மக்கள் ஏன் தவிர்க்க முடியாத அளவுக்கு எரிச்சலாக நடந்துக்கொள்கிறார்கள்? – ஒரு ஹோட்டல் முன்பணியாளரின் கதை
நம்ம ஊர்ல “பொறுத்தவரைக்கும் புன்னகை”ன்னு சொல்வாங்க. ஆனா சில பேரு, புன்னகை மட்டும் இல்லாம, நமக்கே எரிச்சலாக, வாசல் கடக்கிறார்களேன்னு நினைக்க வைக்கும் அளவுக்கு நடந்துகொள்றாங்களே – இதுக்கு காரணம் என்ன? நான் ஹோட்டல் முன்பணியாளராக வேலை பார்க்கும் போது அனுபவிச்ச ஒரு கதை சொல்ல வரேன். தமிழ்நாட்டுல நம்ம மக்கள் எதுவும் எளிமையா விட மாட்டாங்க, ஆனா இந்தப் பதிவை படிச்சீங்கனா, சத்தியமா, உங்கள் முகத்துல ஒரு சிரிப்பு வந்தே தீரும்!
ஒரு ஹோட்டல்ல வேலை பார்த்தா, வாடிக்கையாளர்களோட கேள்விகளும், கோபங்களும், கோரிக்கைகளும் – எல்லாமே நம்ம தினசரி சூப்பர் ஸ்டார் கதைகள்தான். ஆனா, சில சமயம், “இந்த மாதிரி ஆளு நமக்கு மட்டும் தான் வருதா?”ன்னு தான் தோணும்.
இது நடந்தது ஒரு புதிர் இரவுல. நம்ம ஊர்ல போல, அங்கயும் “நைட் ஷிப்ட்”ன்னு சொல்வாங்க – இரவு 7 மணி முதல் காலை 7 மணி வரை. இந்த நேரம் எல்லாருக்கும் தூக்கம் வர்ற நேரம், ஆனா நமக்கு வேலை நேரம்! அந்த நாள், இரவு பத்து மணிக்கு, “last minute”ல ரூம் புக் பண்ணி வந்த ஒரு ஜோடி வாடிக்கையாளர்கள்.
முதல்ல, காரோட வால்வே டயர் காப்பு போச்சுன்னு வாலேட் ஆள்கிட்ட ஓயாமல் புலம்புறாங்க. நம்ம ஊர்ல போலவே, அங்கயும் காரை யாரும் பார்க்காம, வாடிக்கையாளரே பார்க் பண்ணி வச்சிருக்காங்க. “இந்த காப்பு உங்க வீட்டுக்குள்ளயோ, வழியிலயோ போச்சு; இங்க யாரும் நோக்கவே இல்லை”ன்னு வாலேட் அண்ணா சும்மா செஞ்சாரு. ஆனா, அந்த அம்மாவுக்கு இன்னும் சந்தோஷமில்லை.
அதுக்கப்புறம், அரை மணி நேரம் கூட இடைவேளை இல்லாம, அவர்கள் ரவுண்டா அழைக்க ஆரம்பிச்சாங்க. முதல்ல, “restaurant menu எங்கே?”ன்னு கேட்டாங்க. நம்ம ஊர்ல QR codeன்னு சொன்னா, சில பேரு “மந்திரம் மாதிரி” பார்ப்பாங்க. அந்த அம்மாவும் அப்படித்தான்! “QR code-க்குள்ள தான் menu இருக்கு”ன்னு சொல்லி, மூணு தடவை விளக்கினேன். “Phone charge இல்லை”ன்னு மறுபடியும் புலம்பல். சரி, ஒரு printed menu எடுத்துக் கொண்டுபோக சொல்லி விட்டேன்.
அடுத்தது, room service. “Cappuccino, toast, biscuit” கேட்டாங்க. நம்ம ஹோட்டல்ல cappuccinoக்கூட biscuit கிடையாது – “சின்ன விஷயம்தான், ஆனா நம்ம ஊர்ல filter coffee குடிக்கிறபோ எல்லாம் அதுக்கு பக்கத்துல murukku வேணும்!”ன்னு நினைச்சேன். என்னால முடியாததை நிச்சயம் சொல்லி, மாற்று விருப்பம் கொடுத்தேன் – coffee, toast, milk. சரி, ஒரு நிமிஷம் கழிச்சு butter, plate, cup, sweetener, எல்லாம் வேணும்னு கூடவே அழைக்க ஆரம்பிச்சாங்க.
கொஞ்ச நேரத்திலேயே, “shampoo bottle வேலை செய்யல்ல”ன்னு வேற அழைப்பு. நம்ம ஊர்ல மாதிரி, அங்கயும் “சாமான்கள் திருடல்” பிரச்சனை. அதனால, shampoo bottle wall-க்கு permanent lock போட்டிருக்காங்க. அந்த bottle-ஐ lock-ல வச்சிருந்தாங்க, open பண்ணி காட்டினேன் – “அய்யோ! இது தான் பிரச்சனையா?”ன்னு அவர்களுக்கு realization! ஆனா, அதுக்கப்புறம்கூட, ஐந்து நிமிஷம் கூட ஓயாமல், “extra butter,” “sweetener,” “additional cup,” “plate” – ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு call-ஆ!
இந்த மாதிரி அனுபவம் நம்ம ஊர்லயும் நிறைய பேருக்கு இருக்கு இல்லையா? “ஒரு வேலையை நம்ம செய்யறப்போ, ஒரே சும்மா சொல்லி முடிச்சிடலாமே! ஏன் பத்து தடவை தொந்தரவு செய்யணும்?”ன்னு நம்மளோடும் நம்ம அம்மாவும் புலம்புவாங்க. கேரளா பேரு சொல்வது மாதிரி, “ஒரே வாத்தியத்தை எத்தனை தடவை சுழக்குறது?”
இதைவிட வேற ஒரு சிறிய அனுபவம். ஒரு வாடிக்கையாளர், வெளிநாட்டிலிருந்து வந்த மாதிரி English-ல பேச ஆரம்பிச்சாங்க. ஆனா, நம்ம ஊர்த்தான், பேசுறவரும் நம்ம ஊர்க்காரர் தான்! FDA (Front Desk Agent) English-ல் பதில் சொன்னதும், உடனே தாய்மொழிக்கு திரும்பி பேச ஆரம்பிச்சாங்க! அது மட்டும் இல்ல, “ஐடி கார்டு இல்ல; வெளியூர்ல பயணம் பண்ணேன்”ன்னு காரணம் சொன்னாங்க! நம்ம ஊர்ல போல, “தண்ணி வாங்குறதுக்கே அடையாள அட்டை கேட்டாங்களே!”ன்னு புலம்புற மாதிரி!
கடைசி வார்த்தை:
வாடிக்கையாளர்களை பார்த்து, “ஒன்றும் செய்யாதீங்க”ன்னு சொல்ல முடியாது. ஆனா, இன்னும் கொஞ்சம் பொறுமை, consideration, “பொறுக்கி வாழ்வோம்”ன்னு நம்ம பழமொழி மாதிரி நடந்துக்கிட்டோம்னா, எல்லாருக்கும் வாழ்க்கை இனிமையா இருக்கும். உங்கள் ஹோட்டல் அனுபவங்கள், வேலை இடத்தில் எதிர்பட்ட “unpleasant” வாடிக்கையாளர் கதைகள் உங்களுக்குமா இருக்கு? கீழே கமெண்ட்ல பகிர்ந்துகுங்க! நம்ம ஊரு பசங்க ஸ்டைல்ல, சிரிப்போட, அனுபவத்தோட பேசுவோம்.
—
(இந்த பதிவு உங்களுக்கு பிடித்திருந்தால், பகிருங்கள், உங்கள் நண்பர்களும் சிரிக்கட்டும்!)
அசல் ரெடிட் பதிவு: Why do people go out of their way to be unpleasant?