மருத்துவமனையில் “பழமையான” கதை: ஒரு சின்ன சண்டை, ஒரு பெரிய பாடம்!
நம்ம ஊரில் மருத்துவமனை என்று சொன்னாலே, காத்திருப்பும், கோபமும், புலம்பலும், ஆச்சரியமான சம்பவங்களும் அன்னாச்சி ஃபுல் பாக்கெட்டிலே கிடைக்கும்! ஒரு நாள், ஒரு பையன் தன் பெற்றோரை உடன் சேர்த்து ஒரு ரொடியின் வழக்கமான பரிசோதனைக்காக ஹாஸ்பிட்டல் காத்திருப்பறையில் உட்கார்ந்திருந்தார். நடக்கும் கதை இது தான், ஆனா இந்த கதையில் ஒரு ‘ஓல்ட் ஹேக்’ அப்படின்னு சொல்வதுபோல ஒரு பாட்டி கதையின் ஹீரோயினா உருவெடுத்திருக்காங்க!
அந்த பையனின் பெற்றோர் சுகாதார பிரச்சனைகளால் வாகன நாற்காலியில் இருந்தாலும், உடல் ரீதியில் “நல்லா” தான் இருந்தார். டாக்டர்கள் அவசர அறுவை சிகிச்சை செய்ய வேண்டிய நிலை வந்ததால் பரிசோதனைக்கு முன்னுரிமை கொடுக்கப்பட்டது. 2½ மணி நேரம் காத்திருக்கணும்னு சொன்னாங்க, ஆனா 20 நிமிஷத்திலேயே அழைத்துக்கொண்டுச்சு. இதில்தான், நம்ம பாட்டி களத்தில் இறங்குறாங்க!
பாட்டி (இனி ஓ.எச் – Old Hag என்று அழைக்கப்படும்) ஆரம்பத்திலேயே நர்ச் ஒருத்தியை விரல் சிணுங்கி அழைத்து, தப்பாக பேச ஆரம்பிச்சாங்க! “இந்த ஊர்ல நான் தான் பணம் செலுத்துறேன், அந்த வாகன நாற்காலி வந்தவங்க முன்னாடி போறது நியாயமா?” “நான் 20 வருஷம் பேராசிரியர், எனக்கு மரியாதை வேணும்!” “நான் காலை சாப்பாடு கூட சாப்பிடல!” — இப்படி முழுக்க முழுக்க தன்னுடைய துயர கதைய சொல்லி எல்லோரையும் அலற விட்டாங்க.
நம்ம தமிழ்ச் சொல்லில் சொன்னா, “வாயை விட்டால் வண்ணமில்லை” மாதிரி! அந்த பாட்டிக்கு காலை சாப்பாடு கொடுத்ததும், உடனே முகம் மாத்திட்டாங்க – “எவ்வளவு நல்லவர்கள், கடவுளே உங்களை ஆசீர்வதிப்பார்!” அப்படின்னு பரிசு பாடல் பாடினாங்க. ஆனா, பரிசோதனைக்கு இன்னும் அழைக்கப்படல. நம்ம கதாநாயகன் பெற்றோர் பரிசோதனை முடிச்சு வந்துட்டாங்க, அடுத்தபடி மற்றொருத்தர் போனாங்க.
இங்க தான், நம்ம பையன் ‘நம்ம ஊர் பச்சை சதுரங்கம்’ நடத்தியிருக்கார்! கட்டணக் கவுன்டருக்கு போகும்போது, அந்த பாட்டி முன்னால போய், ஒரு ‘சைலன்ட் ஆனா பவர்’ வெச்சிருக்கார்! பாட்டி உடனே இரண்டரை நிமிஷம் இருமி, மூச்சு வாங்க ஆரம்பிச்சுட்டாங்க. நம்ம பையனுக்கு சிரிப்பு அடங்கல!
அதுக்கப்புறம், டாக்டர் பார்க்க மேல மாடிக்கு போனதும், அதே பாட்டி திரும்பவும் எதிரில் வந்து கண்ணைக் குத்துற மாதிரி பார்த்துட்டு, நம்ம பையன் கடைசி இருக்கையில் உட்கார்ந்து, “நீயும் நானும் இப்போ ஒன்னு தான்!” என்கிற பார்வை போட்டாராம்!
இது மட்டும் இல்ல, அடுத்த நாள் அறுவை சிகிச்சை வெற்றிகரமாக முடிந்து, பெற்றோரை வீட்டுக்கு அழைத்துச் செல்லும் போது, ஹாஸ்பிட்டல் ஊழியர்கள் எல்லாம் வந்து “எப்படி இருக்காங்க?” என்று விசாரிச்சாங்க. அதில் ஒரு பெரியவர், பாட்டி பற்றி விசாரிக்க, நம்ம பையன் நடந்ததை சொன்னதும், “அவங்களை எல்லாரும் தெரிஞ்சு இருக்கு, ஊழியர்களும் புகார் கொடுத்திருக்காங்க!” என்று தெரிந்தது.
இந்த கதை நமக்கென்ன சொல்லுது? நம்ம ஊர் மருத்துவமனைக்குப் போனாலே யாரோ ஒருத்தர் புலம்புவதை பார்க்கும். எப்போதுமே தன்னுடைய நிலையை மட்டும் நினைத்து மற்றவர்களை குறை சொல்லுபவர்கள் உண்டு. ஆனா, சின்ன சின்ன நகைச்சுவையோட பாத்தா, வாழ்க்கை கொஞ்சம் லைட்டா போகும்!
நம்ம ஊரில் இது மாதிரி ஓவராக பேசும் பாட்டி, மாமா, மக்கள் எல்லாரும் இருக்காங்க. ஆனா, மனிதநேயத்தோடு பழகினா, அவர்கள் மனசும் மாறிடும். இல்ல, மாறலன்னாலும், ஒரு சின்ன "சைலன்ட் ட்ரூம்ப்" போட்டு, சிரிச்சுக்கிட்டு போயிட்டோம்!
கடைசியில் ஒரு சிறப்பான செய்தி – பெற்றோரின் அறுவை சிகிச்சை வெற்றிகரமாக முடிந்து, அவர்கள் வீட்டுக்கு திரும்பிவிட்டார்கள். மருத்துவர்களுக்கும் ஊழியர்களுக்கும் நன்றி சொல்லி, இந்த அனுபவம் நமக்கும் ஒரு பாடம்: “அஞ்சலிக்கும் இடம் மருத்துவமனை, அகங்காரத்துக்குத் தங்கமில்லை!”
நீங்களும் மருத்துவமனை காத்திருப்பறையில் இப்படிப்பட்ட சம்பவங்களை சந்திச்சிருக்கீங்களா? உங்க அனுபவங்களை கமெண்ட்ல பகிருங்க!
வாழ்க்கை ஒரு பெரிய காத்திருப்பு அரங்கம் தான்!
பின்குறிப்பு: இந்தக் கதையில் வரும் சம்பவங்கள் நகைச்சுவை நோக்கில் சொல்லப்பட்டவை. எல்லோரையும் மதிப்பது தான் நம்ம தமிழர் பண்பு!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Old people at the hospital