'புயலை வீச வந்த ‘பெருமை’—அதை விளக்கும் ஒரு ‘வாத்தியக்’ கதை!'
பள்ளி நினைவுகள்—அவங்க எல்லாம் நமக்கு இனிமையானவை தான், இல்லையென்றாலும் நம்ம வாழ்க்கையில் ஏதோ ஒரு வகையில் பாதிப்பை ஏற்படுத்தும். ஒருவேளை, முழுக்க முழுக்க வேடிக்கையா இருக்கக்கூடிய பள்ளி நாட்களுக்கு சில ‘வித்தியாசமான’ நண்பர்களும், ‘பெருமை’ பெண்மணிகளும் சேர்ந்து கலந்து விட்டால், அப்போ அந்த நாட்கள் ஒரு ‘மாஸ்’ அனுபவமாகவே மாறிடும்!
இப்போ இந்த கதை—ஒரு marching band reunion-க்கு சென்றபோது, எழுத்தாளர் அவர்களது பள்ளி வாழ்க்கையை நினைவு கூர்ந்திருக்கிறார். நம்ம எல்லாருக்கும் தெரியும், பள்ளியில் ஒரு வகை ‘one-upmanship’ மாதிரி நட்பில் போட்டி வைப்பவர்கள் இருக்காங்க. "நீங்க குடுத்த பிஸ்கட் நான் ஏற்கனவே சாப்பிட்டேன்" மாதிரி பேசுவாங்க. அந்த அளவுக்கு தான் இந்த கதை!
பள்ளியில் இருந்தபோதே, எழுத்தாளருக்கு தெரியாத ஏதோ காரணத்துக்காக ஒரு பெண் அவர்களிடம் எப்போதும் ‘போடி’ காட்டிக் கொண்டே இருந்திருக்கிறாள். ஒரே வகுப்பில் இல்லையென்றாலும், சில வகுப்புகளிலும் கூடுதல் செயல்பாடுகளிலும் சந்திக்க நேர்ந்தால், அப்போதே ஏதாவது விஷயம் செய்து அவரை சங்கடப்படுத்துவாள்.
"நீங்க வாங்கினும் CD, நான் ஏற்கனவே வாங்கிட்டேன்", "நீங்க போட்ட ஜீன்ஸ், ‘in-brand’ கிடையாது, பாருங்க எனக்கு தான் fashion!"—என்னென்னவோ ‘ஏன்’ என்று தெரியாத போட்டி, ‘பெருமை’ காம்பினேஷன்! நம்ம தமிழ்நாட்டுல இப்படிப்பட்டவர்களை ‘திமிரு புடிச்ச புள்ளையா’ அல்லது ‘பெருமை பேசும் பெண்மணியா’ சொல்வது வழக்கம்.
இது போலவே, marching band-லேயும் வாத்தியங்களை blast பண்ணி, music flip folder-ஐ தள்ளி, "அறியாதது போல" பக்கத்தில் இருந்து ஏதோ disturbance-ஐ உருவாக்குவது தான் அவளுக்கு வேலை!
பள்ளி முடிஞ்சதும், எழுத்தாளர் அடுத்த மாநிலத்துக்கு போய் college-க்கு சேர்ந்தார்; அங்கேயும் marching band-ல் சேர்ந்து, புதிய வாழ்க்கை ஆரம்பித்து விட்டார். அந்த பெண் பற்றி மறந்தே விட்டார்.
இரண்டு வருடங்கள் கழித்து, hometown summer festival-ல சந்திப்பது தான் climax! அப்போ அந்த பெண், பழைய ‘smug’ முகத்தோடு வந்து, "உங்க marching bandல என்ன பெரிய விஷயம் இருக்கு? நாமும் college bandல தான் இருக்கோம்..." என்று ஆரம்பித்துவிடுகிறாள்.
அப்போ எழுத்தாளர் சொன்ன பதில் சூப்பர்: "நாங்க ஆரம்பிச்சப்போ 250 பேர் இருந்தாங்க, இப்போது 330 பேர்!"—அவங்க பள்ளி band-ல் 50 பேர்கூட இல்ல. அதுக்கப்புறம், "NFL match-க்கு நம்ம band-யும் அழைக்கப்பட்டாங்க!" என்று பெருமை பேச, எழுத்தாளர் சொன்னார்: "அது நல்ல fun-ஆ இருக்கும்! நாங்கும் ஒரு NFL event-க்கு போயிட்டோம், மேலும் national-level parade-க்கு கூட அழைக்கப்பட்டோம்!"
அவளது பெருமை உருண்டு போனது போல, அடுத்த நிமிடம் வேறு யாரோடு பேச போய்விட்டாள். அந்த நாள் முதல், அவளுடைய ‘passive aggressive’ பயம் எழுத்தாளருக்கு இல்லையே!
இதெல்லாம் கேட்டு, நம்ம ஊர் வாசகர்கள் நினைக்கலாம்: "ஆஹா, ஆனந்தம் தான்!" நம்ம ஊரில், 'பெருமை பேசும்'வர்கள் இருந்தால், அவர்களுக்கு 'தக்க மாற்று' கொடுப்பது தான் நம்ம கலாச்சாரம். ‘கொஞ்சம் விட்டு, கொஞ்சம் எடுத்துக் கொள்ளறதுல தான் விஷயம்!’
இந்த வகை petty revenge-க்கு நம்ம ஊர் சமையல் வீட்டில் ஒரு analogy இருக்கு: "அம்மா, அடுத்த வீட்டு பையன் IIT போனான்—நம்ம பையனும் Anna University-க்கு போயிட்டான்!"—அந்த மாதிரி தான்!
இந்தக் கதையில் உள்ள சிரிப்பும், நம்ம ஊர் நகைச்சுவையும் ஒன்றாகக் கலந்திருக்கிறது. பெருமை பேசும், மற்றவர்களை கீழ்த்தரும் நண்பர்களுக்கு, நேர்த்தியான பதில் சொல்லும் அந்த நொடிகள்—எப்போதும் சுகமானவை!
முடிவில்: நம்ம வாழ்க்கையில் இப்படிப்பட்ட ‘பெருமை’ பேசும் நண்பர்கள் இருந்தால், அவர்களுக்கு ‘தக்க’ பதிலடி கொடுக்க வேண்டும், அதுவும் நகைச்சுவையோடு! உங்களுக்கும் இப்படிப்பட்ட அனுபவங்கள் இருந்தால், கீழே கமெண்ட் பண்ணுங்க. உங்கள் marching band, NCC, NSS, sports, அல்லது பள்ளி/கல்லூரி நாட்களில் நடந்த ‘one-upmanship’ கதைகள் இருந்தா பகிருங்க! எழுத்தாளருக்கு ஒரு ‘தலைவணக்கம்’—"கொஞ்சம் கஷ்டம் வந்தாலும், கொஞ்சம் ஜாலியும் வந்தது!"
நல்லா ரசிச்சீங்களா? உங்கள் அனுபவங்களை பகிர மறக்காதீர்கள்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Deflated her ego