாங்க.
அவர்களோடு வந்த அந்த அம்மா, முகத்தில் ஒரு பெரிய கோபம்! அப்படியே நம்ம ஊர் ஆமாமா மாதிரி, "நீங்க என்னை இங்க அழைத்து வந்து பேப்பர் தட்டுல சாப்பிட சொல்லறீங்களா?" என்று புரிய வைக்கும் முகபாவனையோட. அவர் கணவர் பக்கத்தில், "ஏதோ பெரிய விஷயம் நடக்குது..." என்று தலையை கீழே வைக்கிறார்.
இந்த அம்மா பேச்சு ஆரம்பிச்சதும், ஆங்கில உச்சரிப்போட, "நாங்க சர்வதேசம் பார்த்தவங்க, பெரிய ஹோட்டல்ல ceramic (செறாமிக்) தட்டு, original steel cutlery (உணவுப் பயன் கருவி) கிடைக்கணும்" என்று கோரிக்கை வைக்க ஆரம்பிச்சாங்க. பேப்பர் தட்டு, பிளாஸ்டிக் கரண்டி பார்த்து, முகம் சிவந்து, கண்ணில் வெங்காயம் வெட்டிய மாதிரி கண்ணீர் வரும்னு நினைச்சேன்!
நம்ம ரீசெப்ஷனிஸ்ட், "இது ஹோட்டலின் ஒழுங்கு, காபி, இட்லி எல்லாம் ஹைகிளாஸ் தான், ஆனா தட்டும் கரண்டியும் ப்ளாஸ்டிக் தான் மேடம்," என்று மெதுவாகச் சொன்னாலும், அம்மா ஏற்றுக்கொள்ளவே இல்லை. "நான் corporate (மேலாளரிடம்) report பண்ணப்போறேன்!" என்று கோபத்தோட கத்தினாங்க. நம்ம ஊர் பாட்டி மாதிரி, "ஏன் வீட்டுல வெண்டையக்குழம்பு இல்லாமா விருந்தில் வைக்கும்?" என்று கேட்ட மாதிரி.
அவங்க கோபத்துக்கு GM (முதன்மை மேலாளர்) வரவேண்டிய நிலை வந்தது. மேலாளர் வந்ததும் சந்தோஷமாக சிரிச்சாராம் (அப்படியே ஹோட்டல் பக்கத்து ஆபீஸ்ல இருந்து இன்னொரு மேலாளர் சிரிப்பு ஒலியோடும்!). மேலாளர், "மன்னிக்கணும் மேடம், உங்க வசதிக்காக ceramic தட்டு, stainless steel கரண்டி வாங்கிக்கொடுக்கிறேன்," என்று Walmart (அங்குள்ள பெரிய கடை) போய் வாங்கி வந்தாராம்! அந்த தட்டும் கரண்டியும் அவங்களுக்காக ஹோட்டல் கிச்சன்ல வைக்கப்பட்டுச்சு.
பாருங்களேன், அம்மா சொன்னதுக்கு மேல, "நான் corporate-க்கு call பண்ணி report பண்ணறேன்!" என்றாங்க. மேலாளர் அஞ்சிக்கிட்டா என்ன, உடனே காரில் போய் வாங்கி வந்தாரே!
இதெல்லாம் நம்ம ஊரில் நடந்திருக்கா? நம்ம ஊர் ஹோட்டலில், "என்னங்க, பேப்பர் தட்டா? பிளாஸ்டிக் கரண்டியா? வச்சிக்கங்கப்பா! சாப்பாடு போடுங்க!" என்று சிரிச்சு விடுவோம். ஆனா, வெளிநாட்டு ஹோட்டல் கலாச்சாரத்தில், வாடிக்கையாளர் எதையாவது எதிர்பார்த்துப் பிழைப்பு வாங்கினா, மேலாளரே ஓடி போய் வாங்கிக்கொடுக்க நேரிடும்! நம்ம ஊர் சென்னைக்காரர் இருந்திருக்க, "அம்மா, இது தான் நம்ம ஹோட்டல் ஸ்டைல், சாப்பிடுங்க, இல்லாட்டி பார்க் ஹோட்டல்ல போய் சாப்பிடுங்க!" என்று சொல்லியிருப்பாங்களே!
இந்த கதையில், வாடிக்கையாளர் சேவை எங்கேயும் முக்கியம் தான். ஆனா, நம்ம ஊர் மக்கள் மாதிரி தளர்ச்சி, மெல்லிய நகைச்சுவை, சமாளிப்பு திறன் இருந்தா, இந்த மாதிரி சின்ன விஷயங்கள் பெரிய பிரச்சனையா மாறாது. அங்குதான் கலாச்சார வித்தியாசம் வரும்.
சிறுகதை முடிவு:
ஒரு பேப்பர் தட்டும் பிளாஸ்டிக் கரண்டியும், ஒருத்தருக்கு உலகப் பிரச்சனை, இன்னொருத்தருக்கு "அது என்னப்பா, சாப்பிடுவோமே!" என்ற அலட்சியம்.
நம்ம ஊர் சொல்லுக்கு சும்மா இல்ல:
"சாப்பாடு நல்லா இருந்தா, தட்டு எதுவாக இருந்தாலும் பரவாயில்லை!"
நண்பர்களே,
உங்க ஹோட்டல் அனுபவங்களும், ஆனா, சின்ன விஷயத்துக்கு பெரிய கோபம் வந்த சம்பவங்களும் இருந்தா, கீழே கமெண்ட்ல எழுதுங்க. "வாடிக்கையாளர் தேவைகள்" பற்றி உங்க அபிப்ராயமும் சொல்லுங்க. உங்க கதைகள் படிக்க காத்திருக்கிறேன்!
நன்றி, வாழ்க தமிழ்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Guest 'Threatened' to call corporate..