ஹோட்டலில் நேர்ந்த குழப்பம் – ஒரு ஆட்டிசம் பையனும், குழு கரெனும்!
“ஆம்பள பிள்ளைங்க கேட்டா அடங்குவாங்க, ஆனா இவங்க பாக்குறதுக்கே பயம்!” – இது நம்ம ஊரிலே பெரியவர்கள் சொல்வது. ஆனா, எல்லாரும் இதே மாதிரியா இருக்கிறாங்க? வாழ்க்கை எப்போதும் சின்ன சின்ன சப்ளைஸ்கள் கொடுக்குமே! ஹோட்டல் வேலைக்காரர்களுக்கு அது ரொம்பவே சாதாரணமான விஷயம். இந்த கதையும் அப்படித்தான்.
ஒரு நள்ளிரவில், அமெரிக்கா மாதிரி வெளிநாட்டு ஹோட்டலில், ஒரு பயிற்சி குழு தங்கியிருந்தது. வயசு பதினைந்து இருக்கும் மாணவர்கள், அவர்களுக்கு ஒரு ஸ்டிரிக்ட் கோச். இரவு நேரம் எல்லாரும் தூங்கிக் கொண்டிருந்தபோது, ஒரு அறையில் இருந்து கூச்சல், அலறல் மட்டும் கேட்கிறது. அந்த அறை, அந்த குழுவோட இல்ல. அதனாலே அந்த குழு கோச், “என்னங்க இது, நம்ம பசங்க தூங்கவே முடியல சார்!”ன்னு ராத்திரி டியூட்டிலிருந்த ஹோட்டல் ஊழியரிடம் புகார் போட்டார்.
காலை பொழுது, தோசை சுடும் வாசனையோட, இந்த கோச் திரும்பவும் வந்தார். நம்ம ஊர்ல மாதிரி, “ஏங்க, நம்ம பசங்க கஷ்டப்பட்டு விளையாடுறாங்க, தூங்க முடியல, நீங்க சொல்றதுக்கு ஏதாவது செய்யணும்!”ன்னு, அவங்க மீண்டும் கிளம்பினார்.
இந்த ஹோட்டல் ஊழியர்களும், நம்ம ஊர்ல இருக்குற ஹோட்டல் செட்டியார் மாதிரி எல்லாம் இல்லை. ரொம்பவும் பொறுமையோட விசாரிச்சாங்க. “அந்த அறையில் தங்கியவர், அருகிலுள்ள மற்றொரு ஹோட்டலில் வேலை பார்க்கிறவர். அவர் தன் ஆட்டிசம் பையனை பார்க்க வந்திருக்கிறார். அந்த பையன், தன்னாலே கட்டுப்படுத்த முடியாத அளவுக்கு அலறுகிறான், சத்தம் போடுகிறான். ஆனா, அந்த அப்பா ரொம்பவும் அமைதி, பொறுமை, அன்போடு அந்த பையனுக்கு கவனித்துக் கொடுக்கிறார்,”ன்னு தெரிஞ்சிக்கிட்டாங்க.
இந்த விஷயம் அந்த கோச்சுக்கு சொன்னாங்க. “அவங்க பையன் ஆட்டிசம். அவருடைய பெற்றோர் என்னால முடிந்தவரை சமாளிக்க முயற்சி செய்றாங்க. மன்னிச்சுக்கங்க, அவங்க நம்ம பசங்க தூங்க முடியாத நிலை வந்ததுக்கு வருத்தப்படுறாங்க,”ன்னு சொன்னாங்க.
ஆனா, இந்த கோச்சுக்கு அது போதவில்லை. “நீங்க போலீஸாரை கூப்பிடணும்; இந்த மாதிரி நடந்துச்சுனா ரிப்போர்ட் பண்ணணும்!”ன்னு வலியுறுத்தினார். நம்ம ஊர்ல சில பேரு, பொது இடத்தில் வீணாக சத்தம் போடுறாங்கன்னு போலீஸ் கால் பண்ணுற மாதிரி, அங்கயும் இப்படித்தான்.
உண்மையில், எல்லா பிரச்சனைகளுக்கும் போலீஸாரை கூப்பிட வேண்டிய அவசியம் இல்லையே. குறிப்பாக, சிரமத்தில் இருக்கிற குடும்பம், அதுவும், ஆட்டிசம் மாதிரி தனிச்சிறப்பான குழந்தையுடன் போராடும் பெற்றோர் என்றால், அவர்களுக்கு கொஞ்சம் கருணையோ, புரிதலோ இல்லையா? நம்ம ஊர்ல சொல்வாங்க, “கஷ்டப்பட்டவர்கிட்ட கசப்பா பேசக்கூடாது”ன்னு. அந்த அப்பா ராத்திரி தூங்காமல், பையனை சமாளிக்கிறாரே – அவருக்கு கொஞ்சம் ஆதரவு தரறது நம்ம கடமை இல்லையா?
நாம்லாம் பெருசா பேசுவோம் – “இணையதளம், சமூக ஊடகம், இன்ஸ்டாகிராம் ரீல்ஸ்”ன்னு. ஆனா, மனுஷனுக்குள்ள கருணை இல்லாம போச்சுனா, அந்த டிகிரி, சம்பளம் எல்லாம் என்ன பயன்? “கரேன்” மாதிரி எல்லாம் இருக்கக் கூடாது!
அந்த ஹோட்டல் ஊழியர்கள் ரொம்ப நன்றாக நடந்துகொண்டிருந்தார்கள். நம்ம ஊர்ல நம்ம பக்கத்து வீட்டாருக்கு எப்படி மனசு கொடுத்து உதவுறோமோ, அவங்கும் அப்படித்தான் முயற்சி செய்தாங்க. ஆனா, அந்த கோச்சு மாதிரி சிலருக்கு, “என்னால மட்டும் சமாதானம் கிடையாது, நம்ப பசங்க ஏன் இந்த மாதிரி கஷ்டப்படணும்?”ன்னு தான்.
குழந்தைகளுக்கு நல்ல தூக்கம், பாதுகாப்பு, அமைதி இவை முக்கியம். அதே நேரத்தில், தனித்துவம் வாய்ந்த குழந்தைகளையும், அவர்களது பெற்றோர்களையும் புரிந்து கொள்ளும் மனசு நம்மிடைய இருக்கணும். நம் தமிழ் கலாச்சாரத்தில், "படிக்காதவரை பொறுமை, படித்தவரை கருணை"ன்னு சொல்லுவாங்க. இதில் எதுவும் குறைய வைக்கக்கூடாது!
நீங்களும் இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில இருந்தீங்கனா, என்ன செய்வீங்க? சமாதானமாக பேசுவீங்களா, இல்லை "கரேன்" மாதிரி கோபப்படுவீங்களா? உங்கள் கருத்தை கீழே பகிருங்கள்! – மனித நேயம், பொறுமை, புரிதல், இதுவே வாழ்க்கை.
நன்றி, மீண்டும் சந்திப்போம்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Autistic child and group karen?