விருந்தாளிகள் வந்து பேசிக்கொண்டே நின்றால்…! “ஓர் ரிசெப்ஷனிஸ்ட்” அவர்களின் கதை
நமஸ்காரம் வாசகர்களே! இன்று உங்களுக்கு சொல்வது, வெளிநாட்டில் நடந்த ஒரு சம்பவத்தை, நம்ம பக்கத்து ஊரு கதையா சொல்லணும் நினைச்சேன். ஹோட்டல் முன்பலகையில் வேலை பார்க்கும் ஒரு பெண், விருந்தாளிகள் பேசிக்கொண்டே நின்றால் என்ன மாதிரி சிரமம் ஏற்படும் என்று தனது அனுபவத்தை பகிர்ந்திருக்கிறார். சினிமா பண்ணிகளில் “ரிசெப்ஷனிஸ்ட்” என்றால் எல்லாம் ஸ்டைலா இருக்கும் மாதிரி காட்டுவாங்க. ஆனா, உண்மையில் அந்த இடம் எவ்வளவு சவாலானது தெரியுமா?
நம்ம ஊர்ல கூட, ‘சாமி, ஒரு ரூம் இருக்கு?’ன்னு கேட்டவங்க, பத்து நிமிஷம் கழிச்சு ‘இங்க பஸ் எப்போது வருகிறது?’, ‘காபி எங்கே கிடைக்கும்?’ன்னு அடுத்த கேள்விகளுடன் வருவாங்க. அதே மாதிரி, அந்த அமெரிக்க ரெட்டிட் பதிவில், இரவு பணி பார்க்கும் பெண்ணிடம் ஒருத்தர் வந்து காலையில சாப்பாடு எப்போது கிடைக்கும், எப்போது வெளியேறணும் என்று கேட்டாராம். அவங்க பதில் சொன்னதும், அவர்கள் அதே இடத்தில் பேசிக்கொண்டே நின்றுவிட்டாராம்!
“வருஷம் எங்க ஊர்ல மழை ரொம்ப அதிகமா இருக்கு”ன்னு அவர் ஆரம்பிச்சாராம். நம்ம ஊர்ல ஏற்கனவே வாடகை வீடு பார்த்தவங்க, தண்ணீர் வருமா, பாஸ்லெட் நல்லா இருக்கா, பக்கத்து வீட்டுக்காரர் எப்படி இருக்காங்கன்னு எல்லாம் கேட்டுட்டு போயிருவாங்க. ஆனா, ஹோட்டலில், முன்பணியில் இருப்பவர்களுக்கு இது ரொம்பவே சிரமம்.
அந்த பெண் சொல்றாங்க – “நான் பதில் சொன்னேன், இன்னும் என்ன வேண்டும்?”ன்னு. ஒரு நிமிஷம், அவருடைய மனதுக்குள் ஓடுற எண்ணங்களை பாருங்க. “நான் ரிசெப்ஷனிஸ்ட் தான், ஆனா சைக்கியாட்ரிஸ்ட், டெக் சப்போர்ட், கூகுள் எல்லாத்தையும் மிச்சம் வச்சிருக்கேன் போலிருக்கே!”ன்னு நம்ம ஊரு பாட்டு மாதிரி “நான் ஒரு வாடகை வீடு கிளாய்…”ன்னு பாடிக்கொண்டு இருக்காங்க.
நம்ம வீட்டில போனிபேசும் அம்மாக்கு, இரவு பத்து மணிக்கு அக்கா வீடு போனாலும், “சாப்பாட்டுக்கு என்ன போட்ட?”ன்னு முதல் கேள்வியே இருக்கும். அதே மாதிரி, சில விருந்தாளிகள் 'நண்பர் மாதிரி' பேச நினைக்கிறாங்க. அவங்க மனசு நெறைய விசயங்களைப் பகிர ஆசை. ஆனா, முன்பணியில் இருப்பவருக்கு அது வேலை மாத்திரமே. நேரம் கடந்து போய்டும், பக்கத்தில கூசும் பார்வைகள், பணி முடிக்க வேண்டிய அழுத்தம் — எல்லாமும் சேர்ந்து அவங்க மனதை பிசைந்து விடும்.
நம் ஊர்ல, மொத்த ஊழியர்களும் பெண்கள் மட்டுமா இருப்பாங்க? இல்லை! ஆனாலும், இரவு வேலைக்கும், தனியாக இருக்கற இடத்துக்கும் ஒரு பயம் இருக்கும். 'பேசிப்பேசிப் போகும்' விருந்தாளிகளும், அவங்க பேசும் பேச்சும், எப்போ எதுக்கு செல்லும் தெரியாது. 'என்னடா இது, வேலைக்கு வந்தேன், ஆனா இப்போ மனசு வைத்துப் பேசணும் போல இருக்கே'ன்னு ஏங்கும் நிலை.
இந்த அனுபவம் நம்ம எல்லாருக்கும் அறிமுகமான ஒன்று. நீங்கள் ஏதாவது அரசு அலுவலகம் போனீங்கன்னா, 'அண்ணே, இந்தக் கோப்பை எங்கே குடுக்கணும்?'ன்னு கேட்டவங்க, பத்து நிமிஷம் கழிச்சு 'நேற்று பிள்ளை பெட்டியில் புயல் வந்துச்சு'ன்னு பேச ஆரம்பிப்பாங்க. அந்த நேரம், பக்கத்தில் வேலை பார்க்கும் ஊழியர் – "ஏய் சார், வேலை முடிக்கணும்"ன்னு உள்ளுக்குள்ளையே கதறுவாங்க!
அந்த பெண் சொல்றாங்க – வேலைக்கு வந்தவங்க எல்லாருமே 'மக்கள் மனம் புரிந்து பேசும்' திறமைக்கு ஆளல்ல. ஆனா, வேற வேலையும் கிடைக்கலை. அந்த கதையிலிருந்து நம்ம தெரிஞ்சிக்க வேண்டியது – எப்போதும் முன்பணியில் இருப்பவர்களும் மனிதர்கள் தான். அவர்களுக்கும் சோர்வு, பயம், விரக்தி இருக்கிறது. நம்மள மாதிரி அவர்களும் வேலை முடிச்சு வீட்டுக்கு போய்டும் ஆசையோட இருப்பாங்க.
சில சமயம், நம்ம ஊர்லே பேசிப் பேசிப் சலிப்படையறோம். ஆனாலும், எல்லா நேரமும் எல்லாரும் பேச தயாரா இருக்க மாட்டாங்க. அதனால, அடுத்த முறை ஹோட்டல், அலுவலகம், வங்கி போன்ற இடங்களில் பணி பார்க்கும் ஊழியரை சந்திக்கும்போது, அவர்களுக்கு நேரம், அமைதி கொடுத்து, தேவையான விஷயம் மட்டும் கேட்டுவிட்டு, நம்ம பாதையை தொடர்வோம். அவர்களும் நம்மை போலவே, நாளை ஒரு நல்ல நாள் ஏற்படணும் நெனச்சு வாழ்கிறவர்கள்!
இப்போ நீங்களும் ஏதேனும் இதுபோன்ற அனுபவம் சந்தித்திருக்கீர்களா? கீழே கமெண்ட்ல பகிர்ந்து பேசுங்கள்! நம்ம தமிழர் சாதாரண வாழ்க்கையில நடக்கும் சிறிய சம்பவங்களும் பெரிய புண்ணகை தரும் – அப்படியே இந்த கதையும்!
நன்றி வாசகர்களே! உங்கள் கருத்துக்களை பகிர மறக்காதீர்கள்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: I hate when guests want to stand around and talk.