மலைக் கடையில் மேனேஜர் ஆனேன்; மனசு மட்டும் மொத்தமா ‘பிரேக்’ ஆகுது!
நமஸ்காரம் நண்பர்களே!
சில வேலைகள் பாக்கும்போது ரொம்ப அழகு, சுகமான வாழ்க்கை மாதிரி தோன்றும். "ஏன், ஒரு மலைச் சிகரத்தில், பசுமை சூழலில், குளிர் காற்று வீசும் இடத்தில் விருந்தகம் நடத்தினா – நாளும் வாத்தியார் போல வாழலாம்!"ன்னு யோசிச்சீங்களா? ஆனா, அந்த பக்கத்திலிருந்து வந்த ஒருத்தரின் உண்மையான அனுபவம் கேளுங்க, உள்ளம் நடுங்கும்!
விஜய் டிவி ல ‘பாண்டியன் ஸ்டோர்ஸ்’ மாதிரி குடும்பப்பெருமை இல்ல, இங்க ‘மலைக்கடையில்’ மேனேஜராக வேலை பார்த்தாலும், வாழ்க்கை ஒரு ‘தூக்கி போட்டு தரும்’ டிராமாவா தான் இருக்கு. இந்த கதையில, ஒரு வெளிநாட்டு நண்பர், ‘u/ChariotOfDoom’ன்னு அழைக்கப்படும் நபர், ரெடிட் ல (Reddit) தங்களது அனுபவத்தை பகிர்ந்திருக்கிறார். அவரோட மனநிலை என்ன போராட்டம்னு பாருங்க – சிரிப்போட சேர்த்து சிந்திக்க வைக்கும்!
மலைக் குளிரில் வேலையின் கசப்பும், கண்ணீர் கதையும்
நம்ம ஊர்ல சட்டியில குழம்பு ஊத்திட்டு, பக்கத்தில தேங்காய் துருவி, வாழ்க்கையை ரசிச்சுக்கிட்டு இருப்போம். ஆனா, இந்த நண்பர் பசுமை மலைக் கிராமம் போய், சொன்னாரு – "வீடு, சமைச்சு சாப்பிடுற இடம், அதுவும் இலவசமா! பாஸ் வேணாம், வாடகை வேணாம், வெறும் விருந்தகம் கவனிச்சா போதும்!" நம்மள மாதிரி யாரும், "இதுதான் சுவர் மேல உள்ள தங்கக் பறவை!"ன்னு நெனச்சிருப்போம்.
ஆனா, நிஜ வாழ்க்கை பக்கத்திற்கு போனதும் –
- வாடிகள் அலைமோதுறாங்க
- உரிமையாளர்கள் கேள்விக்கே பதில் சொல்லமாட்டாங்க
- எல்லா பிரச்சனையும், 'நான் தான் பார்த்துக்கணும்'ன்னு ஆகிடும்
அதிலேயே, இப்போ பெரிய கஷ்டம் – தண்ணீர் குடிக்க முடியாத அளவுக்கு மாசு! நம்ம ஊரு வாட்டர்கள் மாதிரி, ‘நீர் சுத்தம் பண்ணும் பிளாண்டு’ இல்ல. பல வாரங்களா சரியான குடிநீர் கிடையாது. விருந்தாளிகள் வந்து, “ஏன்டா இப்படி?”ன்னு புலம்புறாங்க. உரிமையாளர்கள், அப்படியே காணோம்-கிடையாத மாதிரி!
மனநலம் – ‘மாட்டு வண்டி’யில் போட்டா கூட ஊருக்குப் போகும்!
மனசு மெல்ல மெல்ல உருகி, "நான் இப்படித்தான் இருக்கணுமா?"னு கேட்கும் அளவுக்கு வந்துடுச்சு. இதெல்லாம் நம்ம ஊருல நடந்தா என்ன நடக்கும்னு பாருங்க:
- பெரியம்மா, "ஏதோ இந்தச் சமைச்சு போட்டிருப்பாங்க, அந்த தண்ணீர் குடிக்கலாமா?"ன்னு சந்தேகம்
- பாஸ், "நீங்க தான் பார்த்துக்கோங்க. நமக்கு நேரம் கிடையாது!"
- வாடிகள், "இந்த இடத்துக்கு வந்ததுக்கே இவ்வளவு கஷ்டமா?"ன்னு சும்மா கத்துறாங்க
இப்படி மனசு முடங்கும் நேரம் வந்தா, நம்ம ஊர்ல என்ன பண்ணுவோம்? ‘மாமா கேள்வி கேட்குறாரு’ன்னு ஏதாவது சொல்லி சமாளிச்சுருவோம். ஆனா, இந்த வெளிநாட்டு நண்பர் மாதிரி, தனக்குள்ள இருக்குறக் கோபம், கவலை, சோர்வை யாரிடமும் பகிர முடியாம இருக்கறது ரொம்ப கடினம்.
நம்ம ஊரு பழமொழி சொல்றது – "ஊருக்கு வந்து ஊர் சொன்னா ஊமை!"
அதுதான் இங்க நடக்குது. தனக்கு வேலை, வீடு, சுகம் எல்லாம் கிடைக்குது, ஆனா மனநிலை மட்டும் சும்மா தூக்கி போடுது.
நம்ம ஊர் மெட்டா – ஒரு பதில், ஒரு பார்வை
இந்த மாதிரி சூழ்நிலை வந்தா, நம்ம ஊர்ல தெருவுல நிக்குற காய்கறி வியாபாரி, "ஏய், ஒவ்வொரு வேலையிலும் சுகமும், சுமையும் இருக்கு. கஷ்டப்பட்டால்தான் பழம் புளிக்கும்!"ன்னு சொல்லுவாரு. ஆனா, உண்மையில், உடனே உரிமையாளரிடம் பேசனும், நம்ம மனநிலையை சொல்லணும், இல்லையென்றால் வேறொரு வேலைக்கு போகும் தைரியம் தேவை. மனநலம் முக்கியம், பணம் கிடைக்கும், ஆனா மனசு உடைந்தால் பெரிய கஷ்டம்.
நம்ம ஊர்ல ‘ஒரு கையால் கல்லை தூக்க முடியாது’ன்னு சொல்வாங்க. அதே மாதிரி, ஒவ்வொருவரும் வேலை செய்யும் இடத்தில், பாசம், ஆதரவு, நல்ல சூழ்நிலை தேவைப்படுது. இல்லையென்றால், "மலைக் காற்றும், பசுமையும், குளிரும்" எல்லாமே சூடான குழம்பு மாதிரி ஆகிடும்!
நீங்களும் இதுபோல் வேலையில சோர்வான அனுபவம் எதிர்கொண்டிருக்கீங்களா? கீழே உங்கள் கருத்துகளை பகிருங்கள் – நம்மள மாதிரி சிரிக்கும், சிந்திக்கும் வாசகர்களுக்குத்தான் இந்த இடம்!
வாழ்க வளமுடன்,
உங்கள் நண்பன் – கதை சொல்லும் தமிழன்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: I'm breaking