'பார்கிங் பிளகார்டும், வாடிக்கையாளர் கோபமும்: ஒரு ஹோட்டல் முன் மேசையின் கதைகள்!'
"ஏய், நம்ம ஊரிலேயே ஹோட்டல் ரிசெப்ஷன் வேலைன்னா சும்மா இல்ல; அங்கே தினமும் துட்டு குடுக்குறவங்க மாதிரி, டென்ஷன் குடுக்குறவங்க அதிகம்! அந்த மாதிரி ஒரு நாள் வந்தது பார்கிங் பிளகார்ட் கலாட்டா."
ஒரு சனிக்கிழமை. எல்லாருக்கும் விடுமுறை. ஆனா நம்ம ரிசெப்ஷனிஸ்டுக்குத்தான் வேலை பஜாரு! ஹோட்டல் மெஜையில் ஒருத்தர் வந்து, "அண்ணா, என்னோட ஹேண்டிகாப் பார்கிங் பிளகார்ட் வீட்லயே மறந்து வந்துட்டேன். என்ன செய்யலாம்?"ன்னு கேட்கிறார்.
நம்ம ரிசெப்ஷனிஸ்ட், பழைய பஞ்சாங்கம் போல, "மாமா, உங்ககிட்ட பிளகார்ட் இல்லையென்றா, ஹேண்டிகாப் ஸ்பாட்டில் வண்டி வைக்காதீங்க. போலீஸ், நம்ம பார்கிங்கில் ரோந்து பண்ணுவாங்க. அப்ரம் அப்பாவியா அபராதம் வாங்கிடுவீங்க. ஹோட்டலுக்கு கிட்ட இருக்குற சாதாரண இடம் பார்த்து வண்டி வையுங்க"ன்னு சொல்லி, சிரமத்திற்கு மன்னிப்பு கேட்டார்.
இந்த சொன்னதுக்குப் பிறகு, அந்த வாடிக்கையாளர் உடனே ஏதோ பெரிய அபராதம் வாங்கிட்ட மாதிரி முகம் பண்ணி, தன்னோட அறைக்கு போயிட்டார்.
பத்து நிமிஷம் கழிச்சு, மீண்டும் வர்றார்! இந்த முறை "உங்க மேலாளரை அழையுங்கள்! உங்கள் பதிலுக்கு எனக்கு சமாதானம் இல்லை!"னு கோபம் கொஞ்சம் அதிகம்.
நம்ம ஊர் ஹோட்டல்களில் சனிக்கிழமைன்னா மேலாளர்களும் விடுமுறையே! அவரை எப்படி அழைப்பது? "மாமா, நான் தான் இன்றைக்கு ஒரே முன் மேசை ஊழியன். மேலாளர் இல்லை. அவங்க மெயில் முகவரி மட்டும் இருக்கு. தொலைபேசி எண்னும் இல்ல. இருந்தாலும், சனிக்கிழமையிலே யாரும் பதில் சொல்வாங்கன்னு நம்பிக்கையே இல்லை!"ன்னு சொல்லி, வேற வழி பார்த்தார்.
அவருக்கு, “இப்போ என்ன பண்ணணும்?”ன்னு எண்ணம். நம்ம ஊர் பஜாரிலே "நீங்க சொன்ன மாதிரி செய்ய முடியாது. உங்க வண்டிக்காக நாங்க பொறுப்பு இல்லைன்னு அடையாளம் போட்டிருக்கோம்!"ன்னு ரிசெப்ஷனிஸ்ட் நினைத்தார்.
இது சென்னையிலோ மதுரையிலோ நடந்திருந்தா, அந்த வாடிக்கையாளர், "அண்ணே, ஒரு சின்ன உதவி பண்ணிடுங்க!"ன்னு கொஞ்சம் கலைஞர் மாதிரி பேசியிருப்பார். அங்க, நேரடியாக மேலாளர் கேட்டு, வெறும் மெயில் முகவரி கேட்டால், நம்ம ஊர் மக்கள் ஏற்கனவே ரொம்ப கோபம் பண்ணி, ரெண்டு பேரும் இட்லி சாம்பார் பேசிக்கிட்டு முடிச்சிருப்பாங்க!
இந்த ரெசெப்ஷனிஸ்ட், இந்தியாவில் இருந்திருந்தா, குட்டி வழிச்சொல்லி, "சார், பக்கத்து டீக்கடைக்காரரிடம் பேசுங்க. அவங்க உங்க வண்டிக்காக ஒரு கண் வைத்துக்குவாங்க!"ன்னு சொல்லியிருப்பார். ஆனா, அங்க அமெரிக்காவில் எல்லாமே ரெகுலேஷன், விதிகள்!
இந்த சம்பவம் நமக்கு ஒரு நல்ல பாடம் சொல்லுது. எங்கும் போனாலும், விதிகள், சட்டங்கள் இருக்கின்றன. ஹோட்டல் ஊழியர்கள் நம்ம ஊர் தோழர்களை மாதிரி, நம்மடா வேலை சொல்லிக்கொடுக்க முடியாது. அதனால்தான் இந்த ரெசெப்ஷனிஸ்ட், “நான் செய்யக்கூடியதை எல்லாம் பார்த்தேன், ஆனா உங்களுக்கு உதவ முடியவில்லை,”ன்னு சிரமப்பட்டு விட்டார்.
இந்த மாதிரி சம்பவங்கள் நம்ம ஊர்களிலும் நடக்குதே! நீங்கள் எங்காவது பஸ்ஸில், ரயிலில், பக்கத்து ஊர்காரர் "சீட் கொடுங்க!"ன்னு கேட்டதுண்டு இல்லையா? ஆனா, விதிகள் எல்லாம் தாண்டி, ஒருவருக்கொருவர் உதவி பண்ணும் மனசு தான் நம்ம கலாச்சாரம்.
இதுக்குள் நம்ம ஊர் வசனம் ஒன்று: "வந்தாரை வாழ வைக்கும் தமிழ் நாடு!" ஆனா, விதி சட்டங்களுக்கு முன்னால் எல்லாம் ஒன்னு தான்.
முடிவில்...
இந்த கதையைப் படிச்சதும், "உங்களுக்கும் இப்படிப்பட்ட வாடிக்கையாளர் அனுபவம் இருக்கா? உங்க அலுவலகத்திலோ கடையிலோ, ஏதாவது கலாட்டா சம்பவம் நடந்ததா?"ன்னு கீழே கமெண்ட் பண்ணுங்க! உங்கள் கதைகள் என்னை விட சுவாரஸ்யமாக இருக்கும் என்று நம்புறேன்!
"விதிகளை மதிப்போம், மக்களை மதிப்போம்" – அடுத்த வாரம் இன்னொரு ஹோட்டல் முன் மேசை கதையுடன் சந்திப்போம்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Handicap Parking