வேலைக்குச் சுமை கூடுமா? ஒரு ஹோட்டல் முன்பணிப் பணியாளரின் கதறல்!
வணக்கம் நண்பர்களே!
“சுமை கூடுமா?” என்று யாராவது கேட்டால், பலருக்கும் ‘இல்லேங்க, ரொம்ப எளிது’ என்றே தோன்றும். ஆனா, நம்ம வாழ்க்கையில் ஒவ்வொரு வேலைக்கும் உள்ள சுமையும் கஷ்டமும் தாண்டி, மனசுக்கு அடிக்கடி வரும் ஒரு கேள்வி — "நானும் இப்படியே தொடர வேண்டுமா?" என்பதுதான். இன்று ஒரு சின்ன நகர ஹோட்டலில் முன்பணியில் வேலை பார்த்து வரும் ஒருவரின் கதையை, நம்ம ஊரு சூழ்நிலையில், நம்ம மொழியில் சொல்லப் போறேன். கதை சும்மா இல்ல, ரொம்பக் கடுமையான மனஉளைச்சல்!
முந்தைய காலத்திலிருந்து நம்ம ஊருக்கு வெளியில் வேலை பார்த்து வரும் நண்பர்கள் சொல்வார்கள் — “அங்க வேலை, இங்க வேலை, எல்லாம் ஒரே மாதிரி தானப்பா!” இந்த ஹோட்டல் முன்பணிப் பணியாளரின் கதையில் அது நமக்கே புரியும். மூன்று பேர்தான் கையிலே இருக்காங்க. மேலாளர் நல்லவராம், வேலைக்கு நன்றி என்று நினைக்கிறார். ஆனாலும், கஷ்டம் மட்டும் கம்மியில்லை.
பழைய ஹோட்டல், 25 வருடம் பழைய கதவுக்கூட பூட்டுகள்! நம்ம ஊர்ல ஏதாவது திருமண மண்டபம் பழைய பூட்டு இருந்தா, “இதை மாற்றுங்கப்பா” என்று சொல்லுவோம். ஆனா இவர்களுக்கு சொந்தமா இருக்கும் பெரிய நிறுவனம், பத்து ரூபாய் செலவழிக்கவே தயங்குகிறது. கதவுக்கு பூட்டை மாற்ற சொல்லி சொல்லி, அவர்களுடைய குரல் காற்றில் போயிருக்கு. சொந்த ஊருக்கு போன சின்ன பசங்க மாதிரி, "நாளை பார்ப்போம்" என்றே மேலாளர் தலைமுறையினர் ஒதுக்குகிறார்கள்.
மொத்தமாக பாதிக்கப்பட்டது ரிசர்வேஷன் சிஸ்டம். நம்ம ஊர்ல ஹோட்டல், திருமண ஹால், டிக்கெட் counter எல்லாம், ஒரே மாதிரி; பழைய சிஸ்டம் போதும் என்று நினைப்பு. இங்க என்ன நடந்துச்சுனா, பழைய சிஸ்டத்தை விட மோசமானது ஒன்று கொண்டு வந்து வெச்சிருக்காங்க. அதுவும் போதாது, அதில் பயிற்சி கூட இல்லை! சும்மா “யாரும் கற்றுக்கொண்டு வேலை செய்யுங்கள்” என்பதுபோல, தலைவனைப் போட்டு விட்டார்கள்.
இந்த வேலையில் அதிக சுமை யார்மீது வந்தது? நம்ம கதாநாயகன் மீதே! ஏனென்றால், ஒருத்தர் விடுமுறை, இன்னொருத்தர் வேலைக்கு குடித்துக்கொண்டு வர, இன்னொருத்தர் புதுசு — எல்லாம் இவர்கிட்டே வந்துவிடுகிறது. நம்ம ஊர்ல ஒரு வேலைக்கு மூன்று பேர் போட்டிக்கு வருவாங்க, எல்லாரும் interview-க்கு வந்தால், “உங்க குடும்பம் எப்படி?” என்று முதல் கேள்வி கேட்பார்கள். ஆனா, இவர்களிடம் வேலைக்கு வரும் பெரும்பாலானவர்கள் “நல்லவர்கள்” இல்லை என்று சொல்கிறார். வேலைக்கு நல்லவர்கள் கிடைக்கவே கடினம்.
இவன் காதலி – அவள் கூட ஆண்டு நாள் நினைவாக திட்டமிட்டிருந்தார். ஆனா, வேலை சுமையால அந்த சந்தோஷம் கூட தள்ளிப் போச்சு. மேலாளருக்கு உதவி செய்யும் பொறுப்பு இவர்மீது வந்திருக்கு. “நான் மேலாளர் இல்லை, நான் உதவி மேலாளர் கூட இல்ல. ஆனா, ஏன் நான் எல்லா வேலைக்கும் பொறுப்பேற்கணும்?” — இது தான் இவருடைய மனக்குமுறல்.
நம்ம ஊர்ல பஸ் டிரைவர் விடுமுறை எடுத்தா, கண்டக்டர் பஸை ஓட்ட முடியுமா? இல்லையே! அதே மாதிரியே, இங்க நல்ல வேலைக்காரர் இல்லாத நேரம், எல்லா வேலையும் ஒரே நபர் தாங்க வேண்டியிருக்கு.
இவருக்கு guilt-னு சொல்லிருப்பார். நம்ம ஊர்ல அதை "நாணம்" அல்லது "ஓர் பழி" என்று சொல்வோம். வேலை விட்டுட்டு போனால், மேலாளர் தவிக்கப் போறார்னு பயம். இருந்தாலும், மனசுக்குள் “நான் இங்க இருக்க விரும்பவில்லை” என்றே தோன்றுகிறது.
இந்தக் கதையில் நமக்கு என்ன உண்மை தெரிகிறது?
- பழைய சொத்துகளையும், பழைய சிஸ்டத்தையும் பின்பற்றும் மேலாண்மை எங்கும் இருக்கிறது
- ஒருவர் மீது அதிகப் பொறுப்பு போட்டால், அவர் மனம் மாறிவிடும்
- வேலைக்காக மட்டும் வாழ்க்கை அல்ல; நம்ம வாழ்க்கையும் முக்கியம்
- நல்ல வேலைக்காரர் தேடி கிடைக்காமல் அலையும் கணவன்/மனைவி கதைகள் நம்ம ஊரிலும் அதிகம்!
நம்ம ஊர்ல இந்த மாதிரி மனப்பாடுகள் எல்லாம் அனுபவிப்பவர்களோடு நேரில் பேசினால், “பொறுமை இரு, நாளை நல்லது நடக்கும்!” என்று பெரியவர்கள் சொல்வார்கள். ஆனா, நம்ம மனசுக்குள் மட்டும் இந்த கேள்வி – “எப்போதுதான் போதும்?” என்றே இருக்கும்.
இது உங்கள் அனுபவமா? உங்கள் வேலை இடத்தில் இதுபோல் சுமைகளை சந்தித்திருக்கிறீர்களா? உங்கள் கருத்துக்களை கீழே பகிருங்கள். ஒருவருக்கொருவர் ஆதரவாக இருக்கலாம்! வாழ்க்கை ஒரு பால் பாயசம் இல்லைன்னாலும், ஒரு நல்ல காபி போன்று மனதை உற்சாகப்படுத்திக் கொள்ளலாம்!
குறிப்பு: இந்தக் கதையில் வரும் சம்பவங்கள் நம்ம ஊருக்கு தக்கவிதமாக சொல்லப்பட்டுள்ளன. உங்கள் நண்பர்களிடம் பகிர்ந்து, அனைவரும் வேலை இட மன அழுத்தங்களை குறைப்போம்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: When is enough enough?