'பிள்ளை ஊசி போர்வை வேண்டுமா? – ஹோட்டல் ரிசப்ஷனில் நடந்த ஒரு காமெடி சம்பவம்!'
இரவு 12 மணிக்கு பிறகு, ஓய்வாக ஒரு காபி எடுத்துக்கொண்டு ரிசப்ஷனில் அமர்ந்திருந்தேன். அப்போதுதான் வீழ்ச்சி நடக்க ஆரம்பித்தது! ஒரு வாடிக்கையாளர், முகத்தில் சுருக்கத்துடன், "சார், இந்த போர்வை பிள்ளைகளுக்காகத்தானா? எனக்கு பெரிய போர்வை வேணும்!" என்று வந்தார். எனக்கு உடனே மனஸுல, "நம்ம ஊரு 'போர்வை' மாதிரி, இவருக்கு ஒரு பெரிய கம்பளி போர்வை வேணுமா?" என்றே தோன்றியது.
இப்போ, இந்த ஹோட்டல் ஒரு தங்குமிடம் மாதிரி. டார்மிடரி – தமிழ் வார்த்தையில் சொன்னா, 'சமூக அறை' மாதிரி, ஒவ்வொருவருக்கும் தனி படுக்கை, அதை பற்றிய விவரம் முன்பதிவிலேயே சொல்லிருப்பாங்க. ஆனா, இவர் படுக்கையின் அளவு பற்றி எதுவும் சொல்லாமல், போர்வையோட அளவை குறை சொல்றாரு.
நான் கேட்டேன், "சார், இதுவரைக்கும் உங்களை விட பெரியவர்கள் எல்லாம் இந்த போர்வை போட்டுக்கிட்டே தூங்கிட்டாங்க. உங்களுக்கு மட்டும் எப்படி குறை வந்துச்சு?" என்று. ஆனா, வாடிக்கையாளர் கேட்கறது கேட்கற மாதிரிதான். நாமும் நம்ம ஊரு பழக்கப்படி 'வாடிக்கையாளர் ராஜா'னு நினைச்சு, இன்னொரு பெரிய போர்வை எடுக்க போனேன்.
இருந்தாலும், அவங்க சொன்ன மாதிரி, "டபுள் படுக்கை போர்வை" தர முடியாது. அது ரெண்டாவது படுக்கைக்கு வாங்கி வச்சிருப்பாங்க, அதில இருந்து எடுத்தா, ஹவுஸ் கீப்பிங்க் (கழுவும் வேலைக்காரர்கள்) மேலிருந்து கீழே வரிசையா வாயை வாங்குவாங்க. அதனால, ரிசர்வ் ரூம்ல வச்சிருந்த 'நல்ல' போர்வை எடுத்துக்கிட்டு, "இதுதான் நம்மளால் முடிஞ்சது, இத விட பெரியது தர முடியாது," என்று கொடுத்தேன்.
எல்லாம் சரியாயிடுச்சு என்று நினைச்சேன். ஆனா, கதை அங்க நிறையல!
அடுத்த நாள் காலை ஆறு மணிக்கு, அந்த வாடிக்கையாளர் பத்து நிமிஷம் தூங்கியவுடன், போர்வையை தரையில் போட்டு, "இது பசங்களுக்கானது! நீங்க போய் பெரிய போர்வை கொண்டு வாங்க!" என்று சப்தமா சொல்ல ஆரம்பித்தார். அங்கிருந்து ஆரம்பம் – "நான் சொல்லுறது கேளுங்க, வீட்ல பெரிய படுக்கை போர்வை தூக்கி கொண்டு வாங்க! இல்லன்னா, உங்க மேல மேலாளரை சந்திக்க போறேன்!"
அவர் சொல்றது, நமக்கு மேலாளரிடம் புகார் கொடுக்குறதுக்காகவே வாழ்ந்து வர்ற மாதிரி! நாமும் நம்ம ஊரு பழக்கப்படி, "சார், என் வேலை போயிடும், ஹவுஸ் கீப்பிங்க் சண்டை போடுவாங்க" என்று கெஞ்சினேன். ஆனா, அவர், "அது என் பிரச்சினை இல்லை! போர்வை வேணும், வேறு எதுவும் கேக்க வேண்டாம்" என்று நின்றுவிட்டார்.
நிறைய எடுத்துக்கொண்டு, கடைசியில், "சரி, உங்கள் பெயர், ரூம் நம்பர் சொல்லுங்க, நான் போர்வை எடுத்து வர்றேன்," என்று சொல்லி, மேலே ஓடினேன். ஹோட்டல் முழுக்க Maintenance closet எல்லாம் தேடி பார்த்தேன். இல்லை. கடைசில, ஓர் காலியான டபுள் ரூமிலிருந்து போர்வை எடுத்தேன். அது எடுக்க வேண்டிய கட்டாயம் வந்ததேய், ஹவுஸ் கீப்பிங்கும் மேலாளரும் எனக்கு மேசேஜ் அனுப்பினால் ஆச்சரியமில்லை.
இந்த சம்பவம் நம்ம ஊரு “சுந்தரி போர்வை” கதையை நினைவுபடுத்துது. வீட்டில் பெரியவர்களும் குழந்தைகளும் ஒரே போர்வையை இழுக்க இழுக்க, யாருக்காவது போர்வை குறைவு தான்! ஆனா, ஹோட்டல் லைஃப் கொஞ்சம் கடுமை; விதிமுறைகளும், வேலைபார்க்கும் மனிதர்களின் போராட்டமும் யாரும் பாக்க மாட்டாங்க.
இதுல இருந்து என்ன புரிகிறது?
- வாடிக்கையாளர்கள் எப்போதும் தங்களுக்காகவே பழைய நெறியை மாற்றச் சொல்வார்கள்.
- பணியாளர்களின் நிலை 'இருதயத்தில் பாசம், முகத்தில் புன்னகை, உள்ளுக்குள் ஓர் சோகக் கதையும்' மாதிரிதான்!
- நம் ஊரு கலாச்சாரம் போலவே, பொறுமையும், கலகலப்பும் இருந்தால் எதையும் சமாளிக்கலாம்.
நீங்களும் இந்த மாதிரி வேலை செய்திருக்கிறீர்களா? வாடிக்கையாளர்களின் வித்தியாசமான கோரிக்கைகள் குறித்து உங்களுக்கும் அனுபவங்கள் இருந்தால், கீழே கமெண்டில் பகிர்ந்து சொல்லுங்க. சிரிப்பும், தையலும், அனுபவமும் – எல்லாம் பகிர்ந்தால்தான் வாழ்க்கை இனிமை!
நன்றி நண்பர்களே! அடுத்த முறை “போர்வை” கேட்டா, நம்ம ஊரு கம்பளி போர்வையை நினைவில் வச்சுக்கோங்க!
(மூலம்: r/TalesFromTheFrontDesk – u/BillieLD, "Child-sized blankets")
அசல் ரெடிட் பதிவு: 'Child-sized blankets'