பரிஸ் விமான நிலையம்: இருவரும் இடம் கொடுக்க மறந்தால், குழந்தைகள் தான் பாடம் சொல்லுவார்கள்!
வணக்கம் நண்பர்களே!
பேருந்து நிலையம், ரயில் நிலையம், அல்லது விமான நிலையம் – எங்கும் கூட்டம் என்றால், நம்ம ஊரு மக்களுக்கு தனி பக்குவம் இருக்கும். அந்த சீட்டில் யார் உட்காருவாங்க? இடம் கொடுக்காதா? "நான் முதல்ல வந்தேன்"ன்னு வாதம் போடுவாங்க. இப்படி ஒரு பழக்கமான சூழ்நிலையில், ஒரு பரிசுப் பயணத்தில் நடந்த சின்ன பழிவாங்கும் சம்பவம் தான் இப்போ நம்மோட கதையாயிருக்கு.
இது நடந்தது – பாரிஸ் விமான நிலையம். தமிழ்நாட்டுல இருந்து போறேன்னு நினைச்சுக்காதீங்க! ஒரு அமெரிக்க குடும்பம் – அக்கா, தங்கை, 7 வயசு, 4 வயசு குழந்தைகள், ரோம்க்கு போறதுக்காக பரிஸ் வழியா பயணம். நீண்ட ஊதுகால நடையில, customs, security எல்லாம் கடந்து கடைசில gate-க்கு வந்தாங்க. அங்க கூட்டம் மட்டும் இல்ல, கடைசில ஒரு சீட் கூட கிடைக்கறது ராசிக்காரன் வேலை!
இந்த குடும்பத்தோட 7 வயசு பையன், பிளேட் prosthetics போட்டிருக்காரு. பாவம், விமான பயணத்தோட கால்கள் வீங்கிடுச்சு, உட்காரணும்னு அவசரமான நிலைமை. தங்கச்சி, "இந்த இரண்டு குழந்தைகளும் ஒத்த இடம் வேணும், இந்த பையனுக்கு உட்காரணும்னு" அங்க இருந்த ஒரு பெண்ணிடம் கேட்டாங்க. அந்த பெண் சற்று கம்பீரமா, "நான் சீட் மாற மாட்டேன்"ன்னு கலர்ல சொல்லிட்டாங்க. நம்ம ஊர்ல இருந்தா, பாதி பேர் 'ஏய், குழந்தை தானே, கொஞ்சம் இரக்கமா இரு'ன்னு மனம் உருகி சீட் கொடுத்திருப்பாங்க. ஆனா இங்க அவங்க எதோ ராஜ்யத்தில் இருக்குற மாதிரி.
அப்புறம் என்ன ஆயிருச்சு தெரியுமா?
அந்த பெண்ணோட எதிர்பார்ப்பு – "இவங்க வேற இடம் தேடுவாங்க"ன்னு. ஆனா நம்ம தமிழ் பெண்கள் மாதிரி சமாளிப்பில் பஞ்சமில்லையே! தங்கை, ஒரு பையனை அந்த பெண்ணுக்கு இடப்புறமும், இன்னொரு பையனை வலப்புறமும் உட்கார வைத்து, "இப்போ பார்த்துக்கோ!"ன்னு ஒரு சிரிப்போட சும்மா இருந்தாங்க. 4 வயசு பையன் – நீங்க நினைச்சுக்கூட முடியாது – பாவம் அந்த பெண்ணுக்கு கண்ணாடி போட்ட பூனை மாதிரி! இருவரும் குதிக்க, குதிக்க, அவரை மையத்தில் வைத்து ஒரு சீரியஸ் சண்டைக்குத்து போட்ட மாதிரி.
நம்ம ஊர்ல ஒரு சொல்வளம் இருக்கு – "சீட்டில் உட்கார்ந்தவனுக்கு சீட்டு கிடையாது, சீட்டில் அவசரமாய் வந்தவனுக்கு தான் சீட்டு!" அந்த பெண், ஒன்னும் நிமிஷம் கூட பொறுத்துக்க முடியாம, சீக்கிரம் எழுந்து போயிட்டாங்க. "இது தான் குழந்தை பந்தயத்தில தோற்கும் பெரியவர்களின் கதை!"
இந்த சம்பவம், நம்ம ஊர்ல நடக்கும்னா படியெடுத்து பஞ்சாயத்து நடக்கும். 'பாரு, குழந்தைக்கே இடம் கொடுக்காமல் இருக்குறாளே'ன்னு எல்லாரும் பேசுவாங்க. விமான நிலையம், பரிஸ்-வோ, பாண்டிச்சேரி-வோ, மனித மனசு தான் ஒரே மாதிரி. ஆனா, நம்ம ஊர்ல பெரியவர்களுக்கு குழந்தை மேல ஒரு பாசம் இருக்கும் – "குழந்தைகள் தான் கடவுள்"ன்னு சொல்லுவோம்!
இந்த கதையில ஒரு முக்கியமான புள்ளி – இடம் கொடுக்க மறந்திருப்பது ஒரு பெரிய குணாதிசய குறை. நம்ம ஊர்ல பஸ்ஸில, டிரெயின்ல, பெரியவர்கள் குழந்தை, முதியவர்களுக்கு இடம் கொடுப்பது வழக்கம். இதுக்கு தான் நம்ம கலாச்சாரம் புகழ் பெற்றது. ஆனா இந்தப் பரிசுப்பயணத்தில், அந்த பெண் ஒரு நல்ல பாடம் கற்றுக்கொண்டாள் – குழந்தைகள் இடத்தில் உட்கார்ந்தால், அவர்களோட ஆட்டம் பார்த்து தாங்க முடியாமல், இடம் விட்டு எழுந்து போக வேண்டியதுதான்!
இது போல, நம்ம வாழ்க்கையில் சில நேரம், பெரியோருக்கு குழந்தைகள் தான் நல்ல ஆசிரியர்கள். "உங்களுக்கு இடம் கொடுக்க மனம் இல்லையா? நான் உங்களுக்கு கொஞ்சம் சீட் 'அனுபவம்' காட்டுறேன்!"ன்னு சொல்லி விட்டார்கள் போல.
இதைப் படித்த பிறகு, இனிமேல் எல்லாரும், சிறியவர்களுக்கு இடம் கொடுக்க மனம் வையுங்கள். ஒரு கடைசி கேள்வி – உங்கள் வாழ்க்கையில இப்படிச் சின்ன பழிவாங்கும் சம்பவம் நடந்ததா? உங்கள் கதைகளை கீழே பகிருங்கள்! நம்ம ஊர் கலாச்சாரம், மனித நேயம், குழந்தைகளின் சாம்ராஜ்யம் – எப்போதும் வாழ்க!
நண்பர்களே, உங்கள் அனுபவங்கள், கருத்துக்கள் கீழே பகிர்ந்தால் மகிழ்ச்சி! தொடர்ந்தும் படித்து, பகிருங்கள்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Crowded Paris airport seating