பாராட்டும் பண்டிகையில் பார்வையும் இல்லை! – ஒரு ஹோட்டல் முன்பணியாளரின் 'தென்கிவிங்' அனுபவம்
“அய்யோ, பாக்குறவங்களெல்லாம் முகம் திருப்பிடுச்சு!” – இது ஒரு சாதாரண தமிழ் ஊரிலே நடக்கும்போது, நம்ம வீட்டு பெரியம்மா ஏதோ புதுசா சுட்டு வைத்த ஸ்நாக்ஸை வீட்டுக்கு வந்தவர்கள் திணிக்க முயற்சி பண்ணும்போது இருக்கும் காமெடி. ஆனா, இந்த சம்பவம் நடந்தது அமெரிக்காவில், Thanksgiving நாலு!
அந்த 'Thanksgiving'ன்னா, அங்க அமெரிக்காளர்களுக்கான 'பொங்கல்' மாதிரி. குடும்பம், நண்பர்கள் ஒண்ணா கூடி சாப்பாடு பண்ணுற நாள். நம்ம ஊர்ல மாதிரி இல்ல, வேலைக்கும் விடுமுறை கிடைக்கும். ஆனா, எல்லாருக்கும் அல்ல – குறிப்பா ஹோட்டல் ரிசெப்ஷன் மாதிரி வேலைக்காரங்களுக்கு!
u/Hamsterpattyன்னு ஒருத்தர், ரெடிட் ல ரொம்ப அழகா தங்களோட அனுபவத்தை எழுதியிருக்காங்க. அந்த சம்பவத்தை நம்ம தமிழ்நாட்டுக்காரர்கள் ரசிக்கும் மாதிரி, நம்ம பாணியில் சொல்லணும்னு தோணிச்சு!
அன்னிக்கு அந்த Reddit பயிலுக்கு 'evening shift'. வீட்டிலே மாமியார் (அங்க MIL) பொறுக்குறதுலே சமயம், அவரை மாதிரி நல்லதொரு சமையல்காரர் இருந்தா, வேலைக்குப் போறவங்க பாக்கியம். நம்ம ஊருக்கும் அது பெரிய விஷயம்தான் – வீட்டில் பெரியவர் விருந்துக்காக சமையல் செய்து, வேலைக்குப் போறவங்க பக்கத்திலே பக்குவம் செய்த உணவை பாக்கெட்ட்ல போட்டுக்கிட்டு போறாங்க.
அப்படியே வேலைக்குச் சென்றதும், ஹோட்டல் ரிசெப்ஷன்ல 'பாரம்பரியமா' – நம்ம ஊர்ல ஸ்டேஷன்ல இருக்குற டிக்கெட் க்ளார்க்கு மாதிரி, அவங்க இருக்குற இடத்திலே சும்மா உட்கார்ந்து, சமயமா முகம் மேல பார்றது. அங்கயும் அவங்க அதே மாதிரியே – கைல போன், ரொம்பவே சலிப்பா இருந்தது.
“ஏன், கிட்டத்தட்ட எட்டு மணி நேரம், எவரும் என்னை நோக்கி பார்கலை, ஒரு புன்னகையும் இல்லை!” – இப்படி சொன்னா நம்ம ஊர்ல பெருசா இருக்காது. ஆனா Thanksgivingன்னா எல்லாரும் சந்தோசமா, unfamiliar ஆள்கிட்ட கூட 'Happy Thanksgiving!'ன்னு சொல்லுவாங்க. அப்படி ஒரு நாள், மூணு பேர்தான் பார்வை கொடுத்தாங்க, ஆனாலும் ஒரு புன்னகையும் இல்லை.
இதுக்காக தான் நம்ம ஊர்ல சொல்றாங்க, “முகம் பார்த்து பேசினா மனசு திறக்கும்!” அங்கயும், இவங்க எல்லாம் ஹோட்டல் விருந்தாளிகளே இல்ல, அவங்க ஊருக்காரங்க – தன்கிவிங் சாப்பாட்டுக்கு வந்தவங்க!
இதைப் படிச்சதும் எனக்கு நம்ம ஊர்ல பண்டிகை நாட்கள்ல நடக்குற சில விஷயங்கள் ஞாபகம் வந்துச்சு. பண்டிகைன்னா, வீட்டுக்கு விருந்தாளி வரணும், சாப்பாடு பரிமாறணும், எல்லாரும் ஒரு புன்னகையாவது போடணும். அந்த புன்னகையாதான் எங்க கல்சரில் விருந்தோம்பல்!
ஆனா இது மாதிரி ஒரு நாள்ல, யாரும் பாக்காம, ஒருத்தர் மட்டும் உட்கார்ந்து இருக்குறது... சும்மா தான் நம்ம ஊரு பசங்க சொல்வாங்க, “சாமி, நம்ம முகத்துல ஏதாவது புள்ளி போட்டு இருக்கான்னு பாரு!”ன்னு. இவங்கும் அதே மாதிரி இரண்டாம் முறையா கண்ணாடியில் முகம் பாத்தாங்க – எதுவும் இல்லை.
அன்னிக்கு அந்த ஹோட்டல் முன்பணியாளர் சந்தித்த தனிமை, நம்ம ஊர்க்காரருக்கு – குறிப்பா ரொம்ப பந்தயத்திலே இருக்குற பெரிய விருந்துகள்ல, ஏதாவது ஒரு பக்கத்தில் உட்கார்ந்து, யாரும் கவனிக்காத உறவுக்கு – பக்கத்திலே இருக்கும் 'பெரியப்பா' மாதிரி தான்.
இந்த அனுபவம் நம்ம எல்லாருக்கும் ஒருமுறை நேர்ந்திருக்கும். சில சமயம், நம்ம சந்தோசத்தோடு, உற்சாகத்தோடு ஒரு நாள் போயிருக்கும். ஆனா, எதிர்பார்ப்பு இல்லாத இடத்திலே, நம்ம உழைப்பை யாரும் மதிக்காம, ஒரு புன்னகை கூட இல்லாம போனது கொஞ்சம் சங்கடம்தான்.
இதிலிருந்து ஒரு பாடம் – பண்டிகை நாள்ல, ஒரு புன்னகை, ஒரு பார்வை கூட எங்க கல்சரில் பெருசு. ஹோட்டல், ரெஸ்டாரண்ட், கடை, எங்கயும் வேலை செய்பவர்களுக்கு, நம்ம ஒற்றை புன்னகை, ஒரு நன்றி சொல்வது, அவர்களுக்கு அந்த நாளையே மாற்ற capable!
நீங்க இப்படிப்பட்ட ஒரு தனிமை, அல்லது அங்கீகாரம் இல்லாம ஒரு நாள் சந்தித்திருக்கிறீர்களா? கீழே கமெண்ட்ல சொல்லுங்க. அடுத்தமுறை, ஹோட்டலுக்கோ, கடைக்கோ போனீங்கனா, ஒரு புன்னகை சும்மா கொடுக்க மறக்காதீங்க!
பண்டிகை நாளில் மட்டும் இல்ல, சாதாரண நாளிலும் – உங்கள் புன்னகை யாருக்காவது ஒரு சிறிய சந்தோசம் தரும்.
நண்பர்களே, உங்களுக்கு இப்படிப்பட்ட அனுபவம் இருந்தால், கீழே பகிர்ந்து பேசுங்க. நம்ம தமிழ் மனசு, எப்போதும் இன்னொருவருக்கு ஒரு புன்னகை அளிக்கணும்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Thanksgiving day.