'பாஸ் பேப்' ஆக வர முயற்சிச்சா? நம்ம ஊர் சுத்தி பறக்குது!
நம்ம ஊர் அலுவலகத்திலோ, மருத்துவமனையிலோ, பள்ளியிலோ, எங்க இருந்தாலும் “நான் தான் எல்லாத்துக்குமே தலைவி”ன்னு ஓவர் சாகசம் காட்டும் ஒருத்தர் கிடைப்பதுதான்! அப்படிப்பட்ட ஒரு "பாஸ் பேப்" வந்தா, அந்த இடம் எப்படி சுத்தி பறக்கும்? இது ஒரு ரொம்பவே ரசிக்கத்தக்க பழிவாங்கும் கதை!
நான் சுகாதாரத்துறையில பல வருடங்க இருந்து, சமீபத்தில் ஒரு மனநல மருத்துவமனையில வேலைக்கு போனேன். இந்தியாவில் இந்த மாதிரி களஞ்சிய வேலைகள் ("இன்டர்ன்ஷிப்") பலருக்கும் பரிச்சயம். இங்கும் அப்படியே, 16-26 வயசுக்குள்ளானவர்களுக்கு ஒரு வருடம் பயிற்சி தரும் திட்டம்.
அப்படியே ஒரு புது "ஹைர்" வந்தாங்க. வயசு குறைந்தாலும், இவரோட போக்கு பெரிசு! பெரியவர்கள், அனுபவம் உள்ளவர்களை மதிக்கவே மாட்டாங்க. அப்படியே, நோயாளிகளுக்கு உணவு எடுத்துக் கொடுக்கும்போது கையில கையுறை போடாம, கழுவாம தட்டில் கையோட பிசைந்து கொடுத்துடுவாங்க!
நடக்கவே கூடாத விஷயம்! நம்ம ஊர்ல கூட, வீட்ல விருந்தாளிக்கு அப்படிச் சாப்பாடு வைத்தா, அடுத்த நாள் பக்கத்து வீட்டுக்கு ஆட்கள் ஓடிப் போயிருவாங்க!
நானும் பெரியவர் என்பதால், தனியா அழைத்து நல்ல வார்த்தை சொல்லிப் புரிய வைத்தேன். “இதை இப்படிப் பண்ணக்கூடாது, இது ரொம்பக் கெட்ட பழக்கம். இன்னொரு பெரியவர் இருந்தா, உங்களுக்கு நேரில் சொல்லி சண்டை போட்டிருப்பாங்க,”ன்னு எச்சரிக்கை கொடுத்தேன்.
மனநல மருத்துவமனையில சில நோயாளிகள் வெளியே செல்லலாம்; சிலருக்கு அனுமதி கிடையாது. அதனால, வாசலில் ஒருவருக்கு "பவுன்சர்" மாதிரி உட்கார்ந்து, யார் வெளியே போறாங்க, யார் உள்ளே வரறாங்கன்னு கண்காணிக்கணும். இது, வேலைக்காரர்களுக்கு ரொம்ப பிடிக்காத ஒரு வேலை. சும்மா உட்கார்ந்திருப்பது, சிறிய தேவைக்காக கூட யாரையாவது கூப்பிடணும்.
நான் "பாஸ் பேப்" உடன் ஒரே ஷிப்ட்ல இருக்கும்போது, சிறிய தேவைக்காக சொல்லி, “இரு சிஸ்டர், நான் கிறையப் போறேன், நீ இங்க இரு”ன்னு கேட்டேன். ஒவ்வொரு முறையும் "ஆமாம், நான் கவனிக்கறேன்"ன்னு சொல்லுவாங்க. ஆனா, உண்மையிலே ஒரு டோஸ்ட் மேக்கிறதுக்காக 15-20 நிமிஷம் பிசைந்து விடுவாங்க! இந்த மாதிரி எங்க வீட்டுல நடந்தா, அம்மா "இவளால் ஒரு ரொட்டி கூட செய்ய முடியல"ன்னு கத்துவாங்க!
இதைவிட வீம்பான விஷயம் என்னனா, நான் பயன்படுத்தும் சுத்திகரிப்பு துண்டுகளுக்கு தேதி எழுதி வைப்பேன். இது நம்ம ஊர் மருத்துவமனையிலும் பழக்கம்; பழைய பொருட்கள் நோயாளிகளுக்கு தீங்கு செய்யக்கூடாது. அந்த "பாஸ் பேப்" ஒருநாள், எல்லாரும் முன்னாலே, “ஏன் தேதி போடலை, இது உங்க பொறுப்பு!”ன்னு கூச்சப்படுத்த ஆரம்பிச்சிட்டாங்க!
நாமும் சமாளிக்காதா? தனியா அழைத்து, “இதை மறுபடியும் நோயாளிகள் முன்னாடி பண்ணினா, மேல் அதிகாரியிடம் சொல்லி, உங்களை வேலை விட்டு வெளியே போக வைக்கிறேன். நம்ம ஊர்ல இது பெரிய அவமானம்,"ன்னு முடிவு சொல்லிவிட்டேன்.
பின்னாடி தெரிஞ்சது, இவங்க எங்க எல்லாரைப் பற்றியும், யாரோட பாலினம் எப்படின்னு பேசிக்கிட்டிருந்தாங்க. ஸொத்து, சம்பளம், பாலினம் – எதுவும் இவருக்கு இஷ்டம் போல பேசிக்கொள்வது. நம்ம ஊர்ல அப்படிப் பேசினா, “ஏன் உனக்கு வேலையும் வேலைக்காரர்களும் இல்லையா?”ன்னு கேட்பாங்க!
இந்த கதைல சிறந்த ட்விஸ்ட் – ஒருநாள் என் ஜூட்டா காணோமே! Locker-ஐ (கவர்ச்சி பெட்டி) இவங்க பிடிச்ச இடம், தானே பிடிச்சுக்கிட்டாங்க. நம்ம ஊர்ல யாராவது ஒன்னு பிடிச்சுக்கிட்டா, “இது என் பொக்கிஷம்”ன்னு சொல்லுவாங்க போல!
நான் நல்ல lock வைத்திருந்ததால், என் locker-ஐ மீண்டும் கைப்பற்றினேன். இவங்க போட்ட எல்லா ஸ்டஃப்-யும் என் வேலை ஜூட்டாவோட (அது சில சமயம் வாசனை கொடுக்கும்!) உள்ளே பூட்டி வைத்தேன். இவை திரும்பப் பெறணும்னா, மேல் அதிகாரியிடம் போய் "எனக்கு யாரோட locker-ஐ பிடிக்கணும் என்று தோன்றியது"ன்னு சொல்ல வேண்டிய நிலைக்கு வந்தாங்க!
இது தான் நம்ம ஊர் ஸ்டைல் petty revenge! நல்ல பழிவாங்கி, நல்ல சிரிப்பு!
முடிவுக்காக: நம்ம ஊர்ல, பெரியவர்களை மதிக்கணும் என்பதுதான் முதல் பாடம். அலுவலகம், மருத்துவமனை, பள்ளி எங்க இருந்தாலும், ஒழுக்கம், மரியாதை, சுத்தம் இவை முக்கியம். யாராவது "பாஸ் பேப்" மாதிரி ஓவரா நடந்தா, நம்மளும் சும்மா இருக்கக்கூடாது. முற்றிலும் போட்டி விடலாம், ஆனா நம்ம ஊரு ஸ்டைல்ல!
நீங்களும் உங்கள் அலுவலகத்தில் இதுபோன்ற அனுபவங்கள் இருக்கா? கீழே கமெண்ட்ல சொல்லுங்க, நம்ம கூட சேர்ந்து சிரிப்போம்!
புதிய "பாஸ் பேப்" வந்தால், பழிவாங்கும் நம்ம ஊர் ஸ்டைல் எப்படி இருக்கும் என்ற கதை, வாசிப்பவர்களுக்கு சிரிப்பு மற்றும் சிந்தனை கொடுக்கும்.
அசல் ரெடிட் பதிவு: Trying to be boss babe? Not with me.